Παιδί αριστερών στη χούντα

—του Γιώργου Γλυκοφρύδη—

Την 21η του Απριλίου του 1967 ήμουν 2,5 ετών ακριβώς. Ούτε, καν, τριών. Τώρα, τι διαφορά κάνει το 2,5 από το 3 δεν ξέρω, αλλά για να υπάρχει, πιθανόν να την κάνει. Σ’ εμένα πάντως δεν έκανε καμία. Δεν θυμάμαι τίποτε. Μνήμη μηδέν.

Την Ειρήνη, την παιδική μου φίλη την αδερφή που ποτέ δεν είχα, την γνώρισα έξι μηνών. Έτσι λένε οι μαμάδες μας. Ουδείς εκ των δύο θυμάται, να υποθέσω. Τα σπίτια μας απείχαν δύο ορόφους. Ό,τι θυμάμαι εγώ, θα θυμάται και εκείνη, να υποθέσω. Άλλωστε, είχαμε τις ίδιες προσλαμβάνουσες, με την χαζομάρα κοινή. Οπότε, κανένα πρόβλημα.

Η πρώτη μνήμη που συνδέεται με την Δικτατορία είναι η νύχτα του Πολυτεχνείου. Μνήμες πριν από το Πολυτεχνείο έχω, εννοείται. Αλλά συνδέονται άμεσα με το σχολείο μου. Άλλες με τεράστιες βόλτες με την προαναφερθείσα (και τη μαμά της), κι άλλες με καλοκαιρινά σινεμά και με πολύ μουτζούρα στην άσφαλτο των Αμπελοκήπων (της Αθήνας).

Επίσης, θυμάμαι πολύ κόσμο να μαζεύεται σπίτι μου αργά τις νύχτες και να μένει εκεί, μερικές φορές και ολόκληρες ημέρες. Τρώγαν, πίναν και κοιμόνταν ως μες στην υπόγεια την ταβέρνα μες σε καπνούς και σε βρισιές. Κανέναν δεν ήξερα, κανέναν δεν μάθαινα. Δεν ασχολούνταν μ’ εμένα…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art