Τον κ. Βρούτση δεν τον γνωρίζω, με την έννοια ότι αγνοώ το βιογραφικό του καθώς και τα προσόντα για τα οποία τον επέλεξε ο πρωθυπουργός για τη θέση του υπουργού Εργασίας. Αυτό που γνωρίζω, ωστόσο, είναι ότι αν για καθένα από εμάς θα αποτελούσε ασυγχώρητη έκφραση ηλιθιότητας το να επιχειρούμε να αντιπαραβάλουμε και να αντιπαραθέτουμε αμοιβές και προσφορές εργαζομένων και συνταξιούχων, για ένα υπουργό, και μάλιστα Εργασίας, συνιστά επίδειξη ακραίας και επικίνδυνης ανευθυνότητας, πράγμα που δεν συνάδει ασφαλώς με την υπεύθυνη θέση που του έχουν εμπιστευτεί.
Και αν για τον πρωθυπουργό, η δήλωση του υπουργού του ότι «δεν νοείται ο νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας να μισθοδοτείται με 586 ευρώ και ο συνταξιούχος να λαμβάνει σύνταξη 1400 ευρώ» (!) δεν συνιστά αιτία για να τον επαναφέρει στην τάξη, θα ανέμενα κάποια αντίδραση τουλάχιστον από τον Φώτη Κουβέλη, έστω για να υπενθυμίσει στον υπουργό -τον οποίο και αυτός στηρίζει με την ψήφο του- ότι άλλο πράγμα είναι η προστασία των εργαζομένων και άλλο, άκρως επικίνδυνο μάλιστα στις σημερινές συνθήκες, να αντιπαραθέτει εργαζόμενους και συνταξιούχους και να υποδαυλίζει με αυτόν τον τρόπο τις έτσι κι αλλιώς υπαρκτές κοινωνικές εντάσεις.
Εκτός κι αν και αυτό εμπίπτει στην ψυχολογική προετοιμασία μας για το νέο κύμα περικοπών που επεξεργάζεται το κυβερνητικό επιτελείο… Αυτό, όμως, κι αν θα αποτελούσε ακραία πλέον έκφραση ηλιθιότητας! …
Επί της ουσίας όμως:
Τι σχέση έχει ο πράγματι χαμηλός μισθός ενός νεοεισερχόμενου στην αγορά εργασίας, με τη σύνταξη που λαμβάνει ένας άνθρωπος μετά από εργασία 30 και 40 χρόνων;
Αγνοεί ο κ. υπουργός (Εργασίας, μάλιστα!) ότι ο συνταξιούχος, γι’ αυτή του τη σύνταξη έχει καταβάλει υψηλότατες εισφορές;
Αγνοεί ακόμη, ότι και γι’ αυτή του τη σύνταξη φορολογείται ακόμη και σήμερα αγρίως και καταβάλει επιπλέον και τα διάφορα χαράτσια «αλληλεγγύης»;
Και σε τελική ανάλυση, ο συνταξιούχος –ο πραγματικός κι όχι οι μαϊμούδες που τώρα ανακαλύπτονται– είναι που ευθύνεται γιά τις χαμηλές αποδοχές ενός νέου εργαζόμενου;
Αλλά και κάτι ακόμη:
Πώς είναι δυνατόν να αγνοείται έτσι προκλητικά, ότι ένας άνθρωπος, μετά από 40 χρόνια δουλειάς, έχει ρυθμίσει τη ζωή του ανάλογα με τις αποδοχές που εύλογα προσδοκά ότι θα έχει με την έξοδό του από την εργασία και που τώρα με οδύνη διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί, όχι με δική του ευθύνη, ακόμη και στις πλέον στοιχειώδεις υποχρεώσεις που έχει δημιουργήσει;
Αυτός ο άνθρωπος, κ. Βρούτση, που τόσο ανεύθυνα αποκαλείτε «συνταξιούχο των 1400 ευρώ» για να τον αντιπαραβάλετε με ένα νέο εργαζόμενο, έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει χρεωθεί για να σπουδάσει τα παιδιά του, έχει χρεωθεί ακόμη για να μπορέσει να φτιάξει ένα σπίτι, έχει βοηθήσει από τις όποιες οικονομίες του τα παιδιά του να δημιουργήσουν κι αυτά τη δική τους οικογένεια ή να στήσουν τη δική τους δουλειά, κι εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να βοηθάει, από τη σύνταξή του, τα παιδιά του -πολύ περισσότερο μάλιστα αν συμβαίνει, που συμβαίνει και σε πολύ μεγάλο βαθμό- να έχουν χάσει τη δουλειά τους ή να τους έχουν μειωθεί οι αποδοχές τους…
Ενας άνθρωπος, όμως, κ. Βρούτση, που στα 60 και… χρόνια του βλέπει να μειώνονται οι μηνιαίες αποδοχές του πάνω και από 700 ευρώ -αν συνυπολογίσουμε και τους επιπλέον φόρους και τις διάφορες εισφορές που έχουν εξανεμίσει τις όποιες οικονομίες είχε- τι δυνατότητες έχει να αναπληρώσει τις απώλειες που υπέστη και να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που έχει δημιουργήσει, όταν, όχι με δική του υπαιτιότητα, βρίσκεται πλέον σε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί;
Ενας νέος, κ. Βρούτση, αν σταθεί τυχερός και βρει δουλειά, μπορεί να προσδοκά σε κάποιες καλύτερες ημέρες -όπως προσδοκούσαμε κι εμείς όταν πρωτομπήκαμε «στην αγορά εργασίας»- και, εν πάση περιπτώσει, είναι βέβαιο ότι θα προσαρμόσει τη ζωή του, τις απαιτήσεις του και τις υποχρεώσεις του ανάλογα, όπως το είχαμε κάνει κι εμείς και στα δικά μας, επίσης πολύ δύσκολα χρόνια…
Ο συνταξιούχος, τι μπορεί να προσδοκά;
Ωστόσο, το θέμα δεν είναι συναισθηματικό. Είναι βαθύτατα πολιτικό. Και γιατί οι πολιτικές αποφάσεις είναι που το δημιούργησαν, αλλά και γιατί και αυτή η κυβέρνηση στις ίδιες αποφάσεις με τις προηγούμενες κυβερνήσεις προσανατολίζεται, με αποτέλεσμα τα προβλήματα να οξύνονται και τα αδιέξοδα να πολλαπλασιάζονται.
