Η Θεσσαλονίκη δυστυχώς, από τη μεταπολίτευση και δω δεν ευτύχησε να έχει έναν Δήμαρχο, αντάξιο της προοπτικής και της δυναμικής που η ίδια η πόλη παρουσίαζε.
Και εάν δεν σταθούμε αντιμέτωποι με τα σφάλματα και τις ολιγωρίες μας δεν πρόκειται να δούμε Θεού πρόσωπο και κυρίως να δούμε έναν Δήμο που θα λειτουργήσει επιτέλους προς όφελος του δημότη και της πόλης.
Το 74 οι δημοκρατικές λεγόμενες δυνάμεις βουτηγμένες στο δογματισμό και την αμετροέπεια της εποχής ξεκίνησαν με σφάλμα διχαστικό, που μας στοίχησε από κει και ύστερα τη συνολική πορεία του Δήμου Θεσσαλονίκης…
Δεν ψηφίσαμε για Δήμαρχο το Δημήτρη Ζαννα, το σπουδαίο αυτόν ευπατρίδη που η παρουσία και το έργο του τίμησαν την πόλη μας όσο δεν πάει, διότι λέει απ απέναντι είχε τις δυνάμεις της δημοκρατίας….Και τι εννοούσαμε τα ζωντόβολα τότε;; ότι αυτός ήταν αντιδημοκράτης;;;
Και λουστήκαμε δημαρχίες ατάλαντων και μετρίων που το μόνο που έκαναν ήταν να διαχειρίζονται, όσον ημπορούσαν, μια ζοφερή πραγματικότητα, σε μια πόλη που βούλιαζε ολοένα στη μιζέρια….
Ίσως τα πρώτα χρόνια της Δημαρχίας Μαναβή, 1983-86, προσπάθησαν οι αυτοδιοικητικές δυνάμεις κάτι να πετύχουν, αλλά και πάλι ενέσκηψε η πασοκική φρέσκια λαίλαπα και τα σάρωσε και από κει όλα…
Αποτέλεσμα από το 86 και μετά η Νέα Δημοκρατία να προτείνει όποιον ήθελε, άνευ ουδεμιάς αξιολογήσεως και να τον βγάζει Δήμαρχο εγκαθιστώντας ένα κλίμα κλειστής πλέον κάστας περί τα δημοτικά…
Αυτήν την περίοδο των μετρίων, καθιερώνεται και το βάναυσο επιχείρημα ότι για όλα φταίει το αθηνοκεντρικό κράτος και η κακούργα κεντρική εξουσία, και όλοι ήσυχοι ότι δε φταίμε εμείς που δεν κάνουμε τίποτε απολύτως αλλά το κέντρο που μας βάζει εμπόδια.
Δεν δίνω άφεση αμαρτιών στον απόλυτο συγκεντρωτισμό του κράτους και κυρίως της κεντρικής εξουσίας που δεν πρόκειται ποτέ μάλλον, να αφήσει τις εξουσίες εκείνες που δεν της ανήκουν..Οχι κάθε άλλο μάλιστα. Αλλά το συζητάμε τώρα γνωρίζοντας ότι ακόμη και το τελευταίο κόμμα, ομοσπονδία, σωματείο λειτουργεί με τον απολύτως ίδιο συγκεντρωτικό τρόπο….Τα πάντα αποφασίζονται από τους κρατούντες την κεντρική εξουσία και οι υπόλοιποι χορεύουν στο ρυθμό τους..
Επανερχόμαστε σε μια περίοδο χαμένων ευκαιριών και μιας προοπτικής που θα έπρεπε να οδηγεί αλλού τη Θεσσαλονίκη αλλά που μυαλό τότε οι διαχειριστές για το μέλλον της πόλης. Το μέλλον το δικό τους και της εναλλαγής τους τους ένοιαζε..
Και η Θεσσαλονίκη, από μοναδική πόλη με παρελθόν και δυναμική για νέο ρόλο διεθνή σε σχέση με την ενδοχώρα, κατάντησε μια πόλη μίζερη, θλιβερά γκρινιάρα, άφιλη και αφιλόξενη, να βουλιάζει διαρκώς σε μιάν ανυπαρξία, και να θυμάται μόνον το παρελθόν της.
Από αυτή τη μιζέρια μπόρεσε να δείξει μιαν οδό διαφυγής ο Μπουτάρης. Μόνος δυστυχώς κι αυτός με συνεργάτες που δεν στήριξαν και κυρίως δεν κατάφεραν να εμπλουτίσουν την πορεία και κυρίως να γεμίσουν τα κενά που ο Μπουτάρης άφηνε.
Είχε να αντιπαλέψει με έναν σαρκοβόρο μηχανισμό στημένο με μεθοδικότητα επί 30 και χρόνια, σταθερά, προσεκτικά και κυρίως ισότιμα κατανεμημένα μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Αριστερά.
Αυτό τον μηχανισμό αντί να τον αντιπαλέψουν και τον θέσουν σε νέα φορά, οι διοικούντες προσπάθησαν να τον προσεταιριστούν και φυσικά τους κατάπιε. Και το λόγο αυτό δεν βλέπει κανείς αλλαγές ορατές δια γυμνού οφθαλμού σε θέματα λειτουργικά και παραγωγής έργου.
Τώρα είναι η ευκαιρία.
Ανανεώνοντας τη θητεία του Μπουτάρη να δώσουμε βάρος στις απαραίτητες αλλαγές πολιτικής, αντικαθιστώντας τη διαχείριση από μια διευρυμένη λογική συμμετοχής σε όλα τα επίπεδα. Κάτι που φοβούνται δυστυχώς όλες οι εξουσίες και οι παραφυάδες τους.
Καιρός είναι να αναμετρηθούμε με το παρελθόν μας ως πόλη και να επιλέξουμε το μέλλον που μας αρμόζει και μας ανήκει.