Όχι δεν πρόκειται για τα πιθανά κέρδη της χώρας μας από τις αποφάσεις της 19ης Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής.. Αυτές οι γραμμές άλλωστε γράφονται πριν από την ολοκλήρωση της Συνόδου. Πρόκειται για την κατακόρυφη πτώση του ΚΚΕ.
Δεν σχολιάστηκε όσο έπρεπε η πτώση του ΚΚΕ στις πρόσφατες εκλογές. Η σημασία της ξεπερνά τα όρια της ήττας ενός μικρομεσαίου κόμματος που, τουλάχιστον για την τελευταία εικοσαετία, παρέμενε ισχυρό, μόνο αυτό στον ευρωπαϊκό χώρο, τονίζοντας την ελληνική ιδιομορφία ως καθυστέρηση. Ή, η πτώση του αποτέλεσε επιτέλους μια φυσιολογική εξέλιξη και κανένας πια δεν ασχολείται;
Μακάρι να ισχύει το δεύτερο.
Δεν θα πάμε μακριά. Το ΚΚΕ είχε την τύχη να “κρυφτεί” μέσα στον ενιαίο Συνασπισμό την κρίσιμη διετία 1989-1991, που έπεφτε ο «υπαρκτός», άλλαζε ο κόσμος και στην Ευρώπη ένα-ένα τα ΚΚ εξαφανίζονταν. Ήταν η ατυχής πρωτοβουλία του Λ. Κύρκου για το Συνασπισμό, ήταν το γενικότερο κλίμα του σκανδάλου Κοσκωτά που κράτησε τότε τη χώρα μακριά από τις διεθνείς εξελίξεις…
Έκτοτε και μετά το θάνατο του Χ. Φλωράκη και την ανάληψη της εξουσίας από το περίφημο δίδυμο Παπαρήγα- Κανέλλη, εξέλιπαν από το ΚΚΕ τα όποια ελάχιστα άλλωστε δείγματα Εαμικής – Δημοκρατικής κουλτούρας . Ολοκληρώθηκε έτσι ως ο μόνιμος φορέας άρνησης της δημοκρατικής νομιμότητας και του κράτους δικαίου.
Με βάση τα παλιά αξιώματα της εποχής του Λένιν και του Στάλιν, που εξελάμβαναν την αστική δημοκρατία ως προσωρινό στάδιο προς το σοσιαλισμό, εμπέδωσε θεωρητικά και πρακτικά τη συμπεριφορά διαρκούς αμφισβήτησής της Δημοκρατίας, με όρους ηγεμονίας στις λειτουργίες της κοινωνίας μας.
Όλο το πολιτικό σύστημα, με τον τρόπο του, αποδέχθηκε αυτή την ηγεμονία και το γεγονός αυτό χαρακτηρίζει ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Όταν πολλές φορές αναφερόμαστε στον πρωτεύοντα καταστροφικό λόγο του ΚΚΕ και του αποδίδουμε την ιδεολογική ευθύνη για τα αρνητικά της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, αυτό εννοούμε.
Και για να γίνουμε πιο σαφείς, πολλές ομάδες της Αριστεράς συμπεριφέρθηκαν με πιο ακραίες αντιδημοκρατικές πρακτικές από εκείνες του ΚΚΕ (τρομοκρατικές πρακτικές, 2008 κ.λπ.), όμως το ΚΚΕ ήταν εκείνο που στήριζε θεωρητικά αυτές τις επιλογές. Ακούγεται συχνά ότι το ΚΚΕ είναι συνεπές, δεν αλλάζει τις θέσεις του. Πρόκειται για υπερβολή. Το ΚΚΕ είναι από τη φύση του ένα οπορτουνιστικό συνονθύλευμα, που το μόνο στο οποίο είναι συνεπές, είναι η άρνηση της Δημοκρατίας.
Είναι αλήθεια ότι και άλλες φορές το ΚΚΕ βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Συνήθως είχε διασπάσεις μετά από ανόδους ή υπό την επήρεια διεθνών εξελίξεων. Όμως τώρα, ακόμα και σ’ αυτές τις συνθήκες κρίσης της χώρας και της Ευρώπης, το ΚΚΕ μοιάζει να μη μπορεί να ηγηθεί καν του μηδενιστικού λαϊκισμού. Ηγήθηκε πιο εύστοχα, αλλά με τις αντιφάσεις της εποχής μας, ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από αυτή την άποψη, η απαλλαγή της χώρας από ένα απαρχαιωμένο μηχανισμό εξουσίας, ο οποίος αποτελούσε το θεωρητικό πρωτίστως κρηπίδωμα, αλλά και πρακτικό θεματοφύλακα αυτών των συμπεριφορών, μπορεί να αποτελέσει βήμα εκσυγχρονισμού της.