Συμπληρώθηκαν οι συμβολικές για κάθε κυβέρνηση εκατό ημέρες. Και δεν υπάρχει προηγούμενο τέτοιας αποτυχίας. Τώρα, εν μέσω απόγνωσης, εμφανίζει ένα αισιόδοξο, ως προς πιθανή συμφωνία με τους εταίρους μας, σενάριο. Ένα σενάριο που έχει ξεπεράσει τις τρις μέρες παραμονής στο επικοινωνιακό προσκήνιο…
Είναι πολύ δύσκολο, με βάση την εμπειρία των εκατό ημερών, να γνωρίζουμε αν αυτή θα είναι η τελική επιλογή της κυβέρνησης . Γιατί μοιάζει να θεωρούν ότι με μια συγκυριακή σχετική πλειοψηφία μπορούν να κατεδαφίσουν τις θεμελιώδεις στρατηγικές επιλογές της χώρας. Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι , αν υπάρξει συμφωνία, δεν θα έχει σχέση με το «πρόγραμμα», ας πούμε Θεσσαλονίκης, του Σύριζα. Τι το καλύτερο. Θα είναι μια συμφωνία που θα αγνοεί τις περίφημες διακομματικές «κόκκινες γραμμές» που προστατεύουν τους ευνοημένους ενός (κρατιστικού) συστήματος, έσχατος προστάτης του οποίου είναι ο Σύριζα. Θα είναι μια συμφωνία που θα μας κρατάει πάνω από το νερό
Το ερώτημα που περιφέρεται από αντιπάλους και φίλους είναι σαφές. Στηρίζετε την όποια συμφωνία παραμονής στο Ευρώ πάση θυσία; Είναι αυτονόητη η απάντηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι στηρίζουμε την επιστροφή, με δόσεις σταλινικού αυταρχισμού, στο χειρότερο παρελθόν που αποτελεί την μόνη κυβερνητική δραστηριότητα.
Το πλαίσιο της συμφωνίας θα στηρίζεται στην αξιοπιστία των εταίρων μας. Και πρέπει να πάψουμε να παριστάνουμε τους μνημονιακούς με τα ζόρι, όπως έκαναν οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, στρώνοντας το δρόμο στο Σύριζα . Οι αποτυχίες των κυβερνήσεων της τετραετίας δεν οφείλονται στα μνημόνια αλλά στην πλημμελή, και σε βάρος των αδυνάτων, εφαρμογή τους κατά πρώτο. Και κατά δεύτερο στην αδυναμία εκπόνησης από τα πολιτικά μας κόμματα μιας μεταρρυθμιστικής στρατηγικής εθνικής ανασυγκρότησης συμπληρωματικής με αυτά. Της οποίας, ας το επαναλάβουμε, θεμελιώδες πρωταρχικό εξακολουθεί να είναι η αναμόρφωση του (πολυπρόσωπου, ακριβού και αναχρονιστικού) πολιτικού και διοικητικού συστήματος της χώρας. Και όσο η κοινωνία βιώνει την παταγώδη αποτυχία, πέον και του Σύριζα, τόσο θα κατανοεί την δύσκολη αλήθεια.
Βέβαια μια υπερψήφιση πιθανής συμφωνίας μπορεί να επιτρέψει στο Σύριζα να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία έστω κι αν έχει απολέσει την κομματική «δεδηλωμένη». Η άποψη αυτή θέτει ένα ψεύτικο δίλλημα ενώπιών μας.
Αν η «παλαιοκομμουνιστική» αντιπολίτευση στο Σύριζα ακολουθήσει την ηγετική ομάδα στην επιλογή της συμφωνίας και ταχθεί με τους «μνημονιακούς» αντιπάλους της, μέσα κι έξω από την κυβέρνηση, πόσο ένα τέτοιο σύνολο θα μπορέσει στοιχειωδώς να κυβερνήσει; Θα πνιγεί στις αντιφάσεις του.
Αν πάλι μείνουν πιστοί στα ιδεολογήματά τους και καταψηφίσουν την συμφωνία πόσο θα αντέξει μια μειοψηφική κυβέρνηση Τσίπρα; Τότε, όσο αντέξει, θα αποδειχθεί περίτρανα ότι όλες οι πτέρυγες του αδυνατούν να κυβερνήσουν. Τότε ίσως αναγκαστούν, υπό το κράτος της αποτυχίας τους, να προσέλθουν σε συνεννόηση εθνικής εμβελείας…
Όμως. Με συμφωνία ή όχι η δημοκρατική αντιπολίτευση είναι ενώπιον του καθήκοντος να διαμορφώσει κυβερνητική πρόταση εθνικής συνεργασίας. Κι αυτή η πρόταση χρειάζεται επείγοντα χρόνο που μόνο το ευρωπαϊκό πλαίσιο προσφέρει. Και δεν μπορεί επίσης να διαμορφωθεί χωρίς, τα δύο κόμματα της πρώην συγκυβέρνησης να απαλλαγούν τουλάχιστον από τα ηγετικά βαρίδια της προηγούμενης αποτυχίας.
Το συμπέρασμα: Κανένας δεν είναι δεδομένος. Αλλά η στάση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να είναι αρνητική σε μια συμφωνία με τους εταίρους μας. Είναι προς το συμφέρον της χώρας.