Η υστερία μας χτύπησε κατακούτελα.
Mας οδηγεί σε άθλιους αφορισμούς, που ειλικρινά είμαι σίγουρος, πως κάποιοι θα ντρέπονται που τους ξεστόμισαν.
Το σημαντικότερο δε, είναι ότι οι εκφραστές του μέτρου, οι εκφραστές μιας στάσης που μετράει και το αύριο και το μετά, θάφτηκαν κάτω από τόνους κραυγών και άθλιων επιχειρημάτων, ημιμαθών, αγραμμάτων ανθρώπων, που επιμένουν, πως η μόνη σωτηρία τους είναι διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους, χωρίς να φαίνεται να τους ενδιαφέρει, αν κάποιος νοιάζεται, γι αυτή την έξαλλη διαφοροποίηση.
Είδα πάρα πολλούς και διάβασα ακόμη περισσότερους, που εξυμνούσαν την Σώτη Τριανταφύλλου.
Ειλικρινά θλίβομαι, γιατί τη θεωρώ έξυπνη και δημιουργική συγγραφέα, που δεν έχει αντιληφθεί όμως, ακόμη, ότι στην Ελλάδα, δεν υπάρχει χώρος, για έναν ψευδεπίγραφα προκλητικό και επιθετικό, Ουελμπέκ.
Δεν θα πω για την κραυγή του ανοήτου, που δεν μπορεί να ζήσει ούτε με τα άντερα του, που διαπίστωσε, πως ούτε με τους μουσουλμάνους το μπορεί.
Θα απευθυνθώ όμως, στους ανθρώπους που σκέφτονται, απαντώντας σε μια σειρά από ερωτήματα, που τέθηκαν επειδή ακριβώς δεν γνωρίζουμε, καθόλου όμως, ποιόν έχουμε δίπλα μας, τη συνήθεια δηλαδή και τον πόνο, του γείτονά μας.
Ξεκινώντας από το διαρκώς επαναλαμβανόμενο, «δεν είδα τους μουσουλμάνους να κάνουν μια διαδήλωση και να καταγγείλουν τα γεγονότα των Βρυξελλών».
Ούτε επρόκειτο να δείτε ποτέ, ούτε όμως αναρωτηθήκατε, για το ότι σε μία χώρα, που καμία σχέση δεν έχει με το έντονο και ριζοσπαστικό Ισλάμ, των Αράβων, στην Τουρκία, για να κάνουν την διαδήλωση, την πολιτική διαδήλωση, που κατέληξε σε μακελειό, τον Αύγουστο πέρσι, στην Άγκυρα, παιδεύονταν επί πέντε και πλέον μήνες, για να το αποφασίσουν καταρχάς και κατόπιν για να το καταφέρουν και να πετύχει .
Και μιλάμε ότι τους έκαιγε στην καθημερινότητα τους, ο εμφύλιος που εκτυλίσσεται δίπλα τους.
Οι μουσουλμάνοι λοιπόν, δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα, όπως τους βλέπετε όσοι καταφέρνετε και τους βλέπετε, γιατί πολλοί σιχαίνεστε και να πάτε ακόμη στις γειτονιές τους, και μιλώ για τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ή πηγαίνετε ολίγον ως δοκιμή φολκλόρ…
Είναι χιλιάδες μικρές κοινότητες, αυτόνομες, η καθεμιά με τις δικές της ιδιαιτερότητες, τον δικό της μουφτή, τις δικές τους αρχές και πάει λέγοντας.
Για να έχουμε μιαν εικόνα, θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι το κάθε τζαμί, εκτός όλων των άλλων, είναι αυτοδύναμο οικονομικά και λειτουργικά.
