Περί βίας, πλέον ο λόγος. Μεταξύ της αισθητικής και φυσικής βίας της Χ.Α. και της λεκτικής και ψυχολογικής βίας του ΣΥΡΙΖΑ κινείται και εκφράζεται το 40% του εκλογικού σώματος. Αν προσθέσουμε και όσους απλώς προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, ΑΝΕΛ και ΚΚΕ, οι …κανονικοί πολίτες είναι ήδη …μειοψηφία. Προσθέστε σε αυτό το ότι είναι και οι περισσότερο εξουθενωμένοι γιατί αυτοί φέρουν το μεγάλο βάρος των συνεπειών της κρίσης (οι άλλοι έχουν το ακαταλόγιστο, δεν πληρώνουν κλπ). Θέλει πολύ κουράγιο σήμερα για να μην νοιώσεις ότι σε βιάζουν, αλλά παρ? όλα αυτά οφείλεις να δείξεις ανεκτικότητα και υπομονή. Είναι ηρωισμός και συνιστά καταδίκη να πρέπει να ζήσεις και να προσφέρεις, όσο μπορείς, σε αυτόν τον τόπο.
Ο βιασμός της λογικής είναι άλλη μία μορφή βίας που, συχνά, υποτιμούμε. Ακούμε διάφορους να διακινούν ιστορίες συνομωσίας ή πολιτικές υποσχέσεις που μας φαίνονται κατάφωρα αδιανόητες σύμφωνα με το αξιακό και γνωσιακό «φορτίο» που, με κόπο, αποκτήσαμε. Πράγματα που ξεκάθαρα είναι αδιανόητα σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο είναι, προσέξτε, όχι «πρέπει να είναι», οργανωμένη η κοινωνία και η οικονομία μας. Η άμεση αντίδραση, λογικά, είναι «μα αυτά δεν γίνονται» . Με την επανάληψη, όμως, και μάλιστα από διάφορους «πομπούς» το σύνθημα, ας πούμε, «άμεση κατάργηση του Μνημονίου» αρχίζει να φλερτάρει με την αληθοφάνεια και, μετά από λίγο, με την αλήθεια.
Πού είναι η «βία», θα ρωτήσετε. Μα λίγο το έχετε να αρχίσετε ξαφνικά να αισθάνεστε … βλάκας; Τόσο καιρό πιστεύατε ότι η καταγγελία του Μνημονίου συνδέεται άμεσα με τη χρεωκοπία της χώρας. Είναι λίγο, ξαφνικά, ένας απλός πρώην Πρόεδρος 15μελούς να σας αποδεικνύει ότι δεν κατέχετε τα απλά οικονομικά, αν και κάτοχος Διδακτορικού;; Όχι, είναι καταστροφή, είναι βιασμός της στοιχειώδους αυτοεκτίμησης που, νομίζατε ότι, είχατε κατακτήσει.
Το επόμενο βήμα είναι, νομοτελειακά να υποκύψετε και στην τελευταία μορφή βίας που ασκείται επάνω σας σήμερα. Την ηθική εξουθένωση. Από τη στιγμή που θα συμβιβαστείτε με την ασυγχώρητη άγνοια βασικών οικονομικών που, αποδεδειγμένα, επιδείξατε, ακολουθεί ένα βαρύ αίσθημα ενοχής. Όσο καιρό εσείς στηρίζατε φληναφήματα περί ανάγκης δημοσιονομικής εξυγίανσης και υπεύθυνης διαχείρισης, ο λαός υπέφερε, ίσως και εξ’ αιτίας σας. Πίσω από τα νούμερα στα οποία …ομνύατε, κρύβονταν εκατοντάδες χιλιάδες «ψυχές», κυρίως δημοσίων υπαλλήλων. Και εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά. Την άγνοια την αντέχετε. Την ευθύνη, όμως, για τις απολύσεις «ψυχών», όχι. Εκτός αν ανήκουν στο 1,4 εκατομμύρια του ιδιωτικού τομέα, για τις οποίες, όμως, δεν ευθύνεσθε, ευτυχώς.