Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια χωρίς την μειλίχια και διακριτική παρουσία, χωρίς την καταλυτική κριτική παρέμβαση του Λεωνίδα Κύρκου.
Για πολλούς πέρασαν γρήγορα, λες και ήταν χθες που τον άκουγαν δίπλα τους. Σε άλλους πάλι φάνηκαν αιώνας. Όσοι έζησαν τα πολυτάραχα χρόνια δίπλα του, νομίζουν ότι νοιώθουν πολύ πιο επώδυνα την απουσία του. Κάποιοι που τα ζήσαμε απέναντί του τα πιο πολλά, νοιώθουμε ότι μας λείπει περισσότερο.
Θεωρήσαμε «προδοτική» την ΕΑΔΕ αγνοώντας ότι ο τόπος μας υπέφερε – και υποφέρει ακόμα – τόσα από τον διχασμό, ότι είχε ανάγκη από ενότητα κα σταθερότητα. Δεν κάτσαμε να το σκεφτούμε ούτε καν όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε την δράση του ΚΚΕ.
Ειρωνευτήκαμε την φράση του «οι βάσεις δεν είναι ραπανάκια για να τις ξεριζώσουμε», λες κι εμείς τις ξεριζώσαμε μετά με τις γροθιές μας.
Ύστερα, είχαμε την χαρά να βρεθούμε δίπλα του και να προτιμήσουμε να μείνουμε δίπλα του, ν’ ακούμε τη συμβουλή και τη γνώμη του, εγκαταλείποντας τις δογματικές μας αγκυλώσεις και βεβαιότητες.
Κάποιοι τον αποχαιρετήσαμε μετά από χρόνια, όταν είχαμε πια πεισθεί ότι αυτός ο μεγάλος και πρωτοποριακός σαν εγχείρημα Συνασπισμός, για τον οποίο είχε διαθέσει όλα τα αποθέματα των ψυχικών και πολιτικών του δυνάμεων, είχε τραβήξει οριστικά για άλλους ανεπίστρεπτους δρόμους.
Αν σε κάτι στάθηκε τυχερός ο Λεωνίδας Κύρκος, ήταν που δεν «αξιώθηκε» να δει αυτή την αριστερά, ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκε τόσα χρόνια κοινών αγώνων για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική, να κυβερνάει τη χώρα.
Κανένας δεν δικαιούται να προβλέπει τι θα έκανε ή τι θα έλεγε αν ζούσε. Ίσως και να μίλαγε, όπως όλες τις δύσκολες στιγμές, με τη φυσαρμόνικά του…
Μας λείπεις, σύντροφε Λεωνίδα. Μας λείπεις ολοένα και περισσότερο.