Δεν υπάρχει κάποιο δημόσιο που να το συντηρεί ούτε κάποια πυραμιδωτή ή άλλη ιεραρχία που να επιβάλει κανόνες και αποφάσεις… Και αν μιλήσουμε και για τους μουσουλμάνους, των άλλων διαφορετικών ομάδων, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα. Να μιλήσουμε δηλαδή για τους Σιίτες, τους Αλεβίτες, που εκλέγουν τον Ντεντέ τους, τους Γιεζιντί και άλλα πολλά.
Το δεύτερο πολύ σημαντικό, που δεν λαμβάνεται υπόψη, από κανέναν δυστυχώς, είναι ότι οι μουσουλμάνοι είναι και διαφορετικές ράτσες.
Εκεί, για παράδειγμα, στις υποβαθμισμένες συνοικίες των Βρυξελλών, στο περίφημο Μολεμπεκ, και το διάσημο Σκαρμπέκ, κυριαρχούν ,κυρίως στο Μόλεμπεκ, οι Μαροκινοί . Δηλαδή, οι παλιοί μετανάστες και από ότι βλέπουμε, περισσότεροι που επιτίθενται, είναι δεύτερης ή και τρίτης γενιάς Άραβες, από το Μακρέμπ.
Οι Τούρκοι έχουν άλλη συμπεριφορά, οι άλλες ράτσες επίσης διαφορετικές συμπεριφορές..
Και πιστέψτε με, δεν είναι παιχνίδια αυτά, που μπορείς να τα αγνοείς.
Απ την άλλη μεριά και μόνον τα νούμερα, εάν διαβαστούν προσεκτικά, διαμορφώνουν μιαν εικόνα τελείως διαφορετική, από αυτήν που η υστερία μας, θέλει να παρουσιάζεται ως κυρίαρχη.
Δεν είναι έτσι, όμως. Η Ευρώπη έχει τα λιγότερα θύματα από την τρομοκρατία τα τελευταία 15- 20 χρόνια, διεθνώς.
Η άρνηση μας να δούμε και τη ζωή του άλλου, πράγμα που σημαίνει τον πόνο και την ζωή του άλλου, δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε, σε καμιά περίπτωση, το μεγάλο κενό κατανόησης.
Μέσα σε τρεις μέρες, οι νεκροί από την άλλη μεριά, Βαγδάτη, Λαχώρη και αλλαχού, ξεπέρασαν του εκατόν τόσους, σε δυο επεισόδια για τα οποία σίγουρα είπαμε « δεν πά να κουμπουριαστούν, μόνοι τους ας πάν να σκοτωθούν, ας πάθουν ότι θέλουν».
Και όπως έγραφε και ο Μπουράκ Μπεγκντίλ, σπουδαίος αρθρογράφος στην Χουριέτ, κυρίως στην αγγλόφωνη έκδοσή της, κάθε μέρα δολοφονούνται περισσότεροι από χίλιοι μουσουλμάνοι, κυρίως από μουσουλμάνους.
Έχει δίκιο και ο Μπίστης, σε μια πρόσφατη παρέμβασή του, να επιμένει πως οι προχειρολόγες αιτιάσεις της απομόνωσης μας και το πώς δεν μπορούμε να ζούμε με τους άλλους, είναι ήττα και οπισθοχώρηση, από το όραμα που είχαμε και έχουμε ακόμη κάποιοι, γι αυτήν την Ευρώπη, τη άλλη, ή όπως θέλετε πείτε την.
Και όλα αυτά γιατί;
Γιατί φοβούμαι, ότι το σύνολο των αντιλήψεων, που έχουμε προσλάβει ως πολιτική, δεν κατάφερε ποτέ να επιτρέψει στο συναίσθημα, να διαμορφώσει τα δικά του φίλτρα ανάγνωσης και του ορθολογισμού, κυρίως όμως, των αρχών του διαφωτισμού.
Δεν είναι αργά να το παιδέψουμε. Αρκεί να αντιληφθούμε, την αναγκαιότητα του και νομίζω ότι ο καιρός πλησιάζει.