Λέω σήμερα να κάνω ένα  πολιτικοθρησκευτικό ποτ – πουρί, όπως το επιβάλλει η ιδιόμορφη συγκυρία. Πάμε λοιπόν:

.

1. Με τιμές αρχηγού κράτους:

.

Ζήσαμε κι εφέτος τις πέραν κάθε λογικής στιγμές της απονομής – σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση –  τιμών αρχηγού κράτους στο «Άγιο Φως». Άγημα, πρόσκοποι, υπουργοί, βουλευτές, στάθηκαν κλαρίνο ενώ το φως κατέβαινε από «το ειδικά μισθωμένο αεροπλάνο», για να μεταφερθεί με αεροπλάνα και βαπόρια – ου μην αλλά και με περιπολικά – σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Αυτή η δαπανηρή παράσταση δεν χάνεται στα βάθη της χριστιανικής παράδοσης. Ήταν κομμάτι δύσκολο τότε να μεταφερθεί αυθημερόν το φως. Χάνεται στα βάθη της πασοκικής – ακριβέστερα της ανδρεοπαπανδρεϊκής – παράδοσης απονομής τιμών στο πιο καθυστερημένο τμήμα των ψηφοφόρων, που πιστεύει ότι ένα θαύμα πάντα μας σώζει. Διερωτάται κανείς πώς το έθνος επιβίωσε τόσα χρόνια πριν από την απόφαση του Ανδρέα να στήσει όλη αυτή τη μηχανή. Και αντιλαμβανόμαστε πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν πέντε ορθολογιστές πολιτικοί να καταργήσουν το «έθιμο» και να επιβιώσουν την εποχή που ο Καμμένος ζητάει την «αθρόα χειροτονία κληρικών» και ο Σαμαράς φαίνεται να έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη θεία χάρη, παρά στο πρόγραμμά του. Και για να πούμε του στραβού το δίκιο, δεν έχει και άδικο.

.

2. Όλοι βαρετοί και προβλέψιμοι, πλην Αναστάσιου:

.

Είχα την υπομονή να παρακολουθήσω στη ΝΕΤ τα μηνύματα των θρησκευτικών ηγετών για το Πάσχα. Έχασα μόνο του Πατριάρχη κ.κ Βαρθολομαίου και έτσι δεν τον βάζω στην κατηγορία των βαρετών και προβλέψιμων, στην οποία δικαιωματικά έχουν θέση οι υπόλοιποι, πλην ενός, του Αλβανίας Αναστάσιου. Ακούστηκαν τα γνωστά και αναμενόμενα: Πάντα ο Γολγοθάς προηγείται της Ανάστασης, η ελπίδα στον Θεάνθρωπο, με τη βοήθειά του και με την πίστη θα βγούμε από τις δυσκολίες, κάποιοι υπονόησαν και ότι η έλλειψη πίστης μας έφερε εδώ που μας έφερε… Περίμενα τον Αναστάσιο και για πολλοστή φορά δεν απογοήτευσε τους φίλους του. Λόγος γήινος, παρηγορητικός και ελπιδοφόρος, με εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και τις δυνάμεις του. Μειλίχιος αλλά όχι γλυκερός, φιλοσοφημένος και μέσα στα όρια της θέσης του  και του ρόλου του, καινοτόμος. Σε κάθε περίπτωση, διαφορετικός. Το έχω ξαναπεί: αν όλοι οι λειτουργοί του Θεού ήσαν σαν τον πρωτοχριστιανό Αναστάσιο, μπορεί και να το ξανασκεφτόμουνα. Είναι απλώς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Μια εξαίρεση σε κάθε περίπτωση πολύτιμη και αγαπημένη.

.

3. Και αριστεροί υπέρ της Αριστεράς;

.

Διαπίστωσα επίσης ότι και ορισμένοι αριστεροί, πιστοί στο πνεύμα των ημερών, επιδίδονται σε ασκήσεις αγάπης και γενναιοδωρίας που φτάνει στα όρια της πολιτικής φιλανθρωπίας. Έτσι έχουμε και λέμε: Αριστεροί υπέρ της Δράσης του Στέφανου Μάνου, αριστεροί υπέρ του Βενιζέλου, αριστεροί που παραβλέποντας τη λεπτομέρεια ότι η ψήφος είναι μία και ανταγωνιστική, την πολλαπλασιάζουν όπως ο Χριστός τα ψωμιά, έτσι ώστε με ένα πασχαλινό θαύμα και το ΠΑΣΟΚ θα βγει πρώτο κόμμα και η ΔΗΜΑΡ θα ενισχυθεί και η Ντόρα και ο Μάνος θα πάρουν το κάτι τι τους. Το μόνο πρόβλημα με αυτή τη γραμμή είναι ότι μπορεί να μην περισσέψουν αριστεροί υπέρ της Αριστεράς.

.

4. Το κόστος των επιλογών του ΠΑΣΟΚ κατά Μαριλένα Κοππά:

.

Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο της Μαριλένας Κοππά για τη ΔΗΜΑΡ. Αφήνω κατά μέρος την προφανή και ευεξήγητη απουσία κάθε αναφοράς στο πώς φτάσαμε ως εδώ. Από όλο όμως το άρθρο, ενώ περισσεύει η κριτική στις προτάσεις του αριστερού κόμματος, η μόνη ουσιαστική αναφορά στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι «γνωρίζει πως έχει κόστος να κάνεις επιλογές». Αν διαβάσει το πρόγραμμα ανόρθωσης του ΠΑΣΟΚ, θα διαπιστώσει με έκπληξη  ότι της ΔΗΜΑΡ είναι πιο συγκεκριμένο, παρά τις αδυναμίες του. Τελικά, το μόνο συγκεκριμένο που λέει το ΠΑΣΟΚ είναι η πιστή εφαρμογή του μνημονίου. Πράγματι έχει κόστος αυτή η αναγκαστική – όπως παρουσιάζεται – επιλογή. Όχι όμως αυτό που νομίζει η Μαριλένα. Το πραγματικό κόστος είναι ότι με αυτή τη γραμμή, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο σταδιακής απαγκίστρωσης από μια πολιτική που δημιουργεί αποστροφή στους λαούς της Ευρώπης. Και αυτό που η Μαριλένα προβάλλει ως αδυναμία και λάθος απεύθυνση, είναι δύναμη: Χωρίς τον Ισπανό, τον Ιταλό, τον Πορτογάλο τον Ιρλανδό και από τις 6 Μαϊου, (θα πρόσθετα) το Γάλλο πολίτη – ψηφοφόρο, θα κινούμαστε εσαεί στο πλαίσιο αυτής της ανεπιθύμητης πολιτικής, που την αποδέχεται ως αναπόφευκτη η Μαριλένα, όπως προκύπτει αβίαστα από το κείμενό της. Έτσι όμως δίνουμε λάθος σήμα προς τους εταίρους μας, ενώ αδυνατίζει και το εσωτερικό προοδευτικό μέτωπο, με το ΠΑΣΟΚ να μένει καθηλωμένο στην όχθη ενός αναποτελεσματικού «ρεαλισμού».