Η ιστορία είναι γνωστή: Με μοναδικό σκοπό να διατηρηθούν τα «κεκτημένα» των ομάδων συμφερόντων που λυμαίνονταν τη χώρα, κατασκευάστηκε ο «αντιμνημονιακός» μύθος για την κρίση: Ότι δήθεν κρίση δεν υπήρχε, αλλά ήταν συνωμοσία των τοκογλύφων εταίρων μας – πρωτίστως της Κας Μέρκελ – για να μας πάρουν τα πετρέλαια. («Υδατάνθρακες», τα έλεγε ο Καμμένος, μπερδεύοντας το πετρέλαιο με τα μακαρόνια).
Έτσι, απέναντι σε όποιον ψέλλιζε την «είδηση» ότι είχαμε κρίση, εκτοξεύτηκε η αιμοσταγής απειλή των αντιμνημονιακών δημαγωγών: «Να πεθάνουν οι αγγελιοφόροι»!
Στο πλαίσιο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησε. Ακόμη και στις 4-8-2016, κατήγγελλε από την «Αυγή» ως κακούργους τα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ που έπραξαν το καθήκον τους και μας είπαν την αλήθεια. «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα….», τους συκοφαντούσε!
Και η προστυχιά που εμπεριέχεται στην διακήρυξη αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναιρείται από την πρόσφατη αντίθετη δήλωση του Τσίπρα. Όταν, αναφερόμενος στον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου, δήλωσε σε γερμανική εφημερίδα, νομίζοντας προφανώς ότι δεν θα το μάθουμε, επειδή ήταν ξένη εφημερίδα: «Δεν κρύψαμε ποτέ ότι αναγνωρίζουμε τα αριθμητικά στοιχεία του……»!!
Ούτε από τη δήλωση του ίδιου, ότι προτίθεται να πάει μέχρι και μάρτυρας υπεράσπισης των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ. Αυτών δηλαδή, των οποίων την παραπομπή στο δικαστήριο μεθόδευσαν συστηματικά και στήριξαν με τις αμέσως προηγούμενες διακηρύξεις τους. Διότι μία τέτοια δήλωση, μόνον ένα ασύλληπτο για την ανθρώπινη κανονικότητα προσόν αποδεικνύει: Τον απόλυτο κυνισμό.
Άρα, το τμήμα εκείνο της δικαιοσύνης, το οποίο με παρακρατική λογική – θα εξηγήσουμε τι εννοούμε με τον όρο – υλοποιεί το πρόγραμμα «Να πεθάνουν οι αγγελιοφόροι» στην υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, δεν εκπορεύεται μόνον από την «καμμένη» ή την «ψεκασμένη» ακροδεξιά, όπως πολύ θα μας βόλευε.
Ούτε μόνον από την καραμανλική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία φοβάται μήπως αποκαλυφθεί η «επιτυχία» του κ. Καραμανλή να διπλασιάσει το χρέος της χώρας, χωρίς μάλιστα να μπει «ένα καρφί».
Ούτε μόνον από τους οπαδούς του Καντιώτη στην δικαιοσύνη, που βλέπουν σαν καταραμένο τόπο την Ευρώπη, επειδή από εκεί έρχονται οι αμαρτωλές δοξασίες της επιστήμης, της λογικής και της ανθρώπινης νομιμότητας. Οπότε – και εδώ έγκειται η ακραία επικινδυνότητά τους για το κράτος δικαίου – θεωρούν ότι δεν έχουν καμία υποχρέωση να υπηρετούν την ανθρώπινη νομιμότητα, ως αμαρτωλή, αλλά την δική τους υπερβατική «νομιμότητα». Αφού η αλήθεια τους, αποτελούμενη από φαντασιώσεις, δεισιδαιμονίες και θεωρίες συνωμοσίας διαθέτει εξ αποκαλύψεως εγγύηση.
Βεβαίως το ακροδεξιό, «ψεκασμένο» και θρησκόληπτο αυτό «παραδικαστικό» πλέγμα, πάντα υπήρχε. (Δίπλα βεβαίως σε φωτισμένους και δημοκρατικούς δικαστές, την ύπαρξη των οποίων θα ήταν άδικο να αποσιωπήσουμε, επειδή τον τόνο σήμερα τον δίνουν οι αντίθετοι). Ποτέ όμως – πέραν των περιόδων ανωμαλίας – το «παραδικαστικό» αυτό πλέγμα δεν αναβαθμίστηκε σε δικαστικό παρακράτος. Και αυτό γιατί απουσίαζε ένα καθοριστικό στοιχείο: Η πατρωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία σήμερα έκανε το «Θαύμα» της.
ΥΓ Είναι προφανές ότι και η δικαιοσύνη, όπως κάθε ανθρώπινο έργο, υπόκειται στο λάθος. Το να απαιτείς λοιπόν αλάθητη δικαιοσύνη, σημαίνει ότι απαιτείς την κατάργησή της ως ανθρώπινη δράση. Εκείνο όμως που αποτελεί όρο ύπαρξης της δικαιοσύνης, είναι η δίκαιη λειτουργία της και η αμεροληψία. Αν π.χ. στην υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ διαπιστωνόταν ότι η δικαιοσύνη ερεύνησε και την επόμενη περίοδο και διαπιστώνοντας ότι συνεχίστηκε η εφαρμογή των ίδιων ευρωπαϊκών κανονισμών ή ότι ελήφθησαν τα ίδια στατιστικά στοιχεία, προέβαινε σε διώξεις και των επομένων, τότε βεβαίως θα μιλούσαμε για λάθος. Διότι και οι επόμενοι τη νομιμότητα τήρησαν. Ουδείς όμως θα δικαιούτο να αναφερθεί σε παρακρατική λειτουργία, ούτε για την επίδικη. Και αυτό γιατί θα υπήρχε η έμπρακτη απόδειξη της αμεροληψίας. Όταν όμως επιλέγεται για δίωξη μεροληπτικά μία μόνον περίοδος, επειδή η επιλογή αυτή αποτελεί στοιχείο συγκρότησης ενός δημαγωγικού μύθου και εξυπηρετεί το πολιτικό μέτωπο που εκπορεύτηκε από τον συγκεκριμένο μύθο, τότε η συγκεκριμένη δράση είναι ο ορισμός της παρακρατικής λογικής.