Δυσανασχετώ με τις καταληψεις των σχολών.
«Καλά, ξεχάσατε τι κάνατε εσείς στα νιάτα σας;», με εγκαλούν οι νεαροί συνομιλητές ή οι συνομήλικοι μου θαυμαστές τους.
Απ’ όσο θυμάμαι, η γενιά μου, υποδεχόμενη την μεταπολίτευση καταληψεις δεν έκανε, ήταν και βαριά η λέξη, αλλά από «αγωνιστικές κινητοποιήσεις» άλλο τίποτα.
Το σημαντικό ήταν η συμμετοχή μας στο «κίνημα» που νοηματοδοτούσε τον νεανικό ρομαντισμό μας.
Η χούντα είχε πέσει, “νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα”.
Είχαμε άποψη για την κυβερνητική πολιτική, για το Κυπριακό, την σοβιετική επιρροή στην Αγκόλα, την σύλληψη της χήρας του Μάο κι αλλά σημαντικά.
Έπρεπε βέβαια να ανηκεις σε κάποια φοιτητική παράταξη, παράρτημα ενός αριστερού κόμματος μεγάλου, μικρού ή μικρομέγαλου.
Πρόσφερε ιδεολογική κάλυψη αλλά και την θαλπωρή της παρέας.
Ορθόδοξοι, αναθεωρητές, πασόκοι, μαοϊκοί, τροτσκιστές, τσεγκεβαριστές κι όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. Κεντρώες ή δεξιές κινησεις ήταν εκτός μόδας. Αργότερα εμφανίστηκαν κι οι ανεξάρτητες συσπειρώσεις διότι οι εμείς οι κινηματίες, ως κέντρο του κόσμου, όλα τα ξέραμε.
Περάσαμε λοιπόν μια περίοδο Ροβεσπιέρου, κραδαίνοντας τον χαρακτηρισμό του χουντικού σε μη ηρωικούς καθηγητές, το αίμα έβραζε, παλεύαμε για δίκαια και άδικα, η αντιγραφή έπεφτε σύννεφο, ότι θέλαμε κάναμε.
Οι στόχοι μας δεν αφορούσαν στην ουσία της μόρφωσης, σιγά μην υποταχτούμε στην μόρφωση του κατεστημένου, κι είχαμε σύνθημα «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών» που τώρα μου φαίνεται παράλογο. Φωνή λογικής, παραδόξως, η ΚΝΕ που διακήρυσσε «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» και συναντούσε την δική μας υπερεπαναστατική χλεύη.
Πάνε αυτά, στο μουσείο των αναμνήσεων, πήρε ο καθένας το δρόμο του.
Άλλαξα γνώμη για πολλά απ´ όσα πίστευα. Λογικό, να έχει και κάποιο νόημα το να μεγαλώνεις.
Για κάποιους αυτό σημαίνει συμβιβασμός, για άλλους ωρίμανση ή και τα δύο.
Περί καταλήψεων λοιπόν…
Διαφωνώ, βάζουν εμπόδιο στη διαδικασία και στη ροή της μόρφωσης, αυτής που προσφέρει το πανεπιστήμιο. Αδιάφορο αν επιβάλλονται από την πλειοψηφία ή μια πιεστική μειοψηφία. Πως μπορείς, στο όνομα ποιού αγώνα, να εμποδίσεις κάποιον να έχει πρόσβαση στη γνώση.
Σήμερα η πρόφαση είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν σου αρέσουν; Αγωνίσου για την βελτίωση των δικών σου, διεκδίκησε απρόσκοπτη λειτουργία, αναβάθμιση του επιπέδου, βελτίωση των συνθηκών και κυρίως του περιεχομένου της γνώσης. Η μπαχαλοποίηση προσφέρει την καλύτερη δικαιολογία σε αυτόν που θεωρεις αντίπαλο.
Ενοχλούμαι περισσότερο με την υπόκλιση στην νεολαιίστικη ορμή, «στο πλευρό των παιδιών», «κι εμείς στην ηλικία τους», «τόπο στα νιάτα» από παλαίμαχους αγωνιστές που δακρύζουν συγκινημένοι παραδίδοντας την σκυτάλη ως δικαιωση των δικών τους νεανικών επιλογών.
Κι από επιτήδειους, «έχουν δίκιο οι φοιτητές, τους στηρίζω», πολιτευτές που βλέπουν μακρυά.
Η κολακεία προς την νεότητα μπορεί να μετατραπεί σε ψηφους, σε οπαδούς, σε εν γένει πελάτες, πράγμα που όχι μόνο τα κόμματα αλλά και η αγορά του «teachers leave the kids alone” γνωρίζει προ πολλού.
Όμως η ωριμότητα δεν περιλαμβάνει την κολακεία. Δεν είμαστε και σοφοί γέροντες όμως κάτι θα πρέπει να μας δίδαξε η ζωη. Αυτό πρέπει να πουμε κι ας γίνουμε δυσάρεστοι στους νέους, που κάποτε ήμασταν εμείς. Με κατανόηση, τρυφερότητα αλλά όχι υποχωρητικότητα.
Οι απόψεις μας λογικά θα διαφέρουν. Η σύμπνοια θα σήμαινε είτε ότι οι νέοι γεννήθηκαν γέροι, είτε ότι οι γέροι παλιμπαιδίζουν. Ο νεανικός ρομαντισμός ενάντια στον ρομαντισμό της εμπειρίας.
Να το πω πιο απλά…
Είμαι υπέρ του χάσματος των γενεών…
Ήταν το σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στο Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