Είναι αλήθεια ότι η επιτακτική ανάγκη για μεταρρυθμίσεις αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί εδώ και αρκετά χρόνια ένα ανεκπλήρωτο ζητούμενο για τη χώρα μας.
Να συνιστά σε πολιτικό επίπεδο μία «σχολή σκέψης», που υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων και των πολιτικών παρατάξεων, και να διατρέχει οριζόντια το πολιτικοοικονομικό σύστημα και τις κοινωνικές τάξεις.
Στις σημερινές συνθήκες, μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και την ανάγκη για άμεση πλέον έπειτα από έξι χρόνια ανάταξη της οικονομίας και της κοινωνίας, το αίτημα των μεγάλων μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα γίνεται ακόμη πιο αναγκαίο.
Είναι όμως το κύριο και μοναδικό ζητούμενο; Αποτελεί αυτό και μόνο σήμερα τη βασική κοινωνική και πολιτική αντίθεση γύρω από την οποία πρέπει να συσπειρωθούν δυνάμεις, για να δοθεί η μάχη για τον εκσυγχρονισμό και τη μόνιμη αποφυγή στο μέλλον των καταστάσεων που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια;
Κατά τη γνώμη μου είναι κύριο αλλά όχι και το μοναδικό. Μαζί με αυτό στην πρώτη γραμμή είναι όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη και ανατροπή του σημερινού κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων, που έχει μεταβληθεί δραματικά. Μεταβολή υπέρ μιας άρχουσας οικονομικοκοινωνικής ελίτ, που αναδείχθηκε μέσω της παρασιτικής επιχειρηματικότητας των «εθνικών προμηθευτών», των διαπλεκόμενων συμφερόντων κομματικών μηχανισμών και συνδικαλιστικών συντεχνιών και των προσοδοθήρων με κρατική βούλα.
Που στο πλαίσιο ενός συστήματος-δικτύου «αλληλοεξυπηρετήσεων» καθιέρωσε ως κυρίαρχο ένα οικονομικό μοντέλο ληστρικού μικροκαπιταλισμού των ραντιέρηδων. Αυτών που μαζί με την παραδοσιακή τραπεζική αριστοκρατία, η οποία έμαθε να βολεύεται σε μία εκδοχή κρατικής μη επιχειρηματικής τραπεζικής λειτουργίας, και τους διαχειριστές της μεγάλης ιδιοκτησίας γης και ακινήτων μεγαλοπαπάδες και ηγουμένους της εκκλησίας και των μοναστηριών αποτελούν τον ορισμό της άρχουσας οικονομικοκοινωνικής ελίτ στη χώρα μας.
Σε μία περίοδο όπου η χώρα πάλευε στο χείλος του γκρεμού για τη σωτηρία και την επιβίωσή της όλοι όσοι θησαυρίζανε και φοροδιαφεύγανε με την ανοχή του κράτους τα προηγούμενα χρόνια της ευημερίας έβγαζαν τότε τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Ακριβώς την ίδια στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος έχανε τη δουλειά του, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι τα εισοδήματά τους και πολλοί επιχειρηματίες τις επιχειρήσεις τους και το βιος τους.
Ναι, ο λαϊκισμός πρέπει να ηττηθεί, αλλά μαζί του πρέπει να ηττηθούν και η ευνοιοκρατία, η οικονομική διαπλοκή με το κράτος και την κυβερνητική εξουσία, η σκανδαλώδης φοροδιαφυγή από προνομιακές κοινωνικές ομάδες. Αλλιώς ο λαϊκισμός θα συνεχίσει να ανθεί και να αναπτύσσεται επάνω στην πραγματική βάση των μεγάλων αδικιών και των τεράστιων πλέον αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας.
Τα δύο αυτά κύρια, εθνικών διαστάσεων ζητήματα, που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν, δεν αποτελούν προβλήματα που γεννήθηκαν από τα μνημόνια και η λύση τους ούτε εμποδίστηκε από τους δανειστές ούτε βέβαια έρχονται σε αντίθεση με τις μνημονιακές υποχρεώσεις.
Μία μεγάλη προσπάθεια για ομαλή πορεία και εξέλιξη των πραγμάτων, που θα εξασφαλίζει το μετασχηματισμό της Ελλάδας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, την ανασυγκρότηση της οικονομίας και την κοινωνική συνοχή και ειρήνη, χρειάζεται να συμπεριλαμβάνει ταυτόχρονα και τα δύο αυτά μεγάλα θέματα στην ατζέντα της.