Είναι γνωστό το «παράδοξο» της πολιτικής: όλοι οι πολιτικοί φορείς, για τους πιο απίθανους λόγους, συχνά ετεροπροσδιορίζονται από τους αντιπάλους τους.

Μάλιστα μεγάλοι θεωρητικοί αποφαίνονται ότι ακόμη και οι επαναστάσεις, που φιλοδοξούν να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο,  υιοθετούν τα χαρακτηριστικά των καθεστώτων που ανατρέπουν.  Αυτό όμως πάει μακριά το θέμα, γι’ αυτό επιστρέφουμε στην επικαιρότητα.

Αυτό θύμισαν και οι εκλογές του ΠΑΣΟΚ. «Πανηγύρι θα κάνει ο Μητσοτάκης με την εκλογή του τάδε ή του δείνα», διατυπωνόταν με όρους βεβαιότητας.

Και από τις εικασίες για το «πανηγύρι Μητσοτάκη», εξαιρείτο  η Άννα Διαμαντοπούλου. Διότι, έλεγαν οι αναλυτές,  η εκλογή Διαμαντοπούλου θα «επαναπατρίσει» πολλές ψήφους στο ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ, οπότε η εκλογή της «δεν συμφέρει στον Μητσοτάκη».

Ήταν όμως μία ρηχή ανάλυση, βγαλμένη από απλοϊκά στερεότυπα,  που δεν λάμβανε υπ’ όψη της την διαδικασία που ξεκινάει με κάθε ανθρώπινη δράση.

Πρωτίστως όμως αγνοούσε τη μεγάλη εικόνα: Ότι τόσο η θεαματική ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην δημόσια χλεύη, όσο και η εγκατεστημένη στο ΠΑΣΟΚ από τους διαδόχους του Ευάγγελου Βενιζέλου νοοτροπία του μικρού και «απολιτικού» κόμματος, το οποίο όχι μόνον δεν δημιουργεί πλέον πολιτική, αφού την συγχέει είτε με τα απλοϊκά συνθήματα του παρελθόντος είτε με τη μίζερη «γκρίνια», συνεπάγεται την κατάργηση της πολιτικής και την ουσιαστική ανυπαρξία αντιπολίτευσης.

Και εδώ ξεκινάει η επιρροή στον αντίπαλο. Διότι μία απολιτική αντιπολίτευση φέρνει αποσυσπείρωση και στη ΝΔ. Αφού η έλλειψη αντιπάλου που θα διεκδικήσει σοβαρά την εξουσία ανοίγει τον δρόμο σε δύο πρώην πρωθυπουργούς του κυβερνητικού κόμματος, το παρελθόν των οποίων εγγυάται την παρακμή, να καθοδηγήσουν υπόρρητα και με πονηρές κινήσεις ή γρίφους τους ψηφοφόρους της ΝΔ προς διάφορα ακροδεξιά ή αντιπολιτικά  μορφώματα.

Μάλιστα, μιμούμενοι τους αυτόχθονες σταλινικούς, που σε κάθε τους οπισθοδρομική κίνηση επικαλούνται τον «λαό», έτσι και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, για να νομιμοποιηθούν ως  προπομποί του ακροδεξιού φάσματος, επικαλούνται την πατρίδα!

Και αδιαφορούν αν έτσι ματαιώνουν κάθε ειρηνική λύση,  που θα έθετε τέλος στις διαφορές μας με τον γείτονα και θα απάλλασσε και τις δύο χώρες από την κοινή παράνοια να δαπανούν τερατώδη ποσά σε εξοπλισμούς.

Πρόκειται για υπονόμευση που δεν θα μπορούσε να συμβεί στο κυβερνητικό κόμμα, αν το ΠΑΣΟΚ αναδεικνυόταν σε σοβαρό ανταγωνιστικό πόλο, του οποίου θα ένοιωθαν την ανάσα ως διεκδικητή  της εξουσίας.

Άλλωστε οι ψηφοφόροι είναι και ιδιοτελείς. Αν αισθανθούν ότι ο «χώρος» τους χάνει την εξουσία, θυμούνται τις συμβουλές του Αβέρωφ για το «μαντρί».

Και γι’ αυτήν την σωτήρια «ανάσα» του αντιπάλου, με την αποτυχία εκλογής στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ ενός πολιτικού όντος, που θα μπορούσε να επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο, χάθηκε η ευκαιρία.  

Έτσι, ακόμη και η γοητευτική πρόκληση του Ε. Βενιζέλου για «πρωτότυπη» σκέψη, μοιάζει μάλλον με  ποιητικό εύρημα.

Με αποτέλεσμα οι προβλέψεις για την επέλαση της ακροδεξιάς με προπομπούς τους «πολιτικούς των μουσείων», να είναι μία ρεαλιστική απειλή.

Πηγή: www.tanea.gr