Η απόφαση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ψηφίσει «παρών» στην ψηφοφορία για την επικύρωση της συμφωνίας με την Αίγυπτο, δεν αφορά την ίδια τη συμφωνία. Αφορά την αγωνιώδη προσπάθεια του αρχηγού της να κρατήσει ζωντανή την επιφανειακή έστω ενότητα του κόμματός του μέχρι τη σύγκληση του συνεδρίου που θα του δώσει την ευκαιρία να επικυρώσει τις απόψεις του με τη σφραγίδα της πλειοψηφίας.

Η απορία βέβαια είναι εύλογη. Μπορεί σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα στιγμή να αντιμετωπίζονται σημαντικά και ευαίσθητα εθνικά θέματα με κριτήρια διατήρησης εσωκομματικών ισορροπιών; Μπορεί να παραβιάζεται τόσο βάναυσα ο απαράβατος θεωρητικά κανόνας της υποταγής των κάθε λογής κομματικών σκοπιμοτήτων στο εθνικό συμφέρον; 

Μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση που ζητάει επιμόνως τη σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για να εκφραστεί τα αρραγές μέτωπο των πολιτικών δυνάμεων, να δηλώνει αδιάφορη ουδετερότητα στη συλλογική προσπάθεια της χώρας να αποδυναμώσει και να αμφισβητήσει το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο;

Το ένα τρίτο των πολιτών που προσήλθαν στις κάλπες στις τελευταίες εκλογές, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σίγουρο ότι τον ψήφισαν με την απαίτηση να τους εκπροσωπεί στη Βουλή παίρνοντας θέση στα μικρά και μεγάλα ζητήματα  που τους απασχολούν, που απασχολούν τη χώρα και κρίνουν το μέλλον της. Το «εσωκομματικό παρών» δεν μπορεί παρά να τους προβληματίζει, ακόμα και να θυμώνει κάποιους. 

Η συμφωνία μερικής οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου τίθεται τις μέρες αυτές στη Βουλή για έγκριση. Η στάση κάθε - μικρής ή μεγάλης - πολιτικής δύναμης θα την συνοδεύει στη συνείδηση των ψηφοφόρων, όχι μόνο των δικών της. Η ιστορία είναι αμείλικτη απέναντι στους Πόντιους Πιλάτους που προτιμούν να νίψουν τας χείρας τους, αποφεύγοντας καιροσκοπικά να πάρουν θέση. Κακά τα ψέμματα. Παρών σημαίνει Απών!