Σαν βόμβα έσκασε το νέο πάνω από την… ανυποψίαστη ανθρωπότητα. Υπάρχουν παγκόσμιοι ηγέτες και οργανισμοί, υπάρχουν μεγιστάνες και ολιγάρχες, επιχειρηματίες που φοροδιαφεύγουν μέσω off shore εταιρειών σε φορολογικούς παραδείσους! Εκρήγνυται η συλλογική υποκρισία μιας κοινωνίας που συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ξεσπάει ένα νέο σκάνδαλο φοροδιαφυγής, όπως έγινε με τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ παλιότερα ή της λίστας Μπόργιανς πρόσφατα.

Η σκανδαλολογία αυτή δεν αποσκοπεί φυσικά στον εντοπισμό των παραβατών ούτε και στην εισροή εσόδων στα κρατικά ταμεία, όπως έχει αποδειχθεί. Αξιοποιείται κυρίως σαν όπλο στην σκληρή αναμέτρηση μεταξύ των κομματικών ηγεσιών για την ανάδειξη της λιγότερο διεφθαρμένης. «Μπορεί εμείς να είμαστε στη μία λίστα αλλά κι εσείς είσαστε στην άλλη, μπορεί εμείς να μην δηλώσαμε το πόθεν έσχες μας αλλά κι εσείς είχατε εταιρείες στον Παναμά».

Όλα αυτά τα λιστοπέιπερς δεν έχουν παρά ένα μόνο αποτέλεσμα. Εξακολουθούμε να ζούμε σε μια χώρα όπου οι θεσμοί και οι νόμοι δεν γίνονται σεβαστοί από την πλειοψηφία των πολιτών είτε από θέση… αρχής είτε γιατί «έτσι κάνουν όλοι». Κι ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι «πόθεν έσχες» δεν δηλώνουν μόνον πρωθυπουργοί και υπουργοί. Αυτούς τους μαθαίνουμε απλώς γιατί δεν φανταζόντουσαν – και σωστά τις περισσότερες φορές – ότι υπήρχε πιθανότητα να φτάσει σε τέτοια ύψη η απελπισία των πολιτών, ώστε να τους αναθέσουν τη διακυβέρνηση του τόπου.

Κι όσο για τη γενική τάση για ανεξέλεγκτη φοροδιαφυγή δεν χρειάστηκαν η κυρία Λαγκάρντ, ο κύριος Μπόργιανς ή ένα δικηγορικό γραφείο του Παναμά για να την διαπιστώσουμε. Ζήσαμε τις μέρες της ηρωικής αντίστασης κατά των αποδείξεων και του κινήματος «δεν πληρώνω». Ζούμε στη χώρα με το φακελάκι και το γρηγορόσημο. Στη χώρα των «κουστουμιών» που ράβουν οι εφοριακοί στις επιχειρήσεις κάτω από το τραπέζι.

Οι φορολογικοί παράδεισοι δεν καταπολεμούνται με φορολογικές κολάσεις. Η φορολογική εξουθένωση των επιχειρήσεων δεν οδηγεί σε μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα. Οδηγεί τις επιχειρήσεις στην Κύπρο, στην Βουλγαρία ή ακόμα περισσότερο στις χώρες τις δυτικής Ευρώπης, εκεί όπου η γραφειοκρατία έχει από χρόνια παραχωρήσει τη θέση της στην εξυπηρέτηση και εξασφάλιση του επιχειρηματία-επενδυτή. Κατά τον ίδιο τρόπο, η αύξηση των εισφορών δεν οδηγεί στην οικονομική επάρκεια των ασφαλιστικών ταμείων αλλά στη διόγκωση της μαύρης εργασίας και στην περαιτέρω εξασθένισή τους.

Η χώρα μας χρειάζεται μια εξορθολογισμένη και σταθερή οικονομική και φορολογική πολιτική, χρειάζεται θεσμική θωράκιση και μια σύγχρονη νομοθεσία αποδεκτή και σεβαστή από τους πολίτες. Αλλιώς δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε έξοδο από την κρίση και πολύ περισσότερο σε ανάπτυξη.

Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»