Περί σκανδάλων λοιπόν. Τι άλλο συζητιέται; Κυρίως αυτό το θέμα, το οποίο μπορεί να εδράζεται στην πραγματικότητα όμως έχει ρίζα τον κομματικό ανταγωνισμό και την αλαζονεία των πολιτικών—κομματικών στελεχών. Ακούγοντάς τους, δεν πιστεύεις το μέγεθος της κομματικής εξάρτησης στο οποίο έχουν περιπέσει… Οι αντιμαχόμενες παρατάξεις φανερώνουν την πολιτική διάσταση, όπως και το ρηχό ιδεολογικό υπόβαθρο. Εάν ψάξω να βρω έναν τίτλο για να βάλω στο θέμα, μπορεί να είναι: «πολιτικοκοινωνικός κανιβαλισμός»! Μήπως είμαι υπερβολικά σκληρός;
Να εξετάσουμε όμως την αιτία αυτής της… προσωπικής μου σκληρότητας;
Υποστηρίζω επίσης πως αυτή η γενικευμένη πολιτική μανία τής συγκεκριμένης συζήτησης, για πραγματικά ή και φανταστικά σκάνδαλα, γεννιέται από το έλλειμα πολιτισμού που διέπει τις κυρίαρχες πολιτικές τάσεις τού γενικότερου φάσματος· και αυτό είναι ανησυχητικό για μια κοινωνία που την απασχολούν μύρια τόσα προβλήματα και προσπαθεί να επανέλθει στην κανονικότητα.
Η σκιά των σκανδάλων πέφτει ανέξοδα επί δικαίους και αδίκους, ενώ η κατηγορία εκτοξεύεται παντού, ακριβώς όπως ο ανεμιστήρας σκορπάει τη λάσπη, και όποιον πάρει ο Χάρος… Λειτουργεί ανεξέλεγκτα και δεν κάνει διακρίσεις. Πότε το ένα, πότε το άλλο, πότε η τάδε λίστα, πότε η άλλη, παλαιότερα η Ολυμπιακή, το Χρηματιστήριο, το Βατοπέδι, το Ταμιευτήριο, το Ντυνάν, η Siemens, τα εξοπλιστικά, η Novartis, το C4i, πλήθος από άλλες σκανδαλώδεις συμβάσεις και δικαστικές εκκρεμότητες που… μούχλιαζαν στο συρτάρι, ανασύρονται και ανακυκλώνονται για να αναζωογονηθεί το κλίμα, να ανάψει το κόκκινο, ν’ ανέβει η αδρεναλίνη και να φουντώσει, για άλλη μια φορά, η μικρογραφία ενός ιδιότυπου «εμφυλίου», ο οποίος έχει εξάλλου μακράν παράδοση στην ιστορία τού ελληνικού έθνους!
Καλοί μου αναγνώστες, τι νόημα έχει να εκθέσω, μέσω του πληκτρολογίου μου, το κάθε σκάνδαλο ξεχωριστά; Ο Εισαγγελέας είναι ο καταλληλότερος και-ίσως- αυτόν εμπιστεύονται, αν όχι όλοι, τουλάχιστον εκείνοι που στην ανακοίνωση της θετικής γι’ αυτούς απόφασης «δικαιώνονται»— διότι οι υπόλοιποι εύκολα θα πουν πως «η Δικαιοσύνη δεν είναι πάντα τυφλή, αλλά ενίοτε… μονόφθαλμη και κουφή». Το αμέσως επόμενο θέμα το οποίο γεννάται είναι ακριβώς αυτό: το κατά πόσο η Δικαιοσύνη είναι «τυφλή», ανεξάρτητη και αδέκαστη.
