Μου κάνει μεγάλη εντύπωση το πόσο πολύ γεμίζουν με έκπληξη τα αθώα ματάκια όλων μας για τα τελείως πασιφανή και πρόδηλα.

Μας ενόχλησε η εικόνα της βουλής και το επίπεδο της.

Καλέ τι μας λέτε;;;

Χάσαμε τη μνήμη μας χιλιάδες από μας, που περάσαμε ώρες επί ωρών, μέρες επί ημερών, στα φοιτητικά αμφιθέατρα από «ιδρύσεως» τους;;

Εκεί μάθανε περί τη δημοκρατία η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευομένων. Ελάχιστοι εκείνοι που συμμετείχαν σε διαδικασίες πριν τη δικτατορία.

Μήπως μάθανε αλλιώτικα;;

Ο εκφυλισμός μάλιστα των διαδικασιών στο πέρασμα των χρόνων έφτασε σε σημείο διάλυσης.

Κι όλο αυτό το κατρακύλισμα άλλοι το επεδίωκαν, άλλοι εσμπρωχναν να μεγαλώσει η ταχύτητα, άλλοι παρακολουθούσαν, άλλοι παρατηρούσαν, άλλοι αγρόν ηγόραζον άλλοι γυναίκα έγημoν και πάει λέγοντας.

Παραφράσαμε ως πολιτική από κει κι ύστερα το πόσες ευφυείς απαντήσεις περισσότερες του αντιπάλου θα πει ο «δικός» μας απέναντι στον όποιον άλλον στόκο ή μη.

Παραφράσαμε ως πολιτική το σκάι, το μέγκα, μέχρι και το κόντρα και το έξτρα και τους μονολόγους που αρθρώνονται με έναν ναρκισσισμό μάλλον ασθενή.

Εξακολουθούμε να νομίζουμε πως απευθυνόμαστε σε ένα εθνικό αριστερό ακροατήριο που θα θέλαμε να εξακολουθεί «διψασμένα» να αναζητά την πάσα αλήθεια. Αλλά μάλλον χάσαμε καιρό πολύ, χωρίς να λέμε λέξη επί της ουσίας.

Αφήσαμε τη λογική των αυτοδιαχειριζόμενων πρακτικών στα χέρια του «χώρου» δήθεν του αριστερού άλλοθι και του αντιεξουσιασμού.

Λες και οι πρακτικές της αυτοοργάνωσης, της αυτοθέσμισης και της προοπτικής που χρειάζεται να δίνουμε σε κάθε μας πρωτοβουλία ανήκουν αλλού και σε άλλους.

Θεατές, παρατηρητές, εξειδικευμένοι στις διαπιστώσεις και τα ευφυολογήματα,ποτέ όμως στην ορθή πρακτική λύση, που πηγάζει μέσα από τον πολίτη, που βιώνει το πρόβλημα και φυσικά σκέφτεται απαντήσεις.

Ο πραγματικός σου ρόλος σαν πολιτικός οργανισμός, θα ήταν να συμμαζεύεις ιδέες προτάσεις, εμπειρίες, διαθέσεις και να διαμορφώνεις την πολιτική πρακτική…Κι όχι φυσικά να παρακολουθείς αυτάρεσκα τα διάφορα σπαράγματα που διακινείς χωρίς κορμό και κόκκινη κλωστή να συνδέει την αρχή, τη μέση και το τέλος.

Και συν τοις άλλοις έχοντας στρεβλώσει με τρόπο αφύσικο κάθε έννοια πολιτικής πράξης θεωρείς ότι το κυριλέ ύφος και ο δήθεν καθωσπρεπισμός είναι η σωστή πρακτική της σύγχρονης αριστεράς..

Έτσι μάλιστα νομίζεις πως κυβερνάς, εξυπηρετώντας πλέον κι εσύ ρουσφέτια και «διευκολύνσεις», με τρόπο που δείχνει «κύρος» και ισχύ.

Με τον τρόπο αυτό παραδώσαμε ιδίοις χερσί παράδοση, τον όποιον ακτιβισμό, κοινωνικό ή ότι άλλο στη χρυσή αυγή και τις αντιστοιχίες της διότι ναι μεν ψυχοπονιάρηδες εκ φύσεως, αχ αυτοί οι δόλιοι οι ξένοι, αλλά ουστ ρε αποδώ όταν βρεθούν μπροστά μας και μας ενοχλήσουν.

Και ειλικρινά εδώ δεν δέχομαι κιχ από κανέναν και καμιά της δήθεν συμπόνιας και συμπαράστασης. Η διαδήλωση τις προάλλες στην Αθήνα δείκτης του πόσον αληθής η εκτίμηση που προαναφέρω.

Τώρα όσο είναι καιρός χρειάζεται να ξαναδούμε αυτό το κάτι άλλο που απαιτείται στην πολιτική ζωή σήμερα.

Να συμμαζέψουμε την αμετροέπεια μας και να ξαναπροσδιορίσουμε τους κανόνες της δημοκρατίας, ακόμη και τους βασικότερους, δίνοντας τους πραγματικό περιεχόμενο και όχι μουμιοποιημένες δήθεν «απόψεις».

Και αυτό το κάτι άλλο ξεκινάει από τη γέννηση των νέων μορφών συλλογικότητας που μερικούς/ες τους πιάνει σύγκρυο και μόνον που το ακούν ως όρο…

Αλλά πέρα από τους καφέδες, τις ατελείωτες και φυσικά ατελείς συζητήσεις, των μπαρακίων και των συναντήσεων καθρεφτισμού και αλληλοσυγχαρικίων, η πολιτική θα ξαναξεκινήσει μια νέα εποχή μόνον απαλλαγμένη απ όλα τα βαρίδια της «εμπειρίας» που δεν έγινε μάθημα αλλά αυτάρεσκο δισάκι στον ώμο της οδοιπορούσας αριστεράς ή κεντροαριστεράς ή οτιδήποτε θέλετε λέτε την..

Εγώ θα τη λέω νέα πολιτική για να συνεννοούμαστε κι από δω και μπρος μόνον προτάσεις συγκεκριμένες και άμεσα εφαρμόσιμες, τουλάχιστον από εμέ.

Κι όχι να λέμε πουναι το κράτος να τα φτιάξει αυτά.

Εδώ και τώρα μπορούν να υλοποιούνται από σήμερις και από τους λίγους ή ελάχιστους που συμφωνούν.