Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, γνωματεύουν ότι η Φώφη είναι ενωτικός καταλύτης, κάνουν κάτι λογαριασμούς αθροίζοντας τους ΚΙΝΙΜΑτίες με τους άστεγους και βγάζουν μερικά νούμερα που προβλέπουν βελτίωση του εκλογικού ποσοστού και άνετη είσοδο του κόμματος στη βουλή. Δείχνουν ευχαριστημένοι με τις εξελίξεις στο κόμμα και αποδοκιμάζουν τα σχέδια που δεν περιλαμβάνουν το όνομα ΠΑΣΟΚ και τον ήλιο.

Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι θα τηρήσει την ομόφωνη απόφαση του συνεδρίου να πάει σε επανίδρυση με την ισότιμη συμμετοχή του ευρύτερου χώρου, ώστε να ιδρυθεί η μεγάλη μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική παράταξη. Το ερώτημα αν είναι αυτό εφικτό με τη Φώφη ή με νέο πρόσωπο στην ηγεσία, μάλλον διχάζει τους πιστούς.

Οι υπόλοιποι θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ «ώδινεν όρος και έτεκεν Φώφη». Ότι το κόμμα ολοκλήρωσε τους τοκετούς και πλέον είναι στείρο. Καταδικασμένο να υποτάσσεται στα εργαλεία των μηχανισμών που συντηρούν ατομικά συμφέροντα, σε σύστημα ομάδων με συνοχή αλυσίδας και κουνώντας μέσα στα μούτρα της κοινωνίας τις λίστες του. Όπερ αλλάζει ή πεθαίνει.

Οι περισσότεροι ωστόσο στους οποίους συμμετέχουν και οι «υπόλοιποι», εκτιμούν ή ελπίζουν, ότι είναι εφικτό να πάει ο χώρος σε ένα συνέδριο που θα αναστήσει την κεντροαριστερά και θα καλωσορίσει καθυστερημένα τον διαφωτισμό στην Ελλάδα.

Ενθουσιασμός πάντως δεν υπάρχει και το μούδιασμα των πάντων είναι ολοφάνερο.

Η πρόθεση της κοινωνίας έχει εκφραστεί με σαφήνεια. Δεν εμπιστεύεται το ΠΑΣΟΚ των διαπλεκόμενων συνδικαλιστών και της άλωσης του κράτους. Και δεν εμπιστεύεται και τα πρόσωπα που έχουν θητεύσει στο άθλημα, τα παλιά του στελέχη. Τους χρεώνει προφανώς ότι δεν αντιστάθηκαν αλλά επωφελήθηκαν από τον κυβερνητισμό της ιστορίας του.

Η πενταετία δε, του καθαρού λόγου και της πατριωτικής και μεταρρυθμιστικής πολιτικής του, δεν αρκεί να το απαλλάξει από την καχυποψία, δεδομένου ότι επρόκειτο για αναγκαστική πολιτική έναντι της καταστροφής της χώρας και όχι για αυτόνομη στρατηγική επιλογή.

Αυτό το τελευταίο είναι που πρέπει να αποδείξει.

Ότι δηλαδή είναι σε θέση να χαράξει μεταρρυθμιστική στρατηγική ανεξάρτητα από την συγκυρία της κρίσης

Να αποποιηθεί τον παλιό κακό του εαυτό και να παίξει έναν καταλυτικό ρόλο στις διαδικασίες ίδρυσης ενός ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.

Αυτό θα σήμαινε ότι τα μέλη και στελέχη του θα είχαν την πρόθεση να αποβάλλουν την ρετσινιά της ιδιοτέλειας με πρωταρχική πολιτική πράξη την ανάδειξη μιάς ηγεσίας που είτε θα είχε αντισταθεί στις κατηφόρες του παρελθόντος είτε θα ήταν νέα και πειστική στο ζητούμενο που είναι να θέλει και να μπορεί να οδηγήσει.

Άρα το μείζον ερώτημα αφορά τη δυναμική η οποία υπάρχει – ή δεν υπάρχει – στους κόλπους του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ σχετικά με την μετεξέλιξη του και την αποκατάσταση των παθογενειών του.

Και τι έκανε το ΠΑΣΟΚ με το συνέδριο και τις εκλογές του;

Λίγοι από τους ένθερμους μεταρρυθμιστές κατόρθωσαν να υπερβούν τους μηχανισμούς και τις λίστες ώστε να εκλεγούν στην Κεντρική Επιτροπή, ενώ πρόεδρος αναδείχτηκε η Φώφη.

Έχει φυσικά μικρή σημασία αν είναι καλό ή κακό κορίτσι και επί του παρόντος ούτε και ποιες είναι οι ικανότητές της. Μεγάλη σημασία έχει ότι στο κάδρο μπήκε ένα ιστορικό στέλεχος που εγγυάται τα αντίθετα από τις προσδοκίες που αναφέραμε.

Η δέσμευση του συνεδρίου βεβαίως είναι να φτάσει το Κίνημα σε επανιδρυτικό συνέδριο.

