Ενας φίλος έγραψε χθες στο facebook ότι, αν και δεν είναι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χαίρεται για το γεγονός ότι η καθυστέρηση της αποπομπής του Καρυπίδη πλήττει σοβαρά την αξιοπιστία του. Είναι μεγάλο κόμμα, ανήκει στο συνταγματικό τόξο και η αυτοπροστασία του αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Επειδή ο φίλος έχει δίκιο, και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει το αλάθητο όπως έκρινε σκόπιμο να διευκρινίσει ο εκπρόσωπος του αρχηγού του απογοητεύοντας ασφαλώς τα πλήθη, καλό είναι να αντλήσει από την υπόθεση μερικά μαθήματα.
1) Σοβαρότης. Μπορεί η διοίκηση των δήμων να μη μας ενδιαφέρει καθόλου, και τις δημοτικές εκλογές να τις έχουμε μετατρέψει σε εργαλεία για την κατάκτηση της εξουσίας, αλλά λίγη προσοχή στην επιλογή των υποψηφίων δεν βλάπτει. Τα παλιά τα χρόνια λέγαμε ή γράφαμε καμιά βλακεία και μετά ξεχνιόταν, αλλά στην εποχή μας όλα καταγράφονται, αποθηκεύονται και βρίσκονται στο έλεος των μηχανών αναζήτησης. Ενα απλό γκουγκλάρισμα των εκλεκτών της καρδιάς μας είναι συνήθως αρκετό για να μας γλιτώσει από τις κακοτοπιές.
2) Ταχύτης. Βλέπεις ότι έχεις κάνει την πατάτα. Σπεύδεις λοιπόν να τη διορθώσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Πετάς κι ένα «αλάθητος δεν είναι ούτε ο Πάπας» και έχεις περιορίσει τη ζημιά. Αν δεν το κάνεις, κινδυνεύεις να πέσεις στην παγίδα που συνιστά το μάθημα υπ? αριθμόν τρία.
3) Η πολλή δημοκρατία βλάπτει. Οταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε ότι είχε χάσει πολύτιμο χρόνο, παρέπεμψε το θέμα στην τοπική οργάνωση ελπίζοντας να οχυρωθεί πίσω από τις αποφάσεις της και να αποδώσει τη στροφή 180 μοιρών στις δημοκρατικές διαδικασίες. Surprise: η περιφερειακή επιτροπή Δυτικής Μακεδονίας ψήφισε ανάποδα. «Ναι, αλλά η ψηφοφορία ήταν άτυπη και το αποτέλεσμα δεν είναι δεσμευτικό» διευκρίνισαν κύκλοι του προέδρου. Μα έτσι θέλει να γίνει ο Τσίπρας ένας νέος Ανδρέας Παπανδρέου;
4) Ο αντισημιτισμός ήταν από την αρχή εκτός θέματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειαζόταν να εξευτελιστεί ακόμη περισσότερο κατηγορώντας την Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή για ομοιότητες με τις «μονταζιέρες του Μεγάρου Μαξίμου και της λεωφόρου Συγγρού». Μπορούσε να πει από την αρχή το προφανές: παιδιά, τον Καρυπίδη δεν θα τον κόψουμε λόγω αντισημιτισμού, αλλά λόγω βλακείας. Το ένα δεν αποκλείει βέβαια το άλλο. Το να αποδίδεται όμως ένας κατά βάση ιδεολογικός χαρακτηρισμός σε έναν άνθρωπο που υποστηρίζει ότι το όνομα ΝΕΡΙΤ είναι εβραϊκό και δίνεται σε κορίτσια που γεννήθηκαν στη διάρκεια μιας ανθελληνικής γιορτής, καθώς και ότι «ο Σαμαράς ανάβει ένα ένα τα κεριά (Νέριτ) στην επτάφωτη λυχνία των Εβραίων και βάζει φωτιά στην Ελλάδα μετά την επίσκεψή του στη Συναγωγή της Θεσσαλονίκης», ακούγεται λίγο σαν κομπλιμέντο. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο.
5) Καλού-κακού, ας κρατάμε χαμηλούς τόνους. Ο γραμματέας εξέφρασε την ανάγκη «η κατάληξη της υπόθεσης να είναι θετική για τον ΣΥΡΙΖΑ, την προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης και τη Δυτική Μακεδονία». Οταν έχεις σηκώσει τόσο ψηλά τον πήχη, άντε μετά να κάνεις απολογισμό.