Διαβάζω σε σημερινό Σχόλιο Γνώμης στο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ: « Πατριώτης είναι όποιος από μία θέση ευθύνης ξέρει να προστατεύει. Και όποιος ξέρει να προτάσσει τα στήθη του αντί να βρυχάται κρυπτόμενος». Θλιβερό γιατί αναφέρεται στο γενναίο Γάλλο αστυνομικό, αλλά ακόμη πιο θλιβερό, μου φάνηκε, με την αναφορά σε όποιον «σε θέση ευθύνης ξέρει να προστατεύει». Μου θύμισε το άρθρο του Στέφανου Μάνου προ ημερών, με την έκκλησή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραιτηθεί για να προκαλέσει «σωτήριες Εκλογές».
Στοιχειώδης πατριωτισμός αλλά και πολιτική οξυδέρκεια θα είχαν κάνει τον Πρόεδρο έστω και να το σκεφθεί. Σε αντίθεση με τον Γάλλο ήρωα, που «έπαιξε και έχασε» σε ένα παιγνίδι ζωής και θανάτου, ο ΠτΔ αντιμετωπίζει ένα παιγνίδι στο οποίο μόνο να κερδίσει μπορεί. Αρκεί να έχει την οξυδέρκεια και την στοιχειώδη πολιτική κρίση να αντιληφθεί ότι αυτή τη στιγμή «παίζει» μία θέση ως υποσημείωση της Ιστορίας κόντρα σε ένα ολόκληρο Κεφάλαιο με τίτλο «Μία Γενναία και χρήσιμη Προεδρία».
Ακόμη και με όρους χρησιμοθηρίας, ο κ. Παυλόπουλος έχει σχετικά λίγο χρόνο ακόμη να διανύσει στην Ηρώδου του Αττικού. Η περαιτέρω θητεία του θα έχει ραγδαία φθίνουσα απόδοση ως προς την υστεροφημία του, που μάλλον θα αποβεί αρνητική, αν συνδυασθεί με τη σίγουρα τραγική αποτίμηση της κυβερνητικής θητείας του γείτονά του στο Μαξίμου. Δεν θα μπορεί να αποφύγει το συνειρμό και τη σύνδεση της Προεδρίας του με μία καταστροφική για τη Δημοκρατία και την Κοινωνία κυβερνητική θητεία, όσο και αν αυτή διαρκέσει.
Ως έμπειρος πολιτικός, ο κ. Παυλόπουλος μπορεί να βρει κατάλληλη τυπική δικαιολογία. Στην ουσία, όμως, όλοι, ακόμη και πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον συγχαρούν ενδόμυχα. Η κίνηση θα είναι σε απόλυτη αρμονία με το λαϊκό αίσθημα και θα δώσει λύτρωση σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Είναι επίσης βέβαιο πως οι «δανειστές» θα το δουν με ανακούφιση με δεδομένη και τη σημερινή απειλητική προειδοποίηση για το τί περιμένουν να συμβεί μετά τα καλοκαίρι με αυτήν την Κυβέρνηση.
Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος έχει μία μοναδική ευκαιρία να «συνομιλήσει» με την Ιστορία. Χρειάζεται θάρρος και αίσθηση της πολιτικής στιγμής. Αν δεν το κάνει, θα μείνει με την εικόνα ενός φοβισμένου ανθρωπάριου που στριμώχνεται στην άκρη του τηλεοπτικού τραπεζιού από ένα Κασιδιάρη, και του (δικού του ) καναπέ από έναν Ερντογάν. Ίσως άδικα, αλλά αναπόφευκτο. Από αυτόν εξαρτάται.