Στις 25 Μαΐου, οι πολίτες περιμένουν τις πολιτικές δυνάμεις να τις κρίνουν, να τις αξιολογήσουν, να υπερψηφίσουν, να καταψηφίσουν, ή και να αγνοήσουν.

Στις 25 Μαΐου θεωρητικά, έχουμε εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο.

Σε μια ομαλή χώρα, που οι πολιτικές της δυνάμεις είναι συμβατές με το κατά περίπτωση διακύβευμα, ως κύριο θέμα θα έπρεπε να είναι οι ευρωεκλογές, τα προτάγματα, οι προτεραιότητες, οι συμμαχίες που προτείνονται στην Ευρώπη και γενικά, το πώς βλέπει κάθε κόμμα την θέση της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι την επόμενη πενταετία.

Στην πραγματικότητα όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και είναι να απορεί κανείς, που ενώ κατά μεγάλη πλειοψηφία ο λαός μας είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι πολιτικές μας δυνάμεις δεν μιλάνε για Ευρώπη αλλά «περί άλλων τυρβάζουν»…

Φαίνεται ότι για πολλούς ισχύει το «πίστευε και μη ερεύνα».

Ετσι όμως οι πολίτες, πηγαίνουν ανενημέρωτοι για τα Ευρωπαϊκά δρώμενα και δεν μπορούν να προσδιορίσουν τους όποιους στόχους τους, σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής, οικονομικής δράσης, εναρμονίζοντάς τα με τα Ευρωπαϊκά δρώμενα.

Ας δούμε όμως τι πραγματικά συμβαίνει .

Μια διαπίστωση, μη ομολογούμενη όμως, είναι το ότι, όσο κι αν επιχειρούν ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, να ανεβάσουν τα ντεσιμπέλ της πολιτικής έντασης, τόσο οι πολίτες γίνονται μόνο θεατές, όχι όμως παίχτες και η αδιαφορία τους μεταφράζεται σε άρνηση, διαμαρτυρία η αποχή.

Η απάντηση είναι απλή και μελαγχολική συγχρόνως.

Οι πολίτες βαρέθηκαν τα λόγια τα μεγάλα, τις υποσχέσεις, εξάλλου στις μέρες μας έχουν δυνατότητες πολλαπλών πηγών πληροφόρησης και δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν και να συμφωνήσουν με υποσχέσεις ανεπεξέργαστες η και κούφιες, μεγάλα λόγια….

Δεν χρησιμοποιώ την έκφραση «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», γιατί έχω διαπιστώσει, ότι πολλές φορές αυτοί που τα λένε και τα υπόσχονται, έχουν την δυστυχία να τα πιστεύουν κιόλας.

Στην πραγματικότητα, στην ανάγκη πολιτικής τροφής της κοινωνίας, στην όποια πολιτική όρεξη η απάντηση που προσφέρεται από πολιτικές δυνάμεις, μπορεί να προσομοιωθεί μεταφορικά, με το… «περί ορέξεως κολοκυθόπιτες»….

Την ώρα που είναι αναγκαία μια ευρύτατη εθνική συνεννόηση και ευρύτατη δυνατή ενότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων, γίνεται προσπάθεια για το εντελώς αντίθετο, πρωταγωνιστούν οι οξύτητες, οι αντιθέσεις, οι εχθρότητες, οι διαιρέσεις, οι αποπροσανατολισμοί.

Είμαστε μόλις δυο εβδομάδες προ των Ευρωεκλογών και η Νέα Δημοκρατία, ο κ. Σαμαράς, αποφεύγει να αναφερθεί στην πρόταση των συγγενικών του δυνάμεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ουσία παριστάνει ένα μονομάχο ενός μικρού δικομματισμού.

Πολιτικά δεν αναφέρεται στην Ευρώπη, αλλά σε άλλα θέματα αρκετά, που μπορεί να είναι σοβαρά, αλλά δεν κρίνονται στις ευρωεκλογές, στην ουσία δηλαδή κάνει επικοινωνιακό και όχι πολιτικό παιχνίδι.

Ο κ. Σαμαράς, δεν αναφέρεται στις πολιτικά συγγενείς του δυνάμεις στην Ευρώπη, διότι είναι οι πιο συντηρητικές, οι πιο νεοφιλελεύθερες.

