Για να το φιλοσοφήσουμε μέρα που είναι: Η πιο σ ο β α ρ ή πράξη είναι αυτή με την οποία αποφασίζουμε το ποιός θα αποφασίζει τα επόμενα τέσσερα χρόνια για τη χώρα και για όσα σημαντικά μας αφορούν.

Εκλέγουμε δηλαδή τους - κατά την γνώμη μας - «α ρ ί σ τ ο υ ς»  γι' αυτά τα σπουδαία καθήκοντα. (Αυτό είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία).

Αυτός λοιπόν που ψηφίζει, επιλέγει ως εκπρόσωπο να αποφασίζει για την ζωή μας, κάποιον που θεωρεί κ α λ ύ τ ε ρ ο ν από τον ίδιο.

Το παράδοξο όμως είναι το εξής: Η υπεύθυνη αυτή πράξη επιτελείται με όρους ανευθυνότητας. Δηλαδή χωρίς την «παρρησία» που εισήγαγε η αρχαία ελληνική δημοκρατία. Την υποχρέωση, με άλλα λόγια, να λέει κανείς επώνυμα και δ η μ ό σ ι α την γνώμη του. Διότι η ψηφος - για ιστορικά δικαιολογημένους λόγους - είναι μυστική. Με αποτέλεσμα, η μυστικότητα να επιτρέπει κάθε ανευθυνότητα.

Σε σημείο ώστε κάποιοι, μέσα από το σκοτάδι της ψυχής τους, να επιλέγουν ένα γελοίο πρόσωπο που μοιράζει καρκίνους, έναν απατεώνα που πουλάει επιστολές του Χριστού, έναν μαχαιροβγάλτη (αυτός δεν θέλει άλλον προσδιορισμό), έναν που μοιράζει μίσος με καρδούλες ή έναν ανεύθυνο λούμπεν που υπόσχεται ότι πετάει ο γάιδαρος ως τον άριστο και εν πάση περιπτώσει καλύτερο από τους ίδιους, για να χειριστεί υπεύθυνα την τύχη όλων μας. Κάτι που δεν θα έκαναν εύκολα, υπό το φως της δημοσιότητας.

Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι η ψήφος δεν είναι παιχνίδι ανευθυνότητας και ανωριμότητας αλλά η κορυφαία και αποφασιστική πράξη, για την τύχη των ίδιων και των παιδιών μας.

Από ανάρτηση στο Facebook