Επειδή ο Σαίξπηρ έχει γίνει εσχάτως της μόδας στην ελληνική Βουλή, ας τον χρησιμοποιήσω σαν μπούσουλα, για να μην τρελαθούμε εντελώς σ? αυτή τη χώρα.

ΓΕΛΟΙΟ: Τα αισχρά υπονοούμενα και οι απαράδεκτες – σκοταδιστικές – αναφορές στη γυναικεία υπόσταση των κυριών Κωνσταντοπούλου, Μακρή και Τζάκρη από άνδρες συναδέλφους τους προκειμένου να καταγγελθούν οι πράξεις και οι αποφάσεις τους. Η τύπου ψυχαναλυτική προσέγγιση της δημόσιας παρουσίας τους (τώρα για εκείνες, παλαιότερα για τη Ρεπούση, την Κανέλλη, την Ξενογιαννακοπούλου, την Πιπιλή κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.) με χαριτωμενιές περί «βοηθείας».

ΣΟΒΑΡΟ: Η κριτική, ακόμη και η πιο σκληρή, στην π-ο-λ-ι-τ-ι-κ-ή τους επιλογή να εμφανιστούν οι μεν δύο στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου, να προκαλέσουν αστυνομικούς αυτοματισμούς και παρατράγουδα, η δε τρίτη να βρεθεί στα κοινοβουλευτικά κεραμίδια, κατόπιν εορτής και αφού στήριξε στο παρελθόν άλλες μνημονιακές κυβερνήσεις. Η κατάδειξη με επιχειρήματα αλλά με κόσμιο λόγο των κινήτρων τους, των δράσεων και των παλινωδιών τους ως εκπροσώπων του πολιτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως του φύλου τους.

ΣΟΒΑΡΟ: Η αντίδραση ενός κόμματος – όσο σφοδρή κι αν είναι και πρέπει να είναι – για να υπερασπιστεί όλα τα παραπάνω και να καταγγείλει τις σεξιστικές επιθέσεις, όχι μόνο κατά μελών του, αλλά τις διακρίσεις γενικώς εναντίον όποιου στρέφονται.

ΓΕΛΟΙΟ: Να «πυροβολείται» ο πιανίστας γιατί δεν μας αρέσει η μουσική που παίζει. Να κατακεραυνώνεται η ελευθερία του σκιτσογράφου να είναι όσο αιρετικός θέλει, ακόμη και όταν το σκαρίφημά του τον αδικεί.