Από χτες ξεκίνησε να παίζει στις οθόνες το προεκλογικό σποτ της ΕΛΙΑΣ με σύνθημα «Είμαι ΠΑΣΟΚ. Για αυτό ψηφίζω ΕΛΙΑ». Ακόμα και τώρα, μόλις 3 ημέρες πριν τις καθοριστικές ευρωεκλογές και στον απόηχο των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει το ρόλο που παίζουν τα ονόματα στο συγκυβερνόν κόμμα. Το σκεπτικό που κυριάρχησε στις συζητήσεις για αναδιάρθρωση της αριστεράς ήταν να μπορέσουν να ενωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις του χώρου, σε έναν συνασπισμό που θα μοιάζει με την ιταλική «ΕΛΙΑ», ξεπερνώντας την κούραση που επέδειξε το κόμμα και ξαναδίνοντας του ταυτότητα. Για το λόγο αυτό ξεκίνησε και η «Πρωτοβουλία των 58», προσπαθώντας να φέρει σε επαφή τα ευρύτερα ρεύματα και να τα ενώσει. Βασική αιτία της αποχώρησής τους από το προσκήνιο ήταν η θέση Βενιζέλου για τον τρόπο εκλογής των ευρωβουλευτών και η επιμονή του να ηγείται. Παρόλα αυτά η ΕΛΙΑ μπόρεσε και συστάθηκε, έστω και όχι με όλα τα κομμάτια της. Φάνηκε να έχει μια σχετικά αξιοπρεπή παρουσία σε όλες τις δημοσκοπήσεις, αφήνοντας ελπίδες για την πορεία της προς κάτι καινούργιο. Πολλά τα φάουλ του αρχηγού της όλες αυτές τις ημέρες, με λόγο μάλλον απόμακρο από το σκεπτικό της κεντροαριστεράς. Όμως νομίζω πως το μεγαλύτερο πια είναι η αδυναμία να αποφασίσουν αν είναι το ΠΑΣΟΚ που εκφράζουν ή η ΕΛΙΑ. Αν θέλουν να παραμένουν στο ιστορικό κάδρο ενός κόμματος που φαίνεται να κουράστηκε στην πορεία και να προδόθηκε από τις δυνάμεις του ή αν θέλουν να δοθούν στην προσπάθεια για κάτι καινούργιο, αφήνοντας εικόνες και σύμβολα στην ιστορία, που θα μπορεί να προσφέρει στη χώρα.
Τα δικά της προβλήματα αντιμετωπίζει και η ΔΗΜΑΡ. Αρνούμενη πεισματικά κάθε σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ στην αναδιοργάνωση του κεντροαριστερού χώρου, διάλεξε μια, μάλλον, μοναχική πορεία, αφού φαίνεται να κινείται σε «ρηχά νερά». Ωστόσο, ενώ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, συντάχθηκε με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, σε πανελλαδικό επίπεδο, συνεχίζει να προσπαθεί να εξελιχθεί σε αντίπαλο πόλο του ΠΑΣΟΚ / ΕΛΙΑ, βοηθώντας στη διεύρυνση του ήδη υπάρχοντος κατακερματισμού στο χώρο. Ακόμα και η τελευταία του πολιτική απόφαση στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η στήριξη Μώραλη στον Πειραιά, δημιουργεί ερωτηματικά για το μέλλον. Ο λόγος είναι πως κανείς δεν ξέρει το δημοκρατικό πλαίσιο που θα υπάρξει μετά. Και εδώ, χωρίς ο αρχηγός της να επιδίδεται στα φάουλ του Βενιζέλου, φαίνεται πως υπάρχει μια «υφέρπουσα» τάση για αμφισβήτηση της αρχηγίας ανάλογα με τα αποτελέσματα της Κυριακής.
Είναι γεγονός πως ο χώρος της κεντροαριστεράς έχει πληγεί πολύ την τελευταία πενταετία σε πανελλαδικό επίπεδο και σε αυτό βοήθησε το ότι του χρεώσανε την πορεία της Ελλάδας προς το Μνημόνιο. Τα λάθη υπήρξαν πολλά, αλλά δεν είναι λόγος για να συνεχίζεται το «black out» ακόμα και τώρα. Ενώ περιμένουμε με αγωνία τα αποτελέσματα της δεύτερης Κυριακής των εκλογών, στην πρώτη Κυριακή είδαμε την άκρα δεξιά να σταθεροποιείται πανελλαδικά και μάλλον να κερδίζει τις εντυπώσεις στην Αθήνα και την Αττική. Εδώ είναι που χρειάζονται προτάσεις και ιδέες από τα κόμματα αυτά, ώστε να ξαναβρούν διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία και όχι να αναλώνονται ακόμα και τώρα σε εσωκομματικές κόντρες και σε διλήμματα της μορφής «είναι ή δεν είναι ναζιστής όποιος ψήφισε Χρυσή Αυγή» ή αν οι «ιστορικοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ» ενώ στήριξαν ΣΥΡΙΖΑ το 2012, παραμένουν «ιδεολογικά και αξιακά μαζί μας». Η κρίση ταυτότητας που δημιουργείται με τέτοιες προσεγγίσεις καθιστά επικίνδυνες τις δυνατότητες ανάκαμψης του χώρου στο άμεσο μέλλον.