Κανενός ωστόσο δεν διαφεύγει ότι είναι θέμα βούλησης η χειραγώγησή του από την όποια πρόεδρο Φώφη προκειμένου να παραμείνει στην ηγεσία, στηριζόμενη από τις προσωπικές φιλοδοξίες μιάς αυλής που έχει επενδύσει στο προεδριλίκι της. Κι αυτό σημαίνει επιστροφή στην παλιά συνταγή που υπήρξε η κακή πλευρά του ΠΑΣΟΚ και είναι ακριβώς η ταμπακέρα.

Μπορούμε εύκολα να κατηγορήσουμε τους άδολους κεντροαριστερούς του ΠΑΣΟΚ και της Ελιάς, ότι δεν πρόβαλλαν υποψήφιο με τα χαραχτηριστικά που διατυπώσαμε. Ότι δεν μπορούσαν να δώσουν την μάχη αφού δεν υπήρχε διαθέσιμος υποψήφιος κι έτσι ανάγκασαν τους οπαδούς της ανανέωσης να αναλωθούν στις δεδομένες τρείς υποψηφιότητες.

Οφείλουμε όμως να τους αθωώσουμε πριν τους δικάσουμε διότι αυτό δεν έγινε χωρίς λόγο. Κι ο λόγος είναι ότι δύσκολα θα αποφάσιζε κάποιος να αποπειραθεί την εκλογή του στην ηγεσία ενός κόμματος που θα το είχε απέναντί του και πιο δύσκολο να το οδηγήσει κόντρα σε καλοδουλεμένους μηχανισμούς. Με συναισθηματικά φορτισμένα συνθήματα που καταγγέλλουν επιβουλές κατά του ΠΑΣΟΚ καθώς και με κενολογίες κατά του νεοφιλελευθερισμού που κρύβουν τις ιδιοτέλειες, θα ήταν όντως κάπως τρομαχτική η απόπειρα.

Όμως άλλη λύση δεν υπάρχει.

Αν η Φώφη ή οι άλλοι δύο υποψήφιοι πρέσβευαν αυτό που μέσες άκρες διατείνονται, θα είχαν κάνει ήδη το αυτονόητο. Θα είχαν διευκολύνει και υποστηρίξει ένα νέο πρόσωπο ή έστω κάποιον με διαπιστευτήρια αντίστασης από την κοινωνία, όπως ο Γιανίτσης ή ο Φλωρίδης.

Άρα οι αυταπάτες τελείωσαν. Το μεταρρυθμιστικό ρεύμα υπάρχει όσο αντίστοιχα υπάρχει το μπλοκ των κουμπάρων και νεοκουμπάρων.

Στο συνέδριο που θα διοργανωθεί – ή θα στηθεί – το μεταρρυθμιστικό ρεύμα της ενότητας έχει μία μόνο επιλογή.

  Να ετοιμάσει από τώρα τον ηγέτη του, μαζί με τη δεσμευτική προγραμματική φόρμα και τις προδιαγραφές ενός υπερβατικού δημοκρατικού κόμματος.

Έτσι θα μπορέσει να απεγκλωβίσει εκείνα τα μέλη που ταλαντεύονται και να αξιοποιήσει όσους έχουν στέρεες και ανιδιοτελείς σοσιαλδημοκρατικές πεποιθήσεις. Το ζητούμενο βεβαίως είναι να ηγεμονεύσει η ιδέα της εντιμότητας και της αποκατάστασης αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει χωρίς αναφορά σε ηγέτη και ηγεσία και ούτε χωρίς πρόγραμμα και αληθινά δημοκρατικό κόμμα.

Αν ωστόσο νικήσουν τα μπλόκ των μαγείρων ήδη θα υπάρχει συναρμολογημένη και ζωντανή η πρόταση με τα πρόσωπα, και θα μπορέσει να συνεχίσει χωρίς τα βαρίδια και τις αμαρτίες των μηχανισμών. Ένα τέτοιο ΠΑΣΟΚ θα κλείσει άδοξα τον ιστορικό του κύκλο, καθότι οι πολίτες που ακόμη προσβλέπουν σε ατομικές και συντεχνιακές δόξες τού παρελθόντος, έχουν επιλέξει ως γνήσιο εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσφέρει και το άλλοθι του «νέου» στην συνείδησή τους. Εκείνοι δε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ – και όχι μόνο –που δεν ψήφισαν υστερόβουλα αλλά απλώς εξαπατήθηκαν, θα αποτελέσουν μέρος των οπαδών της αναγεννημένης παράταξης και όχι του ΠΑΣΟΚ της Φώφης .

Φυσικά το άριστο σενάριο θα ήταν να κατανοήσει η Φώφη και το περιβάλλον της τη ματαιότητα της προεδρικής εμμονής της και να συνεισφέρει στην υπόθεση του νέου κόμματος, με νέα ηγεσία – πρόγραμμα – αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Αυτό βέβαια δεν το προσλαμβάνουμε από πουθενά για την ώρα, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται και φυσικά το ευχόμαστε.

Η ανάγκη όμως να δρομολογηθούν όλα σύντομα, από χθες θα λέγαμε, πιστεύουμε πως είναι επιτακτική. Και ασφαλώς να προσθέσουμε ότι τα κόμματα δεν χτίζονται σε λογικές προσθαφαιρέσεων δεδομένων ψηφοφόρων αλλά επάνω σε πειστικά σχέδια που αφορούν την μοίρα της χώρας, και με ανάλογα πρόσωπα.