Η τελευταία μέτρηση της MRB κατέδειξε το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και τον μεγαλύτερο κίνδυνο που την απειλεί. Ένα βαρύ διάχυτο κλίμα απελπισίας, απόγνωσης, παραίτησης και διάλυσης. Μια παντελής έλλειψη προσανατολισμού και προοπτικών. Είναι φανερό ότι μέσα σε τέτοιο κλίμα, καμία αναγεννητική προσπάθεια και καμιά ανάκαμψη δεν έχει ελπίδα. Για να βγει από το τέλμα η ελληνική κοινωνία, έχει ανάγκη από ένα όραμα και από την ένταξή της σε μια αφήγηση.
Οι τόσο οφθαλμοφανώς εξωπραγματικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, δεν την πείθουν και αυτό επαυξάνει την διάλυση. Και εδώ είναι η ευθύνη της τρικομματικής κυβέρνησης. Μέχρι τώρα κατάφερε να ανακόψει τη χρεοκοπία και την κατάρρευση, να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη, να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας, να βάλει μπροστά την τήρηση των υποχρεώσεων της χώρας προς τους εταίρους. Και όλα αυτά, δεν είναι λίγα – και της πιστώνονται. Όμως, δεν αρκούν.
Πρέπει γρήγορα να αναλάβει θετικές δράσεις. Να εκπονήσει εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, που θα φέρνει αλλαγές στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική διάρθρωση της χώρας. Να προχωρήσει άμεσα στις ριζικές μεταρρυθμίσεις, που είναι επείγουσα αναγκαιότητα για να μείνουμε ζωντανοί. Να δώσει ώθηση σε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. Και όλα αυτά, πρέπει να γίνονται με τρόπο που να βλέπει ο πολίτης έστω και πολύ μικρές θετικές αλλαγές στη ζωή του. Μικρές θετικές αλλαγές, που βιώνοντάς τες θα ελπίζει ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες, ακόμα μεγαλύτερες. Ότι αρχίζει πάλι μια ανοδική πορεία βελτιώσεων και ανάκαμψης.
Ασφαλώς, σε μια τέτοια κατεύθυνση, δεν βοηθούν ούτε η διστακτικότητα στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ούτε η υπέρμετρη ευαισθησία απέναντι στις συντεχνίες του δημοσίου, ούτε η συνεχής υποχωρητικότητα απέναντι στους υπαλλήλους της Βουλής, ούτε ο τρόπος διαμοιρασμού μεταξύ των κομμάτων των διοικήσεων των δημοσίων οργανισμών. Και οι τρεις κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους, τις αγκυλώσεις τους, τις δεσμεύσεις τους. Και να αξιοποιήσουν δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας με γνώση, φαντασία και έμπνευση, που θα μπορούσαν να συμβάλλουν σε ένα πρόγραμμα θετικών δράσεων. Από την άλλη, πρέπει να βοηθήσουμε την κοινωνία να ξεφύγει από την καθήλωσή της στο στάδιο του χαμένου παραδείσου. Πρέπει, επιτέλους, μετά από τρία χρόνια, να αποκτήσει τη συνείδηση ότι το επίπεδο ζωής των χρόνων της πλαστής ευημερίας, δεν θα έρθει πια. Και ότι πρέπει με οδύνη και θυσίες να σκεφθεί και να δράσει θετικά, να αρχίσει από την αρχή να χτίζει μια νέα, σε πραγματικές βάσεις αυτή τη φορά, ευημερία.
Η δραματική εμφάνιση του προέδρου της Κύπρου, Δημήτρη Χριστόφια, πρέπει να μας ανοίξει τα μάτια. Όταν η κυβέρνηση ενός κομμουνιστικού κόμματος σύρεται στο μνημόνιο, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κάποιοι οικονομικοί νόμοι, που είναι ισχυρότεροι από τις ιδεολογίες. Και δεν υπάρχουν, καμία Ρωσία και καμία Κίνα και κανένας
Άραβας, που θα βοηθήσουν σαν καλοί Άη Βασίληδες, ενώ ο όποιος ορυκτός
πλούτος, δεν είναι αμέσου αποδόσεως και σήμερα δεν σώζει κανέναν από τα άμεσα προβλήματά του. Με τα δάκρυα του Χριστόφια, κατέρρευσαν τα συνειδητά παραμύθια των Τσίπρα και Καμμένου και των ομοίων τους και όλες οι ψευδαισθήσεις για μαγικές λύσεις, σωτήρες, κρυμμένο πλούτο, Παΐσιους, Ελοχίμ, Νεφελίμ και τα συμπαρομαρτούντα. Εξάλλου, η αποσυνθετική κρίση των ΑΝΕΞΕΛ, δείχνει τα όρια της ανεύθυνης δημαγωγίας.
Ας σταματήσουμε λοιπόν την αναμονή μαγικών λύσεων. Και ας κοιτάξουμε με θάρρος την αλήθεια στα μάτια. Και με βάση την πραγματικότητα, να αρχίσουμε να δημιουργούμε ξανά. Το κυριότερο δε είναι να αποφύγουμε την παγίδα των άκρων. Ιδιαίτερα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η στοχοποίηση από αυτήν της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, δεν είναι απλό γεγονός και πρέπει να μας προβληματίσει έντονα. Η Χ.Α. πλέον δεν απειλεί μόνο μετανάστες, ομοφυλόφιλους και αντιφρονούντες. Δεν απειλεί πλέον μόνο το ίδιο το Δημοκρατικό Πολίτευμα. Απειλεί ευθέως την διεθνή θέση και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Στην άκρη της λογικής της, αν αφεθεί ανεμπόδιστη, είναι πολεμική περιπέτεια και εθνική καταστροφή. Πρέπει τώρα, άμεσα, να συμφωνήσουν οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις στην ασφυκτική πολιτική της απομόνωση και την αυστηρή εφαρμογή όλου του υπάρχοντος ποινικού οπλοστασίου εναντίον της. Πριν να είναι αργά. Ας μην προσθέσουμε στην οικονομική κρίση και εξωτερικές περιπέτειες.