Η κίνηση του Ανδρέα Λοβέρδου να στηρίξει ανοικτά και καθαρά τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι μια κίνηση σύμφωνη με το μήνυμα των εσωκομματικών εκλογών. Όχι ότι αλλάζει κάτι σημαντικά ως προς τον διαφαινόμενο νικητή, αλλά συλλαμβάνει το μεγάλο μήνυμα των εκλογών. Εκεί έξω στην κοινωνία υπάρχει μια κρίσιμη μάζα συμπολιτών μας που έχει απαυδήσει τόσο από τη μεταρρυθμιστική ατολμία και αναβλητικότητα της κυβέρνησης όσο και από την αδυναμία του κυρίου Τσίπρα να αρθρώσει ένα πολιτικό λόγο, αριστερό μεν αλλά χωρίς αναχρονισμούς. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους 270.000 που ψήφισαν, το έκαναν για ένα και μόνο λόγο: Για να δώσουν μήνυμα ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών. Και η πλειοψηφία τους θεώρησε πως το μέσο γι’ αυτήν την ανατροπή είναι η ανανέωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Επικράτησε η βούληση για αλλαγή συσχετισμών μέσα από το αίτημα της «ανανέωσης». Δηλωμένες ενστάσεις κάποιων, όπως του γράφοντος, για το ότι αυτή η ανανέωση ήταν χωρίς πίστη σε ιδέες και χωρίς αφηγηματικό κορμό, δεν έπαιξαν κανένα ρόλο μπροστά στην απαίτηση να ηττηθεί το «παλιό» στο ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ. Ας μη νομίζουν όμως ορισμένοι πως αυτό θα ισχύει για πάντα. Αν η ανανέωση εξακολουθεί να είναι μια αποσκελετωμένη πρόταση, χωρίς σύγχρονο λόγο και αφήγηση, οι ελπίδες των 270 χιλιάδων θα εξανεμιστούν πολύ γρήγορα.
Νικητές και ηττημένοι πρέπει να μελετήσουν σοβαρά τα αποτελέσματα, αν όλοι μαζί ενδιαφέρονται αυτός ο χώρος να ξαναγίνει ο δεύτερος πόλος του πολιτικού μας συστήματος. Και σ’ αυτή τη φάση δεν χρειάζονται τα «ποδοσφαιρικά» ερχόμαστε, αλλά σοβαρή μελέτη του ποιοι ψήφισαν και τι πιστεύουν. Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί εξ αυτών αποτελούν τμήμα των μορφωμένων μεσαίων στρωμάτων που δεν συγκινούνται ούτε από την πορφυρογέννητη πολιτική που στον πανικό της καταφεύγει σε ασύστολα ψεύδη όπως ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης στήριξε το μοίρασμα των δημόσιων θέσεων στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ήμουν παρών στο Συνέδριο του 2013, όπου το μόνο «πολιτικό» θέμα που το απασχόλησε ήταν η πρόταση Ανδρουλάκη για το όσοι πήραν δημόσια αξιώματα σ’ αυτήν την κυβέρνηση να μην έχουν και κομματικά αξιώματα. Δυστυχώς η ένδεια της πολιτικής δεν βοήθησε να τεθούν σ’ αυτό το Συνέδριο και ιδεολογικοπολιτικά θέματα. Αν είχαν τεθεί και τέτοια, ίσως το ΠΑΣΟΚ να μην έφτανε μετά από δυο χρόνια στο 4%. Ίσως επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου να μην ήταν καν δεύτερος, αν ο τρίτος Ανδρέας Λοβέρδος δεν είχε αυτοεγκλωβιστεί σε μια οπισθοδρομική ρητορική για τη μετανάστευση και τις Πρέσπες. Ίσως είχαν προσέλθει πολλοί περισσότεροι για να τον στηρίξουν, αν αυτός είχε δέσει τη σοβαρή προνοιακή και φορολογική του πρόταση με τα οράματα της μεσαίας τάξης για μια ανοικτή και όχι της φοβική κοινωνία. Εξάλλου η μεσαία τάξη ξέρει από την πείρα της πως αν η χώρα έχει ομαλές σχέσεις με τους γείτονές της και αν ενσωματώσει τους μετανάστες και νέα επενδυτικά σχέδια θα υπάρξουν και περισσότερη εργασία και εισόδημα.
Τελικά, μακριά από τους πανηγυρισμούς, ο χώρος βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι. Είναι σαν αετός με σπασμένα φτερά που περιθάλφθηκε και τώρα αφήνεται ελεύθερος πάνω απ’ ένα βράχο. Ή θα πετάξει ή θα γκρεμοτσακιστεί. Αν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν καταφέρει να δέσει την ηλικιακή ανανέωση με αυτή των σοσιαλδημοκρατικών ιδεών και μείνει στους κύκλους των κολάκων εκάστοτε ηγεσίας, δεν θα καταφέρει να φέρει μεγάλα διψήφια ποσοστά. Και αν δεν τα φέρει, η απογοήτευση θα είναι τόσο μεγάλη που η εναλλακτική δεν θα είναι το 8 με 10%, αλλά το 4 με κάτω από το 3%.
Πηγή: www.tanea.gr