Η Παρασκευή 5 Αυγούστου είναι μια αποφράς ημέρα για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Οι παραιτήσεις δύο κυβερνητικών στελεχών και η γνωστοποίηση της παρακολούθησης των συνομιλιών του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ έθεσαν, με δραματικό τρόπο, το θέμα της ποιότητας της φιλελεύθερης Δημοκρατίας μας.
Δυστυχώς, μέσα σε 5 ημέρες εμφανίστηκε ένα βαθύ σχίσμα εντός του ευρωπαϊκού τόξου. Η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά βρέθηκαν αντιμέτωπες, με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι σαν τον τοκιστή που αναμένει προσόδους. Υπάρχει ορατός κίνδυνος αδιέξοδης πολιτικής περιδίνησης.
Οι κυβερνητικές εξηγήσεις για όσα συνέβησαν δεν είναι επαρκείς. Η θέση Μητσοτάκη για νόμιμη παρακολούθηση που αν την ήξερε θα την απέτρεπε είναι λογικά άστοχη και πολιτικά επικίνδυνη. Προδίδει έπαρση και αλαζονεία. Κανείς δεν μπορεί να παίζει με τους θεσμούς. Χρειάζεται να γίνει μια μεγάλη υπέρβαση, γιατί στη γωνία παραμονεύουν οι εχθροί της φιλελεύθερης δημοκρατίας, Αυτό δεν είναι κινδυνολογία, είναι υπαρκτό ενδεχόμενο.
Η Δημοκρατία μας πρέπει να βρει την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στο κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αντιμετώπιση των εχθρών της. Στο όνομα των αρχών της μαχόμενης δημοκρατίας, νομίζω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει εδώ και τώρα την υπέρβαση, ανακοινώνοντας ουσιαστικές θεσμικές πρωτοβουλίες και ενσωματώνοντας πολλές από τις προτάσεις Βενιζέλου. Ο χώρος των υπερασπιστών της Δημοκρατίας θρυμματίστηκε, τραυματίστηκε αλλά δεν εξαερώθηκε. Είναι βάτος φλεγομένη και μηδέποτε καιομένη. Μπορεί και πρέπει να ανασυνταχθεί.
Το τελευταίο που χρειάζεται αυτός ο τόπος είναι μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Αν αυτό συμβεί, πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία, όπως είχε γράψει ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός.