Έχω την αίσθηση – κρίνοντας κι από τον εαυτό μου – , πως αν ρωτούσε κάποιος τους συγκεντρωθέντες στο ΑΚΡΟΠΟΛ για τις προσδοκίες τους, θα άθροιζε πολλές συγκλίνουσες μεν, διαφορετικές δε απόψεις σχετικές με το δέον γενέσθαι του φακέλου «Κ/αριστερά στην σημερινή Ελλάδα».
Παρά τις σχεδόν ξεκάθαρες αντιλήψεις, τουλάχιστον, των περισσοτέρων από τους 58 περί εκκλητικής πρωτοβουλίας και μόνον, καθένας άφηνε το ανεκπλήρωτο φαντασιακό να περιδιαβεί όλα τα δυνατά μονοπάτια δηλαδή νέο κόμμα, ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ – +, ΠΑΣΟΚ plus , συνάθροιση κινήσεων κάπως σαν μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ ή απλώς αρχή μιας επίπονης προσπάθειας για την σύσταση του χώρου.
Το φαντασιακό προχωρούσε κι άλλο , παρακολουθώντας την σταδιακή προσέγγιση προβεβλημένων διαφωνούντων της διαφωνούσης ΔΗΜΑΡ, του Α. Παπαδόπουλου, του Γρ. Ψαριανού και του Σ. Λυκούδη ( ο τελευταίος συγκατανεύοντας από την Αγ. Κων/νου ). Υπήρξε μια εμφανής ευφορία , προσδοκώντας ο καθένας την δικαίωση της σκέψης του μέσα από την εξαρχής μινιμαλιστική προσέγγιση των 58. Είναι δύσκολο να εντάξεις το, έτσι κι αλλιώς ακατέργαστο, μείζον του φανταστικού εντός του ελαχίστου, ειδικά όταν το εγχείρημα είναι ρευστό όντας κυρίως έκκληση με τις απόψεις δε χωρίς επαρκή ομογενοποίηση, πλην του ελάχιστου κοινού πολλαπλασίου δηλαδή την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας επικαιροποιημένης μεταμνημονιακής Κ/Αριστεράς.
Kομβικός προβληματισμός κάποιων από τους 58 είναι η πολιτική ύπαρξη καταρχήν και ο ρόλος κατόπιν του Ευ. Βενιζέλου. Νομίζω, είναι μέγιστη πλάνη το να θεωρείται ανασχετικό βαρίδι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, προσέξτε, κατ’ επέκταση ο κάθε Πρόεδρος οργανωμένου κόμματος. Υπάρχει και η άλλη πλάνη που συμποσούται στην στάγδην διείσδυση εντός της υπαρκτής εκσυγχρονιστικής βάσης της ΔΗΜΑΡ , παρακάμπτοντας τον τωρινό εμμονικό Πρόεδρό της και με χρήση ως εμβρυουλκών των προαναφερθέντων επωνύμων στελεχών , τα οποία μάλιστα προβλήθηκαν δυσανάλογα με το , έως τώρα , πολιτικό τους εκτόπισμα. Οι βαρείς πολιτικοί , δεν στρίβουν στις αναποδιές κατά τις αγκαλιές εκείνου , που εμμέσως απετάσσοντο και θεωρούσαν οιονεί φταίχτη της ανεπαρκούς σύγκλισης των Σ/Δημοκρατικών ρευμάτων.
Στο μεταξύ , αντί ν’ αξιοποιηθούν είτε ως θεσμισμένη διαβούλευση , είτε ως οργανωτικός σπόνδυλος οι 5000 εγγραφέντες υποστηρικτές – με την ηλεκτρονική ένταξή τους μάλιστα σε τοπικές ή θεματικές οργανώσεις – το εγχείρημα – έκκληση έμοιαζε συμμετοχικά αυτάρεσκα επαρκές με την διοργάνωση ομιλιών, με από καθέδρας εισηγητές και το κοινό να υπάρχει είτε ρωτώντας είτε απλώς ωτακούον. Στην πορεία, το άτυπο 8μελές Συντονιστικό έγινε περίπου 20μελες με την συμμετοχή εκπροσώπων ενδιαφερουσών κινήσεων πολιτικού προβληματισμού, αγνώστων στο ευρύ κοινό καίτοι κάποιες από αυτές υπάρχουν από τις εποχές των κυβερνήσεων Σημίτη. Τα διαλαμβανόμενα των συσκέψεων των 58 , ουδέποτε οσμώθηκαν , έστω, αλυσιτελώς τόσον με τους 5000 εγγραφέντες , όσο και περισσότερο μάλιστα με τους πολύ περισσότερους αναμένοντες επιφυλακτικούς.
Η ιστορία της σταυροδοσίας, όποια άποψη κι αν έχει κανείς γι’ αυτή και την μεθόδευσή της, ανέδειξε εντέλει σοβαρές υποβόσκουσες διαφορές αντιλήψεων, ενώ το θεώρημα του βαριδιού – εν προκειμένω ο Ευ. Βενιζέλος – , επανήλθε δριμύτερο από τους υποστηρικτές του. Κι όμως φαντάζομαι τον πληθωρικό Ευάγγελο να διαπραγματεύεται με τους 15 εκπροσώπους των 58, στο Υπ. Εξωτερικών, με την σημειολογική ασύνειδη υπενθύμιση της επιπλέον ιδιότητάς του ως Αντιπρ. και Υπ. Εξωτερικών. Λένε τα ΜΜΕ, πως επεχείρησε να λύσει τα εκκρεμή θέματα αμέσως, ενώ οι 58 επιφυλάχτηκαν μεν, ήσαν εν γένει θετικοί δε, δείγματα κι αυτά της απουσίας, έως τώρα, συζητήσεων με το ΠΑΣΟΚ εις βάθος. Και εκ παραλλήλου το φαντασιακό ημών των 5000, παραμένει 100 φορές ανέστιο και μπερδεμένο, αρκούμενο στο ασαφές 30% , που δίνουν οι δημοσκοπήσεις σε κάποιο νέο ή αναπαλαιωμένο φορέα της Κ/Αριστεράς, αγνώστων λοιπών στοιχείων, παραπέμποντας στην, προ διετίας , επιτομή του πολιτικού φανταστικού, στο κόμμα Παπαδήμου.
Όπως και να το κάνουμε η πολιτική εμπεριέχει μεγάλες ποσότητες ενός νομιμοποιημένου κυνισμού, έτσι ώστε ετούτη να εφάπτεται περισσότερο στο ρεαλιστικό και λιγότερο στο αποπλανητικό, μαγευτικό φαντασιακό.
Όσοι υποτίμησαν είτε τον Ευ. Βενιζέλο, είτε τον Φ. Κουβέλη – τον οποίο πάντως , προσωπικά μέμφομαι για την ιδιοτελή αποχή του, από τις συναντήσεις των ρευμάτων του τρίτου πόλου – μάλλον έπεσαν έξω. Ο λόγος είναι , πως και οι δυο τους εδράζονται σε υπαρκτές, έστω και μικρές κατασκευές. Αν οι 58 θέλουν ισότιμα να παίξουν τον ρόλο του καταλύτη στην μετατροπή μιας εικονικής σύνολης Κ/Αριστεράς σε υπαρκτή πολιτική συλλογικότητα, πρέπει πρώτα πρώτα ν’ ασφαλίσουν τα νώτα τους με τις γνωστές συνταγές, όπως είναι η προσγείωση των προσδοκιών, η μετρήσιμη απήχησή τους και η ύπαρξη εντός τους της αναφορικότητας του πολιτικού λόγου.
Εκόντες – άκοντες, όλοι θα λειτουργήσουμε μέσα στο πλαίσιο της σταυροδοσίας, με την παρουσία της αναγνωρισιμότητας, των πελατειακών και κομματικών μηχανισμών και άλλων παραμέτρων. Είναι, αφού έτσι ήλθαν τα πράγματα , μια καλή ευκαιρία να μετρηθεί αριθμητικά ο ρόλος των 58, μέσω υποψηφιοτήτων τους ανεξάρτητα από την εκλογή τους ή μη.
Θεωρώ πως η επιχειρούμενη σύσταση του τρίτου ενδιάμεσου πολιτικού ρεύματος, μόλις τώρα αρχίζει κι έχει ως μόνη μετρημένη και ξαναμετρημένη συνιστώσα το κόμμα ΠΑΣΟΚ. Η αποδοχή και η εκτεταμένη σταυροδότηση και των υποψηφίων των λοιπών κινήσεων, ως εκπροσώπων της φαντασιακής Κ/Αριστεράς, που επιθυμεί να γίνει αφενός ρεαλιστική πρόταση εξουσίας και αφετέρου, υπερβαίνουσα την σημερινή κομματική πραγματικότητα, σταθερή συστημική συνιστώσα, είναι μια κρίσιμη παράμετρος για τον εμπλουτισμό και την επέκταση του εγχειρήματος. Οι επιβιώσεις των 58, περνούν μέσα από τον αγώνα και του σταυρού, αρκεί να είναι αυτός ταυτισμένος με την προσπάθεια περισσότερο και με την προσωπική μεμονωμένη φιλοδοξία λιγότερο, σ’ αυτή την φάση τουλάχιστον.