Τι δύναμη έχει ο κινηματογράφος!
Ιδιαίτερα όταν ο σκηνοθέτης βλέπει μιά στιγμή καθημερινότητας, που συνήθως περνά απαρατήρητη στα δικά μας μάτια, κι αναδεικνύει το δράμα ή την βαθύτερη ουσία του φαινομενικά ασήμαντου.
Και αποτυπώνει μιά σκέψη ή μιά εικόνα στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Το λέω γιατί είδα χθές μιά παλιότερη ταινία του Πον Τσουν Χο, θυμόσαστε αυτόν τον υπερταλαντούχο Κορεάτη που κέρδισε το Όσκαρ με τα αριστουργηματικά “Παράσιτα”;
“Mother”, η “Μητέρα”.
Μιά δήθεν αστυνομική ιστορία που καταπιάνεται με την μοίρα των παιδιών ενός κατώτερου Θεού.
Όταν κάποια νοητική αδυναμία ή στέρηση γίνεται αφορμή γιά την επίδειξη σκληρότητας από κάποιους “κανονικούς”, σαν και εμάς.
Όταν η αλαζονεία της υπεροχής μετατρέπεται σε μπούλιγκ, εκμετάλλευση ή θυματοποίηση.
Μου αρέσει η παλιομοδίτικη ελληνική έκφραση…
“Αγαθός”…δείχνει την συναισθηματική κατάσταση ενός παιδιού που δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί την σκληρότητα των άλλων. Ίσως και να μην θέλει.
Είναι και μία έκφραση τρυφερότητας μιάς κοινωνίας που εύκολα όμως περνάει στο αντίθετο της.
“Αγαθός” λοιπόν ο Αντώνης Καργιώτης, τον περιγράφουν σαν χαμογελαστό, καλοσυνάτο και πρόθυμο προς όλους. Έκανε θελήματα.
Κι ήθελε να γυρίσει σπίτι του.
Τον πέταξαν στη θάλασσα, ουδόλως ενδιαφέρει αν είχε ή όχι εισιτήριο…είχε, και λοιπόν;
Ήξεραν τι γίνεται όταν πέσεις στις δίνες της προπέλας ενός μεγάλου καραβιού.
Κι όμως…
Φαίνεται ότι υπάρχει αυτή η σκοτεινή πλευρά στην ψυχή των ανθρώπων.
Πόσο βαθιά το περιγράφει η “Καρδιά του Σκότους” του Τζόζεφ Κόνραντ, που μεταφέρθηκε στην στην οθόνη με το βασανιστικό αριστούργημα του Κόπολα “Αποκάλυψη τώρα”.
Ή η “κοινοτοπία του κακού” της Χάνα Άρεντ. Η ο “δρ. Τζέκυλ και μίστερ Χάυντ”.
Που ξεσπά όταν βρει την ευκαιρία.
Κάποιες φορές μαζικά, στον μαύρο, στον εβραίο, στον Ρομά, στον ομοφυλόφιλο…και τρέμει η γη.
Και τώρα ατομικά, από δύο διπλανούς μας που δεν ήξεραν, ούτε κι εμείς ξέρουμε, πόσο εύκολα γίνεσαι δολοφόνος.
Απέναντι στον αδύναμο, στον ενοχλητικό αγαθιάρη, το μίασμα.
Κι ακολούθησαν οι δηλώσεις πολιτικών και σωματείων που προσάρμοσαν το γεγονός στα μέτρα τους, ως είθισται.
Ο υπουργός Βαρβιτσιώτης αναλογίστηκε το δράμα των οικογενειών των δολοφόνων, δράμα είναι κ αυτό αλλά έπεται και δεν εξισώνεται με το δράμα του θύματος.
Δικαίως η δήλωση ξεσήκωσε αντιδράσεις.
Κι ακολούθησαν οι ακόμη χειρότερες δηλώσεις του υποψήφιου περιφερειάρχη Ιωακειμίδη.
Που υπηρετώντας μιά περίεργη αντίληψη περί αριστερής συνείδησης μας είπε ότι λίγο πολύ ο φόρτος εργασίας ευθύνεται γιά το γεγονός, προσφέροντας ελαφρυντικά στους δολοφόνους.
Γίνεται διαδήλωση με σύνθημα “το κράτος και το κεφάλαιο σκοτωνει”.
Σωστό, δε λέω…σκοτώνει αλλά τώρα άλλοι σκότωσαν.
Και η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία καλύπτει τους δολοφόνους, πιθανότατα θα ήταν μέλη της, απαλείφοντας την λέξη “δολοφονία” και καταγγέλοντας την υπερεργασία, τον καπιταλισμό και τις “καιρικές συνθήκες που δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα που κάνει τον πλοίαρχο και το πλήρωμα να παίζουν το κεφάλι τους καθημερινά”.
Σωστό αλλά άλλος έχασε το κεφάλι του…
Ο καημένος ο πλοίαρχος και το κουρασμένο πλήρωμα…
Θα γίνει και απεργία γιά τα αιτήματα του κλάδου.
Γι αυτά ουδείς αντέδρασε, δεν θα ήταν και πολιτικά ορθό…
Η εικόνα του Αντώνη θα σβήσει.
Το σκότος εντός μας παραμένει.