Το να παριστάνει όμως, τον Ναπολέοντα τον μικρό, ενός ανύπαρκτου δικομματισμού είναι λάθος, γιατί ο λαός σε βλέπει και σε κατατάσσει στο πραγματικό σου μέγεθος.

Απ την άλλη μεριά, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν σαν τον διάβολο το λιβάνι, στο να αναφερθούν για τους ευρωπαίους συμμάχους και τις απόψεις τους, γιατί θα έπρεπε να αποκαλύψουν το πολύ μικρό τους μέγεθος, με τις μεγάλες αντιφάσεις μεταξύ τους.

Κατά τα λοιπά, «το παίζει» ως υποψήφιος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής, για να τον βλέπει το Ελληνικό πόπολο, όπως πολύ παλιά, όταν κάποιος ονομαζόταν πολιτευτής, γινόταν αυτόματα και περιζήτητος γαμπρός.

Ο κ. Τσίπρας, έχει φτωχύνει πάρα πολύ την Ελληνική Γραμματική και το συντακτικό, έχει όμως πλουτίσει την «πολιτική» έκφραση, με ακατάσχετες γηπεδικές χουλιγκανικές κραυγές, υβρεολόγια και κακέκτυπο μηρυκασμό, αμερικανικού τύπου «Madison square»!

Έτσι λοιπόν, ο Ναπολέων μικρός Β΄, του δήθεν δικομματισμού, κάνει συνεχώς βήματα σημειωτόν, κάτι που από ορισμένους λέγεται, ότι με βήματα επί τόπου, μπορεί κανείς να ανοίξει και πηγάδι.

Με τέτοιους τρόπους, όταν μάλιστα κάνεις… «πρόβες νυφικού», ο νυμφίος δεν έρχεται, γιατί είσαι μικρός, στάσιμος, γιατί δεν είσαι σε ηλικία γάμου.

Το ποτάμι προσπαθεί να προσφέρει μια ποικιλία από χιλιοειπωμένες διαμαρτυρίες της κοινωνίας.

Δεν τα προσφέρει όμως σε πιάτο, τα προσφέρει σε τσίγκινο πιάτο, σε κάμπινγκ, σε αντίσκηνα, «παρά θιν΄ αλός» με το φεγγάρι ολόγιομο και την χαρά του κάθε καταπιεσμένου χίπη, που θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Στα ποτάμια όμως, εκτός από τα συμπαθή ψάρια του γλυκού νερού, υπάρχουν νερόφιδα, χέλια, και όσο προσπαθεί κανείς να ελιχθεί σαν χέλι προσφέροντας θολούρα και σύγχυση, φοβάμαι τελικά, ότι ο πολίτης δεν θα πάρει απο την σούπα που του προσφέρεις.

Όσο το ποτάμι δεν ανοίξει το σακίδιο που κουβαλάει στην πλάτη του, να δούμε τι πραμάτειες κουβαλάει, τόσο θα ξενερώνει τους πολίτες, θα ξεφουσκώνει και θα καταλήξει ξεροπόταμο.

Για τον πολύ συμπαθή κ. Φώτη, όχι άλλα δάκρυα, δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, οι παλινωδίες, ο κοντοφθαλμισμός, ο καιροσκοπισμός, κάποια στιγμή, έχουν και κόστος

Ας έρθω όμως και στην δική μας στην ελιά, που βασικός της κορμός είναι το ΠΑΣΟΚ.

Όλοι εμείς, το ανανεωμένο προσωπικό του ΠΑΣΟΚ, η κεντρική του επιτροπή που έχει υποστεί την μεγαλύτερη ανανέωση απ όλα τα άλλα κόμματα, ο Γραμματέας μας Νίκος Ανδρουλάκης, που συμμετέχοντας στο Ευρωψηφοδέλτιο σηματοδοτεί την ενότητα όλων των δυνάμεών μας, επιχειρούμε να ανανεώσουμε πολιτικά το δικό μας χώρο, τον χώρο της κεντροαριστεράς.

Επιχειρούμε να ανανεώσουμε το ΠΑΣΟΚ και στην θέληση του λαού για φρέσκια πολιτική, δεν θα απαντήσουμε κι εμείς με προτάσεις του αέρα και του στείρου εντυπωσιασμού, απαντούμε με προτάσεις ουσίας, με όρεξη για δουλειά και πιστεύουμε, ότι το μήνυμα που θα ενώνει όλους τους Έλληνες σε μια νέα πορεία, τελικά θα πιάσει τόπο.