Εδώ, ακόμα και στην ηλεκτρονική μας εποχή, μέσα στις δικαστικές αίθουσες υπάρχει το Ευαγγέλιο, ώστε όλοι να περνάνε, να βάζουν το χεράκι σαν καλά μαθητούδια και να ορκίζονται «να είπουν την αλήθεια»! Ναι, ακόμα και αν όλοι γνωρίζουν πως σε μια δίκη κρίνεται το δίκιο και το άδικο, η αλήθεια και ψέμα! Όλοι όμως ορκίζονται να πουν «και μ ό ν ο ν την αλήθεια». Τι θέατρο παραλόγου είναι αυτό που συνεχίζει να παίζεται μπροστά στα μάτια τα δικά μας και των δικαστών, όταν είναι πασίγνωστο πως στις εισόδους των δικαστηρίων έχει δημιουργηθεί ακόμα και… σωματείο επαγγελματιών ψευδομαρτύρων!!! Όλα αυτά τα φαιδρά, τα καθημερινά, είναι, μεταξύ άλλων, και η ντροπή μας αλλά την έχουμε συνηθίσει…
Πώς να εμπιστευθείς μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία έχει δημιουργήσει και έχει συντηρήσει με το τρόπο της τόσες αρρωστημένες συλλογικότητες, που είναι εύκολη λεία για τους επιτήδειους και για όποιους θελήσουν να χειραγωγήσουν τέτοιες μάζες με τόση ευπιστία;
Η σκανδαλοθηρία βέβαια δεν είναι καινούργιο φρούτο. Συμπεραίνω πως δεν έλειψε ποτέ από τη ζωή μας με τα αναπόφευκτα παρακλάδια της και ένα απ’ αυτά είναι η δημοσιογραφία. Εδώ όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια: δεν γνωρίζω ποιος γεννήθηκε πρώτα: Η σκανδαλοθηρία ή η δημοσιογραφία; Γέρνω προς το δεύτερο…
Το λαϊκό πάθος και η περιέργεια της κλειδαρότρυπας, ήταν και είναι η κυρίαρχη αιτία δημιουργίας πάμπολλων σκανδαλοθηρικών περιοδικών, πολλών τηλεοπτικών εκπομπών παράλληλης λογικής. Αμέτρητα πλέον sites, και blogs εξειδικευμένα σε σκάνδαλα και αντίστοιχο προσωπικό, παρουσιαστές, ρεπόρτερ, πρόθυμους συκοφάντες, οι οποίοι είναι ως επί τω πλείστων αδίστακτοι με σημαία τους την ηθελημένη διαστρέβλωση, τα… δίκαια τού λαού και την δικαιοσύνη κατά πώς τους συμφέρει και άλλους πολλούς τέτοιους θρασείς, ψεύτες, στυλοβάτες—«μπουμπούκια»…
Η σκανδαλοθηρία σήμερα, λογίζεται ως μια ισχυρότατη β ι ο μ η χ α ν ί α! Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς πως όλοι την στηλιτεύουν, αλλά είναι λίγοι εκείνοι που αντιστέκονται και την αγνοούν…
Με την σαφήνεια του λεξικού πως σ κ ά ν δ α λ ο είναι «υπόθεση, συμβάν, γεγονός που έρχεται σε σύγκρουση με την τρέχουσα ηθική και προκαλεί την αποδοκιμασία αλλά και το έντονο ενδιαφέρον και την περιέργεια της κοινής γνώμης, καθώς έχουν εμπλακεί σ΄ αυτό πρόσωπα που θεωρούνταν ευυπόληπτα» και, σ κ α ν δ α λ ο θ η ρ ί α είναι «η επίμονη αναζήτηση και αποκάλυψη σκανδάλων, όχι τόσο για την αποκάλυψη της αλήθειας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, όσο, κυρίως, για τη δημιουργία εντυπώσεων» νομίζω πως μπορώ να κλείσω αυτό το κειμενάκι, το οποίο—εξάλλου— δεν πίστευα, ούτε σκέφτηκα καν πως θα εξαντλούσα την πολυπλοκότητα και την τόση ακτινοβολία και επίδραση τής σκανδαλοθηρίας στον λαϊκισμό…