Η χρήση της ιστορίας ως παραδείγματος και πολιτικού επιχειρήματος με απωθεί. Η αλήθεια βέβαια είναι πως «τέτοια» είναι η Ιστορία, αλλιώς θα είχαμε ακόμη έπη. Και καλλιτεχνικά ακόμη δεν ξέρω αν θα εξυπηρετούσε. Οι αναλογίες αναλογίες. Κι ο Ηρόδοτος από το έπος αντλούσε. Προτείνω Γλαύκο Διομήδη επειγόντως.
Τι εννοώ: το επιχείρημα στη ραψωδία Ζ, αρκτικά, είναι η ξενίη (προκαταβολή, αφού έπεται η μεγαλειώδης ιλιαδική ομιλία μεταξύ των εραστών Έκτορα και Ανδρομάχης). Είναι πολιτικό επιχείρημα ανακωχής, συμφιλίωσης, ειρήνης. Δεν είναι στεγνή ανάπαυλα. Επισφραγίζεται από αγκαλίτσες και δωράκια. Ο ολίγον άξεστος Διομήδης απέναντι στο λαμπερό Γλαύκο από τη Λυκία, το σύντροφο του υιόθεου Σαρπηδόνα, βγαίνει κερδισμένος. Ανταλλάσσει τη δική του, τη χάλκινη πανοπλία με μιαν ολόχρυση! «Γουΐν γουΐν» η συμφωνία, αφού οι δύο ήρωες ξανασμίγουν την προγονική φιλία αποφεύγοντας τη μονομαχία. Ωφελημένος ο «δικός μας», ο Αργίτης. Ιδού: ο Διομήδης φέρθηκε διπλωματικά, έξυπνα. Ώπου να είναι θα αριστεύσει. Ας κάνει το ίδιο κι η Ευρώπη με την Τουρκία.
Να συμφωνήσει με τον ημιπαράλογο, και αγχωμένο, και σε αδυναμία Ερντογάν. Δεν μπορεί να αποφύγει το χάος ο φίλεχθρος και κουμπάρος Ελλήνων πρωθυπουργών, ο καταβαλών (και αυτός) τον Ακιντζί. Πριν από δυο χρόνια ίσως και να το επεδίωκε, κίνηση απροσχεδιάστη αλλά εμμονική που όπως και το εις βάρος του πραξικόπημα του 2016 απέβη υπέρ του, δεν τόλμησε σε πλήρη αναλογία με Τσίπρα τού 15. Μάλλον δεν μπορούσε. Όπως η Ελλάδα δε σύρθηκε εκτός Ευρώπης για θεσμικούς, κοινωνικούς, πραγματικούς λόγους (ώστε το 2015 να μην επαναλάβει το 1922), έτσι και η Τουρκία τού 2018 δεν έγινε Ιράν τού 79 ή Χιλή τού 73 (το πτώμα τού Μεντερές δείχνει πόσο μακρύς είναι ο δρόμος από την Άγκυρα μέχρι το Μπαχρέιν ή την Τεχεράνη).
Allons! Να συμφωνήσει η ΕΕ σε ένα πακέτο βοήθειας θέτοντας αντάλλαγμα υποxρεώσεις, ώστε να σώσει ό,τι σώζεται από την τουρκική οικονομία, με την οποία βαθιά συνδέεται. Να σώσει για να αποφύγει πολέμους και αίματα. Να σώσει για να δώσει στους όποιους θεσμούς απέμειναν εν Τουρκία και στον μετριοπαθέστατο Κιλιντσάρογλου την ευκαιρία να κρατήσουν την Τουρκία στα πρόθυρα της Δύσης, ίσως αργότερα να την φέρουν στη Δύση. Η σωτηρία της Τουρκίας θα ήταν η πράγματι επώδυνη ήττα του Ερντογάν, η αφετηρία μεταπολίτευσης, δυτικού αναπροσανατολισμού.
Να διαπραγματευθεί τώρα η Ευρώπη από θέση ισχύος και να επιβάλει τους όρους της στο προσφυγικό και τα ενεργειακά. Να καταστείλει την τουρκική πολεμική επιδεικτικότητα από τη Λιβύη έως τον Καύκασο. Έτσι προωθείται η δημοκρατία. Ακόμη και να επιβάλει η ΕΕ την αναζοωγόνηση της επιλογής για ομοσπονδιακό κράτος στην Κύπρο!
Η επικάλυψη της ισλαμοφοβίας με σχετικοποιήσεις και ανιστόρητες αντισημιτικότατες αναλογίες Χίτλερ Ερντογάν προσφέρει στην καταστροφή μας. Το χάος της δηωμένης και ταξικά, κοινωνικά, εθνικά χωρισμένης Τουρκίας ποιος θα το αντιμετωπίσει; Μια Ευρώπη που ούτε, έστω με ημίμετρα, την κρίση στη Συρία (κράτος συνορεύον με την Τουρκία όχι με την ΕΕ) διαχειρίστηκε πώς θα μείνει ακλόνητη στη διάλυση χώρας με πληθυσμό σαφώς πολύ υπέρτερο αριθμητικά της Γαλλίας; Και οπλισμένους πολίτες;
Όσοι εργάζονται ή εύχονται την καταστροφή της Τουρκίας πρωτίστως επισπεύδουν την ελληνική τραγωδία.
Η ΕΕ είναι κρίμα να υποκαθίσταται από τη μοναρχική Ρωσία. Η Τουρκία είναι Ευρώπη. Σύνθημα προβοκατόρικο αλλά εντασσόμενο στη μόνη ικανή προοπτική ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ενδεχόμενη ευρωπαϊκή αναστροφή τής Τουρκίας συνιστά ικανότερη, δυναμικότερη και διαρκώς επίκαιρη συνθήκη εξίσου ή και περισσότερο προωθητική για τα ευρωπαϊκά πράγματα από μια εξέλιξη όπως η ουτοπική ουκρανική ένταξη. Αναμφίβολα ακόμη και οι λάβροι Κουρτς και οι (επ)ανακύψαντες Βέμπερ διόλου επιδιώκουν την τύχη τού Κράσσου, που χάθηκε κάτω από τα βέλη των Πάρθων. Ήταν η τιμωρία (τίσις) του ανελέητου νικητή και σταυρωτή του Σπάρτακου και των εξεγερμένων δούλων της Ρώμης.
[Εξάλλου η δημοκρατία χρωστάει στο Ισλάμ. Φανταστείτε Αναγέννηση χωρίς το θάμπωμα των σταυροφόρων από την Ανατολή, δίχως άλγεβρα, δίχως αραβικούς αριθμούς και Άραβες μεταφραστές, χωρίς πορτολάνους. Γίνεται Βολταίρος χωρίς «Περσικά Γράμματα»;]