Ηδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε ως συνέπεια της τριπλής στρατηγικής εκλογική του ήττας. Τα στελέχη του δεν μπόρεσαν να αντέξουν την ουσιαστική ακύρωση της προοπτικής για μια «δεύτερη φορά Αριστερά» και ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Κάποιοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για να ξανακυβερνήσουν στο νικητή των εσωκομματικών εκλογών Στέφανο Κασσελάκη ο οποίος εμφανίστηκε προεκλογικά ως «ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη». Κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους εγκαταλείποντας το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα ενώ υπήρξαν κορυφαίοι υπουργοί της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και επομένως βασικοί υπεύθυνοι της συντριβής. Σήμερα ψάχνουν να βρουν καινούργιο όνομα αντί να ψάξουν να βρουν τις αιτίες της ήττας στις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες τους.
Η διάσπαση των «11» δεν είναι η πρώτη στην πολιτική διαδρομή της Αριστεράς από την εποχή της συγκρότησης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» ο οποίος μετεξελίχθηκε στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη ομάδα στελεχών αποχώρησε το 2000 συγκροτώντας την ΑΕΚΑ (Ανεξάρτητη Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς) όταν είχε ήδη φανεί ότι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος προωθούσε τα προσωπικά του παιχνίδια, αγνοώντας τη δημόσια πρόταση του Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη για ουσιαστική συμπόρευση ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα. Η δεύτερη ομάδα στελεχών αποχώρησε το 2010 -από τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον- συγκροτώντας τη ΔΗΜΑΡ, την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας έβαζε τα θεμέλια της τυχοδιωκτικής και λαϊκιστικής πολιτικής που ακολούθησε στη συνέχεια. Η τρίτη ομάδα αποχώρησε το 2015 από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, συγκροτώντας τη «Λαϊκή Ενότητα», αφού προηγουμένως επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά ότι το αντιμνημονιακό αφήγημα δεν ήταν παρά το πρόσχημα Τσίπρα για την κατάληψη της εξουσίας.
Η διαρκής κρίση που βιώνει η Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες είναι αποτέλεσμα της έλλειψης έμπνευσης και οράματος, ιδιαίτερα μετά την απώλεια των ιστορικών ηγετικών της μορφών του Λεωνίδα Κύρκου, του Γρηγόρη Γιάνναρου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη κλπ, οπότε και παρέμεινε όμηρος της ανεπάρκειας, της ατολμίας και των προσωπικών στρατηγικών των διαδοχικών ηγεσιών της. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο όλα ανεξαιρέτως τα εγχειρήματα στο όνομα της ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς απέτυχαν παταγωδώς. Η δραματική απαξίωση της «πρώτη φορά Αριστερά», που παραλίγο να αποβεί μοιραία για τη χώρα και η ήττα της το 2019 σήμαναν την απαρχή μιας ανεπίστρεπτης αυτοκαταστροφικής πορείας. Μαζί με την αξιοπιστία της η Συριζαϊκή διακυβέρνηση σπατάλησε στο ευρύ κοινό το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr