Η επίκληση της κληρονομιάς των αρχαίων ημών προγόνων και των αγώνων του Έθνους γίνεται συνήθως κάθε φορά που δεν έχουμε κάτι ουσιαστικό και εποικοδομητικό να προτείνουμε στο διάλογο για την επίλυση των μεγάλων εθνικών μας θεμάτων. Ή όταν θέλουμε να αποφύγουμε ρεαλιστικούς αλλά αναγκαίους συμβιβασμούς.

Η ευθύνη για τη διαιώνιση των διμερών και διεθνών μας εκκρεμοτήτων είναι διακομματική και διαχρονική. Όσοι είχαν την εντύπωση ότι η κυβέρνηση αυτή, σε ό,τι αφορά το αριστερό κομμάτι της τουλάχιστον, θα ήταν ιδεολογικά λιγότερο δέσμια του λαϊκίστικου πατριωτισμού, διαψεύστηκαν πανηγυρικά.

Η «Μακεδονία», αναγνωρισμένη πλέον διεθνώς ως ονομασία του «μορφώματος των Σκοπίων», παραμένει για μας «μία και ελληνική». Το Κυπριακό οδεύει προς την ντε φάκτο «λύση» του και το Αιγαίο έρμαιο των ερμηνευτικών παραβιάσεων του δικαίου της θάλασσας, της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και των εναερίων συνόρων, θεμάτων λυμένων για μας οριστικά και αμετάκλητα.

Κι αν τα ζητήματα αυτά μπορούν να περιμένουν άλυτα, δημιουργώντας όλο και πιο δυσοίωνες συνθήκες για την όποια μελλοντική λύση τους ή μη, τα νέα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν. Κακά τα ψέμματα.

Ιδιαίτερα τώρα που τα πιο αρμόδια και επίσημα ευρωπαϊκά χείλη εξαγγέλλουν το τέλος των μεταναστευτικών ποσοστώσεων, υπό την απειλή των ξενοφοβικών επιπτώσεων, η εφαρμογή της συμφωνίας Ευρώπης-Τουρκίας για τον περιορισμό και τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών, γίνεται ζήτημα ζωής και θανάτου για τη χώρα μας.

Να το είχε άραγε υπ’ όψη του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν κατακεραύνωνε με το καλημέρα τον Τούρκο Πρόεδρο στον καναπέ του; Αξίζει άραγε η ανταλλαγή μιας «ηρωικής» επανεκλογής του με τη βύθιση της χώρας από το μεταναστευτικό τσουνάμι;