Με τι αλήθεια ταυτίζεται ο κ. Λυκούδης; Με την “πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν”; Με τη συλλήβδην δαιμονοποίηση του “παλιού πολιτικού συστήματος”; Με τον απολίτικο, γενικό και αόριστο μεταρρυθμισμό καλών προθέσεων χωρίς καμία θέση επί της ουσίας; Με το ότι “ευτυχώς δεν υπήρχαν κόμματα το ’73 που έγινε το Πολυτεχνείο”; Με το να αποφασίζουν οι δήμοι πόσους μετανάστες θα δέχονται αφού προηγουμένως αυτοί έχουν μυηθεί στις ελληνικές πολιτισμικές αξίες; Με την… εθελοντική δομή του πιο προσωποπαγούς, αρχηγικού κόμματος της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας;
Οι μέχρι τώρα συγκεντρώσεις του κ. Λυκούδη αγκαλιάστηκαν από τη συμμετοχή δεκάδων στελεχών και ανθρώπων της Ελιάς. Θυμάμαι την ομιλία του το περασμένο καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη, όπου τα 2/3 των παρευρισκομένων ήταν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που τον καλούσαν να αναλάβει πρωτοβουλία για τη συνάντηση των δύο χώρων. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις το Ποτάμι έλαμψε διά της απουσίας του. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους διέψευσε.
Ας είναι. Κατανοώ την ανάγκη της πολιτικής επιβίωσης και τους υπολογισμούς που αυτή συνεπάγεται. Το πολιτικό σκεπτικό άλλωστε είναι ήδη εκπεφρασμένο: ας κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Παράταξη τη βρόμικη δουλειά κι ας συστήσουμε όλοι οι υπόλοιποι τη συμμαχία των συμπαθητικών αμόλυντων. Ο κόσμος θα μας κρίνει όλους. Και σύντομα.