Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε: Ο Ανδρουλάκης, λένε, αποφάσισε ότι -μετεκλογικά- θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τι άλλο, λένε, είναι η αποστροφή, κατά την ομιλία του στην Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, την περασμένη Κυριακή, ότι στόχος του είναι να πάει η Ν.Δ. στην αντιπολίτευση και να υπάρξει προοδευτική κυβέρνηση; Είναι όμως έτσι; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Το πρόγραμμα που ξεχάστηκε

Λόγω της υπόθεσης Qatargate, και κυρίως λόγω της εμπλοκής της Εύας Καϊλή στο σκάνδαλο, δυστυχώς πέρασε σε δεύτερη -ίσως και σε τρίτη- μοίρα το βασικό θέμα της συνεδρίασης που ήταν η κατάθεση προς διαβούλευση του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτό συντάχθηκε υπό την καθοδήγηση του Νίκου Χριστοδουλάκη και του Ηλία Κικίλια.

Ο «Δούρειος Ίππος» και η Εύα

Τελικά, βασικό θέμα στα ΜΜΕ ήταν τα όσα είπε ο Ανδρουλάκης για την πρώην ευρωβουλευτή του κόμματος, με κυρίαρχο τον χαρακτηρισμό «Δούρειος Ίππος» με τον οποίο θέλησε να κάνει  αναφορά στα συχνά περιστατικά πολιτικής ταύτισης που είχε η Καϊλή με τη Ν.Δ. (σε εθνικό επίπεδο) και το ΕΛΚ (σε ευρωπαϊκό επίπεδο).

Η αντιπολίτευση κάνει… αντιπολίτευση!

Υπήρξε όμως και ένα δεύτερο θέμα που επικάλυψε την παρουσίαση του προγράμματος και αυτό ήταν οι πολιτικές τοποθετήσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες είναι η αφορμή για το σημερινό μας άρθρο. «Να πάει η Ν.Δ. στην αντιπολίτευση» είπε ο Ανδρουλάκης και κάποιοι  παραξενεύτηκαν που αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης ζητά από τους ψηφοφόρους, στις επικείμενες εκλογές, να καταψηφίσουν τη σημερινή κυβέρνηση. Άραγε τι διαφορετικό θα έπρεπε να πει αν όχι αυτό που είπε και μάλιστα όταν έχει προηγηθεί μια ομιλία γεμάτη επιθέσεις στην πολιτική του Μαξίμου; Αν μιλούσε κολακευτικά τότε θα έπρεπε, ταυτόχρονα, να ανακοινώσει τη μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ στις δυνάμεις της συμπολίτευσης ή ότι το κόμμα δεν θα κατέλθει στις εκλογές και να ζητήσει από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του να στηρίξουν τη Ν.Δ.

Η αποκάλυψη της… συγκυβέρνησης

Η συζήτηση ίσως να τελείωνε κάπου εδώ αν στην ίδια πρόταση, λίγο παρακάτω, ο Ανδρουλάκης δεν μιλούσε για «προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή». Αλλά και σε αυτό το σημείο κάποιοι κρατάνε μόνο το πρώτο κομμάτι και υποστηρίζουν ότι αφού ο Ανδρουλάκης κάνει λόγο για «προοδευτική κυβέρνηση» και ο Τσίπρας, τόσο καιρό, μιλά για «προοδευτική διακυβέρνηση» τότε υπάρχει πλήρης ταύτιση των δύο, άρα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στην ουσία, αποκάλυψε το ήδη συμφωνημένο, αλλά κρυφό, σχέδιο συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Α λα καρτ προοδευτισμός

Όμως γιατί κάποιοι βιάζονται να χαρίσουν στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση τον όρο «προοδευτική»; Και μάλιστα ποιοι πρωταγωνιστούν σε αυτό; Μα εκείνοι που επί 6 χρόνια γράφουν και ξαναγράφουν, λένε και ξαναλένε ότι ο Μητσοτάκης είναι ένας προοδευτικός πολιτικός και ότι η Ν.Δ., υπό την ηγεσία του, είναι ένα πολιτικά φιλελεύθερο κόμμα, άρα μη συντηρητικό. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, και μόνο η σοσιαλδημοκρατική και κεντροαριστερή φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ αρκεί για να χαρακτηριστεί προοδευτική μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχει και πολύ περισσότερο αν είναι όντως αποτέλεσμα προγραμματικής σύγκλισης.

Πρωταγωνιστής σε δύο εκδοχές

Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην πρόταση «προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή». Τι ξεχνάνε όσοι θέλουν να χτίσουν το αφήγημα περί συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ξεχνάνε το σημείο που κάνει λόγο για «το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή» και αυτό σημαίνει δύο ενδεχόμενα: Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ να καταφέρει να ανατρέψει τους ως τώρα παγιωμένους συσχετισμούς και να επιστρέψει ως αντίπαλο δέος στη Ν.Δ. Δεύτερον, να παραμείνει, μεν, τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, αλλά να λάβει ποσοστό με το οποίο να μπορεί να διεκδικήσει ρόλο ισότιμου συνομιλητή στο μετεκλογικό τραπέζι για τον σχηματισμό πιθανής κυβέρνησης συνεργασίας. Και αυτό αφορά κάθε εκδοχή υποθετικής συγκυβέρνησης, με οποιοδήποτε κόμμα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ στο στόχαστρο

Αξίζει κάποιος να διαβάσει ή να ακούσει τα όσα είπε ο Ανδρουλάκης, τόσο στην Κ.Ε. της προηγούμενης Κυριακής όσο και στην Κ.Ο. της Παρασκευής, και θα διαπιστώσει ότι σε καμία από τις δύο δεν λείπουν οι επιθέσεις, και μάλιστα με σκληρά λόγια, στην εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις θέσεις που έχει σήμερα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Να μην ξεχνάμε, ωστόσο, ποιος κυβερνά τα τελευταία 4 -παρά κάτι- χρόνια.

Συγκλίσεις και (μη) αδιέξοδα

Τέλος, το έχουμε γράψει πολλές φορές μέσα από τις «σελίδες» της Μεταρρύθμισης: Δεν μπορεί, πλέον, η όποια συγκυβέρνηση να είναι αποτέλεσμα μοιράσματος υπουργείων και γενικών γραμματειών με στόχο τη συνδιαχείριση ενός κράτους-λάφυρου. Υποτίθεται ότι προεκλογικά όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα καταθέσουν το δικό τους πρόγραμμα και αυτό πρέπει να είναι η βάση πάνω στην οποία θα γίνουν οι όποιες μετεκλογικές συζητήσεις και συμφωνίες. Αλλά, στην τελική, να μην ξεχνάμε ότι στη «Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».