Αύριο αρχίζει η τελευταία, κατά πάσαν πιθανότητα, προσπάθεια για επίλυση του κυπριακού. Πρώτη φορά το διακύβευμα είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο ξεκάθαρο. Είτε συμφωνούμε για επανένωση ΔΔΟ , με όλα τα κεκτημένα των προηγούμενων γύρων συνομιλιών, με πολιτική ισότητα, εκ περιτροπής προεδρία , μοίρασμα της εξουσίας με αλληλοσεβασμό και μεγάλο βαθμό αυτονομίας του κάθε συστατικού κρατιδίου, με σταδιακή αποχώρηση του στρατού κατοχής, είτε φτάνουμε στην δημιουργία δύο ισότιμων κρατών, δορυφόρων των μητέρων πατρίδων, με όλους τους τρομακτικούς κινδύνους, που η κυριαρχία της Τουρκίας στο Τ/Κ κράτος, ανενόχλητης από οποιαδήποτε επιρροή της ΕΕ η του ΟΗΕ, θα εγκυμονεί.
Οι διάφορες ψευδαισθήσεις του παρελθόντος για ιδανικές λύσεις, όπου η Ε/Κ πλειοψηφία θα αποφάσιζε για την διακυβέρνηση, με τους Τ/Κ να παίζουν βοηθητικό ρόλο, ανήκουν στην σφαίρα της νοσηρής φαντασίας. Οποιος δεν το κατανοεί αυτό, κάνει ακριβώς το ίδιο με τους Εοκαβητατζήδες και την Χούντα, που χλεύαζαν τις προειδοποιήσεις για τουρκική εισβολή, εάν γινόταν το πραξικόπημα. Με μιά διαφορά. Οτι πλέον, κανένας δεν θα έχει το ευεργέτημα της αμφιβολίας. Κανένας δεν θα έχει την παραμικρή δικαιολογία. Γιατί πλέον, ακόμα και η βλακεία και πολύ περισσότερο ο εθνικισμός που προκαλεί τύφλωση, θα είναι συνώνυμο της εσχάτης προδοσίας. Εστω κι αν αυτή διαπράττεται στο όνομα ενός χυδαίου ψευδοπατριωτισμού.
Ο καθένας, λοιπόν, μπροστά στις ευθύνες του.
(Ανάρτηση του Μιχάλη Παπαπέτρου, πρώην βουλευτή και κυβερνητικού εκπροσώπου της κυβέρνησης του Γλαύκου Κληρίδη 1999-2003)