Γιατί βέβαια το πρόβλημα δεν είναι η ηλίθια όσο και επικίνδυνη αντιπαράθεση «νέοι εργαζόμενοι – συνταξιούχοι», όσο οι συνθήκες, που από τη μια καθηλώνουν σε απαράδεχτα χαμηλά επίπεδα τις αποδοχές των εργαζομένων και από την άλλη, οδηγούν σε συνεχείς μειώσεις τις ήδη μειωμένες συντάξεις και που δεν καταβάλλεται καμία προσπάθεια να αλλάξουν…
Ασφαλώς, εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, ουδείς εχέφρων –εκτός κι αν είναι Τσίπρας– μπορεί να υποστηρίξει ότι το πρόβλημα θα λυθεί με την αύξηση των μισθών και των συντάξεων, ώστε να επανέλθουν στα προ του 2010 επίπεδα…
Θα μπορούσαν όμως να εξισορροπηθούν κάπως οι απώλειες, αν είχαν ληφθεί αποφάσεις που θα οδηγούσαν σε πραγματικές μειώσεις των τιμών, τουλάχιστον στα βασικά είδη διατροφής, στα οποία και κατευθύνεται το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών εργαζομένων και συνταξιούχων…
Έχω άμεση επαφή με την «αγορά» και γνωρίζω «από πρώτο χέρι», που λένε, ότι οι τιμές σε όλα τα είδη διατροφής παραμένουν στα επίπεδα προ του 2010, αν δεν έχουν αυξηθεί κιόλας σε πολλά από αυτά – κι ας επιμένει για το αντίθετο η διαφήμιση των σούπερ μάρκετ…
Αυτό είναι το πραγματικό καθημερινό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος και όχι οι πλασματικές όσο και ηλίθιες συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις μισθών και συντάξεων…
Από την άλλη πλευρά, πού είναι τα μέτρα που από τη μια θα βοηθούσαν και τους συνταξιούχους όχι μόνο να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που έχουν δημιουργήσει και που λόγω των μειώσεων που έχουν υποστεί δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν σ’ αυτές και από την άλλη, να τους απαλλάξουν από την αφόρητη, καθημερινή πίεση και τις απειλές που υφίστανται από τις εταιρείες στις οποίες οι Τράπεζες έχουν εναποθέσεις το ανηλεές κυνήγι των «οφειλετών»…
Τα πράγματα είναι απλά, για όποιον θέλει να τα δει έτσι:
Οφειλέτης ο οποίος μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν συνεπέστατος στις υποχρεώσεις του και που τώρα δεν μπορεί, όχι με δική του ευθύνη, επαναλαμβάνω, να ανταποκριθεί σ’ αυτές, δεν μπορεί να αφήνεται ανυπεράσπιστος στις απειλές των τραπεζών – που στο κάτω-κάτω, έχουν ήδη πάρει το κεφάλαιο που έχουν δανείσει και πιέζουν για τους τόκους τους… – ούτε και να οδηγείται σε δικαστικές, πανάκριβες έτσι κι αλλιώς και χρονοβόρες αντιδικίες, μόνος αυτός απέναντι σε καλά οργανωμένες νομικές υπηρεσίες των Τραπεζών.
Αλλά γι’ αυτά τα υπαρκτά προβλήματα της καθημερινής ζωής, που θα βοηθούσαν, κάπως έστω, εργαζόμενους και συνταξιούχους να ανασάνουν, δεν έχουμε μέχρι στιγμής ακούσει το παραμικρό, όχι μόνο από τον κ. υπουργό Εργασίας, αλλά και από κανέναν άλλον από την κυβέρνηση και από τους εταίρους της συγκυβέρνησης…
Οι οποίοι, φροντίζουν βεβαίως να βάζουν τις «κόκκινες γραμμές» τους σε ό,τι έχει να κάνει με το παντοδύναμο δημόσιο και τη σκληρή συντεχνία των συνδικαλιστών / συνδιοικητών και τα ακόμη πιο παντοδύναμα συμφέροντα των «ευγενών επαγγελμάτων», που απειλούν μάλιστα με νέες κινητοποιήσεις, αλλά αφήνουν έξω από τη …σφαίρα των ενδιαφερόντων τους τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας για εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Υ.Γ. Τώρα, λέει, ο πρωθυπουργός έδωσε εντολή να διωχθούν οι διοικητές των δημόσιων οργανισμών που δεν έχουν εφαρμόσει – ακόμη!..- το νόμο για τη μείωση των μισθών! Τώρα το πήρε χαμπάρι ότι στο βασίλειο της ελληνικής δημόσιας διοίκησης δεν περνούν οι νόμοι της ελληνικής πολιτείας!!
Και για να έχουμε καλό ερώτημα: Τι θα πει «να διωχθούν»; Να φύγουν από τις θέσεις τους; Και λοιπόν; Θα αξιώσει κανείς να αποζημιώσουν το δημόσιο από τις απώλειες που έχει υποστεί από δική τους ευθύνη;