Οι αναμνήσεις από τις σχολικές γιορτές για την επέτειο της 25ης Μαρτίου παραμένουν πάντα ζωντανές. Τα σκετς με τους φουστανελάδες να κατατροπώνουν τον Τούρκο κατακτητή, οι απαγγελίες του ποιήματος «το κρυφό σχολειό», η χορωδία να τραγουδάει το «άγια μέρα ξημερώνει». Και φυσικά η επιβεβλημένη παρέλαση με τους μαθητές να βαδίζουν συντεταγμένοι, στοιχισμένοι, με άψογο στρατιωτικό βήμα και διάταξη.
Οι μαθητικές παρελάσεις, που εξακολουθούν να γίνονται σε πολύ περιορισμένο αριθμό ευρωπαϊκών χωρών, έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση των Ελλήνων με μια ιδιόρρυθμη μορφή επίδειξης πατριωτισμού. Η πολιτεία, η εκπαιδευτική κοινότητα, οι γονείς, δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα με τις ανιστόρητες απαντήσεις που δίνουν συχνά οι παρελαύνοντες μαθητές σε ερωτήσεις για τα γεγονότα και τη σημασία της επετείου. Η παρέλαση και μόνη αρκεί για να αποδώσει την δέουσα τιμή.
Στα χρόνια της κρίσης οι μαθητικές – όπως και οι στρατιωτικές – παρελάσεις απέκτησαν και ένα νέο, επικίνδυνο χαρακτήρα. Έχουν εξελιχθεί σε παρελάσεις ακραίας διαμαρτυρίας και διχαστικών συνθημάτων και ενεργειών από ομάδες πολιτών αλλά και πολιτικά κόμματα που τις συμπεριλαμβάνουν πλέον στην αντιπολιτευτική εργαλειοθήκη τους. Πριν μερικά χρόνια δημιουργήθηκαν ανεξέλεγκτες καταστάσεις με αφορμή τα μνημόνια, σήμερα οι ίδιες καταστάσεις επαναλαμβάνονται με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών.
Ο πατριωτισμός παραμένει στη χώρα μας μια εξαιρετικά παρεξηγημένη έννοια που ο καθένας την ερμηνεύει και την αξιοποιεί σύμφωνα με τις προσωπικές του εκτιμήσεις. Οι παρελάσεις προσφέρονται ιδανικά προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις πιο ακραίες «εθνικές» διχαστικές σκοπιμότητες.