Δεν θα με ενδιέφερε να πω άλλη κουβέντα, πλην αυτών που έγραψα προχτές περί την απλή αναλογική, εάν δεν έβλεπα κάποιους φίλους, να ορμάνε με το κεφάλι και όποιον πάρει ο χάρος.
Μας λέει ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος, τι είπε ο Ιορδάνογλου και παραθέτει το απόσπασμα. Εγώ είπα από την άλλη μεριά προχθές, τι μας δίδαξε ο Μάνεσης.
Η απλή αναλογική είναι ένα σύστημα καταγραφής και ενός, όσο γίνεται, πιο δημοκρατικού τρόπου κατανομής των αντιπροσώπων ενός σώματος, που όμως απαιτεί και μια σειρά από προϋποθέσεις πάρα πολύ όμορφα περιγραμμένες, από το δάσκαλο μας, τότε.
Μια και βασική προϋπόθεση, που εξαρχής παρουσιάσθηκε ως τέτοια, ήταν και παραμένει, φυσικά, η συμμετοχή των εκπροσωπουμένων σε όλες τις διαδικασίες ζύμωσης και λειτουργίας του φορέα ή του οργανισμού που επιλέγει εκπροσώπους του.
Δεν θα έπρεπε επομένως, εκ προοιμίου να απορρίπτουμε την απλή αναλογική.
Παρακαλώ να γίνει σαφές, ότι αυτό που με ενδιαφέρει, είναι να υπερασπίσω την ουσιαστική λειτουργία της δημοκρατίας, που ξεκινάει από τη συμμετοχή.
Ήταν σαφής ο Μάνεσης, που αναφέρονταν, ξανά και ξανά, με τρόπο, πολλές φορές, κουραστικό στο θέμα αυτό.
Κι επειδή είναι δεδομένο και μην πολυχαλάμε τη ζαχαρένια μας, με ασκήσεις επί χάρτου, με ποιο εκλογικό σύστημα θα πάμε σε όποιες εκλογές θα έρθουν, για αυτό ακριβώς βλέπετε, πως δεν χολοσκάει κανείς περί το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε.
Απλά σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
Το σύστημα εκλογής και επιμένω σε αυτό, εξαρτιέται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, για να μην εμφανίζομαι απόλυτος, από τον τρόπο λειτουργίας, τους θεσμούς συμμετοχής και ελέγχου και το επίπεδο εγρήγορσης, των ατόμων που απαρτίζουν το εκλογικό σώμα.
Στην δημοκρατία για παράδειγμα, που όλοι φαγώνονται οτι την υπερασπίζονται, μια βασική προϋπόθεση της αποτελεσματικής της λειτουργίας, θεωρήθηκε και λειτούργησε ως τέτοια, σε πλείστες όσες περιπτώσεις, είναι ο θεσμός της Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ένας θεσμός αποκέντρωσης, που αποκλείει αφ ενός, την συγκέντρωση εξουσιών, αλλά παράλληλα ενισχύει την εννοια αλλά και την ανάγκη συμμετοχής του πολίτη, στη διαχείριση, πράγμα πολύ σημαντικό, για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας από την μια μεριά, αλλα και για την καλλιέργεια του περιβάλλοντος για τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις… (άλλη πολύ βασική αρχή λειτουργίας της δημοκρατίας… και πάλι Αριστόβουλος)
Όσο έρχονται ένα-ένα, όλα τα στοιχεία στη μνημη μου, τώρα που καταπιάστηκα ξανά με το θέμα και θυμάμαι, πως ο Σπίνος, από το σπιτι του Μάνεση, την πρωτη φορά που έδωσα συνταγματικό, το 75, τον προέτρεψε να με κόψει, με τρία μάλιστα και με το είπε στο τηλέφωνο, για να κάτσω να διαβάσω και να τα μάθω.
Στ αλήθεια τον ευχαριστώ γιυτό…
Χωρίς έλεγχο δεν υπάρχει δημοκρατία, μας έλεγε. Και ήταν όντως έτσι. Και αποδείχθηκε περίτρανα. Όχι μετά από 200 χρόνια, εκεί μπροστά μας, όταν τα ζωντόβολα δεν καταλαβαίναμε, πόσο εύκολα διολισθαίνεις στην αυθαιρεσία, και πέφτεις στην παγίδα της εξουσιολαγνείας, ιδίως δε, όταν απουσιάζει η παιδεία της συμμετοχής και φυσικά η γνώση ότι υπάρχει έλεγχος και απόδοση δικαιοσύνης…
Γράφοντας προχθές και απαντώντας σε ένα βλάκα, που τόλμησε ο ανόητος να σφετεριστεί έναν τίτλο ιστορικό, μαζί με τους ιδιοτελείς κολαούζους, που σέρνει δίπλα του, τόνισα, ότι η ανανεωτική αριστερά ποτέ δεν παρουσίασε την απλή αναλογική, ως «ιερό δισκοπότηρο», αυτά είναι καλολογικά στοιχεία, που χρειάζονταν ο Πέτρος για να ομορφήσει το κείμενό του.
Το ΚΚΕεσωτερικού και ο ΡΦ, πρότειναν τότε, το 74, την απλή αναλογική, σαν εκλογικό σύστημα, πιστεύοντας ότι αυτό θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα και στη δημοκρατική εξέλιξη, όπως βαυκαλιζόμασταν τότε, του ίδιου του πολιτεύματος.
Γι’ αυτό μιλούσε για βάθεμα της δημοκρατίας, στις ομιλίες του και ο Λεωνίδας.
Γι αυτό μιλούσαμε για αυτονομία των μαζικών χώρων, εκείνη την εποχή και δεν ήταν αυταπάτη αυτό, η αυτονομία εννοώ. Από τις πολλές που είχαμε στο κεφάλι μας.
Αυτονομία των μαζικών χώρων, σήμαινε τότε για εμάς, οτι έχεις την υποχρέωση να απελευθερωθείς από όποιες άθλιες επιρροές, κομματικές ή άλλες και να λειτουργήσεις, ως κομμάτι ενός όλου, έχοντας πάντα στο νου σου, ότι αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι το συμφέρον του όλου και όχι της όποιας δικής σου επιρροής.
Αυτό καλέ μου φίλε Πέτρε, είναι θεμέλιο για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω, εγώ προσωπικά, ακόμη και σήμερα, γιατί σίγουρα ούτε βρέθηκε, ούτε θα μπορούσε εξάλλου να βρεθεί, κάτι αντίστοιχο ή κάτι καλύτερο, για τον απλούστατο λόγο, ότι κανένας δεν νοιάστηκε, ποτέ, να καλύψει ένα τέτοιο κενό.
Το να μετατραπεί, μια διαδικασία πλήρους αποδόμησης, μιας άθλιας πρωτοβουλίας, αθλίων σφετεριστών της δημοκρατίας, σε αιτία πλήρους αναθεώρησης όλων των αρχών μας για την λειτουργία της δημοκρατίας το θεωρώ άδικο και επικίνδυνο. Διότι αυτό που προτείνουν είναι μια αναδιανομή της εξουσίας ανάμεσα σε δυνάμεις ενός σαπισμένου συστηματος κομματικής αυθαιρεσίας, όπου πρώτο στασίδι έπιασε ο Λεβέντης με τη Χ.Α.
Έχουμε χιλιάδες άλλα στραβά να διορθώσουμε από αύριο. Μην χαλάσουμε και τα σωστά.