Όταν το 1981 το ΠαΣοΚ βρέθηκε στην κυβέρνηση (αλλά ο λαός δεν βρέθηκε ποτέ στην εξουσία), το «κίνημα» είχε ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν διαθέτει ο Σύριζα. Είναι σημαντικό, θαρρώ, να τα απαριθμήσουμε.

Το πρώτο χαρακτηριστικό του ήταν η εσωτερική του ενότητα. Ο λόγος του ήταν ενιαίος. Ένας ήταν ο αρχηγός του: όχι φυσικά ο «κυρίαρχος λαός», αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι απανωτές εκκαθαρίσεις τον είχαν καταστήσει παντοδύναμο. Μπορούσε να λέει τα πάντα και τα αντίθετά τους, αλλά αυτός αποφάσιζε. Σήμερα, το πρώτο χαρακτηριστικό του Σύριζα είναι η πολυγλωσσία. Η Νέα Δημοκρατία βάλθηκε να καταγράφει τις καθημερινές αντιφάσεις όσων τον εκφράζουν, αλλά και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα. Μπράβο της! Παρά τη «διαπλοκή» που τις προβάλλει (μάλλον διακριτικά είναι αλήθεια), οι αντιφάσεις αυτές δεν φαίνεται να συγκινούν υπέρμετρα τα πλήθη. Για την ώρα τουλάχιστον. Το κακό είναι όμως ότι τώρα παίζεται το μεγάλο παιχνίδι.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του ΠαΣοΚ, το 1981, ήταν η κοινωνική και πολιτική του σύνθεση. Είχε καταφέρει τη συνάντηση της πρώτης μεταχουντικής γενιάς, της κεντροαριστεράς και των μη κομμουνιστών επιγόνων της γενιάς της Αντίστασης, με ένα μεγάλο τμήμα όσων αντιστάθηκαν στη δικτατορία. Ο Σύριζα είναι ακόμα σήμερα ένα πολύχρωμο, αντιφατικό κοινωνικά και πολιτικά ανθρωπομάζωμα. Ορισμένα υπόγεια ρεύματα συνδέουν πολλούς ψηφοφόρους με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, του Καμμένου και άλλων ομάδων. Επιπλέον, μπορεί να δήλωσε για το πιθανό μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα -αν δεν εμφανίζεται με συμμάχους- ότι έγινε αιφνίδια ενιαίος πολιτικός σχηματισμός, η αλήθεια είναι όμως ότι παραμένει πολύσπορος, πολυτασικός και πολυφασικός.

Το τρίτο χαρακτηριστικό του ΠαΣοΚ το 1981, είναι ότι κληρονομούσε μια Ελλάδα σε ανάπτυξη, ήδη μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, που φρόντισε να μην αμφισβητήσει. Αντίθετα, ο Σύριζα, με επικίνδυνα αντιφατικές κινήσεις, οδηγεί στον κίνδυνο να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης και εκτός Ευρώπης, ενώ η χώρα βρίσκεται σε ουσιαστική πτώχευση.

Το τέταρτο χαρακτηριστικό του ΠαΣοΚ του 1981, και δεν είναι λιγότερο σημαντικό από τα προηγούμενα σε περίπτωση νίκης του Σύριζα, είναι η δωδεκάχρονη ιστορία του (μαζί με το ΠΑΚ), που εξηγεί και την τόσο μακρά αντοχή του και στα χειρότερα. Ας υπενθυμίσουμε ότι ο περήφανος ελληνικός λαός δεν του κράτησε κακία για τη Μιμή και τον Κοσκωτά, αλλά δεν του συγχώρησε την ατυχία του να διαδεχτεί τη Νέα Δημοκρατία τού Κώστα Καραμανλή και τα περίφημα -αλλά όχι αποδειγμένα- διαπραγματευτικά λάθη για το πρώτο μνημόνιο.

Ορισμένα άλλα χαρακτηριστικά, είναι κοινά στο τότε ΠαΣοΚ και τον Σύριζα. Το κυριότερο είναι ο σαφέστατος εθνικισμός του και η ευκολία της ένταξης στις τάξεις του τού Βαθέος ως και τσοχατζοπουλικού ΠαΣοΚ. Με ή χωρίς τον Λαλιώτη; Το γνωρίζει μόνον ο ίδιος κι ας κράζει το πράγμα.

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος