Η υιοθέτηση από την αξιωματική αντιπολίτευση της αποχής ως απόχης ενός κοινοβουλευτισμού αλά καρτ, πρέπει να διαλύσει πια την μυθολογία που εξακολουθεί να ερμηνεύει την ανισσοροπία της, υποστηρίζοντας ότι ο τσιπρισμός πατάει σε δύο βάρκες, και να καταστήσει αντιληπτό ότι αυτός δεν είναι παρά: ένα γρι-γρι που σέρνει τις βάρκες του με τις λάμπες του, κάθε φορά, εκεί όπου υποθέτει ότι θα πιάσει περισσότερα ψάρια.
Είναι λάθος επίσης να πιστεύουμε ότι « ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενεργούν βάσει οργανωμένου σκεπτικού, καλού ή κακού, αλλά κυρίως με εφαλτήριο την κοινοβουλευτική τους ανία.»
Αντίθετα, εδώ και καιρό, πλήθος συμπτωμάτων (πολωτική στάση, προσκόλληση σε πεποιθήσεις βασιζόμενες σε ψευδή στοιχεία, απατηλές συσχετίσεις και μεροληπτικές ερμηνείες) φανερώνουν ότι ενεργούν στο θαυμαστό σύμπαν της συνωμοσιολογίας με το δικό τους μείγμα σκοπιμότητας και παράνοιας στο πεδίο της πολιτικής. Οι δε παραληρητικές ιδέες που εκφράζονται (δηλ.οι μη πραγματικές ιδέες) είναι συνήθως πιασάρικες και λογικοφανείς του τύπου: οι 156 βουλευτές της Ν.Δ είναι «πιθανώς εκβιαζόμενοι», η πιθανή μετεκλογική συνεργασία Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι προϊόν λανθάνοντος εκβιασμού του επισυνδεθέντος κ. Ανδρουλάκη. Με τον ίδιο τρόπο που η πραγματικότητα είναι πάντα κάτι άλλο από αυτό που δεν συμφέρει τον παρανοϊκό αρνητή της που επιζητεί επιβεβαίωση της προκατάληψής του.
Είναι φανερό ότι ο Αλέξης Τσίπρας παίρνοντας μαθήματα τριτοκοσμικής πολιτικής από τον Λούλα και τον διαβολικό υπέρμαχο του καλού, Τραμπ, φαντάζεται την πραγματικότητα με «αναδρομικούς όρους· στο μυαλό του», η χώρα δεν είναι αυτή που είναι – είναι ακόμη η ίδια δυστοπία που ήταν στη μάχη των πλατειών της περασμένης δεκαετίας, με τον Γιάνη και τ’ άλλα παιδιά.
Η πτώση.
Μετά τις εκλογές του 2019, που είχαν ως αποτέλεσμα τις βαριές διαδοχικές ήττες του κ. Τσίπρα και της ΠΦΑ, και ανεξάρτητα από τη φύση των επιμέρους κρίσεων της πολυκρίσης (2019-2023), βιώσαμε και βιώνουμε αναγκαστικά και τις τοξικές επιπτώσεις στο πολιτικό πεδίο από τις πτυχές, εντάσεις και τους σπασμούς της τραγωδίας του αναγκαστικού απογαλακτισμού και σύγχυσης ταυτότητας που επέφερε η τραυματική απώλεια της εξουσίας στο πολιτικό σώμα και το πνεύμα καθώς και τις πολιτικές πρακτικές κυρίως της ηγεσίας της Πρώτης Φοράς Αριστεράς
Ενός συνονθυλεύματος δηλ ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων και φανατισμένων ατάκτων που με την ενέργεια μιας αντιμνημονιακής κοινωνικής ψύχωσης σχημάτισε μια πλειοψηφία και κυβέρνησε δυστυχώς τη χώρα (2015-2019) και που τώρα, ως αλαζονική αντιπολίτευση, δεν φαίνεται να έχει ούτε να θέλει να καταλάβει τα αίτια που οδήγησαν στην πτώση της, αλλά τουναντίον, φαντασιώνεται την επιστροφή του απωθημένου της. Την επανάληψη και επιστροφή στο ίδιο οικείο σ΄αυτήν παρελθόν. Με την ίδια χρεωκοπημένη, στεγνή και στυγνή διαλεκτική του όχι σε όλα. Μέσα στην γλώσσα και στο «σπιράλ του ευτελισμού» με την ίδια και χειρότερη γλώσσα: Πιο χαμηλά Λούλα! Let’s trump!
Με άλλα λόγια, μιας αλλοπρόσαλλης και ρεβανσιστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης που θεωρεί ως βήμα προοδευτικότητας την επιδίωξη ενός δεύτερου γύρου, οραματιζόμενη την επιβολή ενός αυταρχικού κρατισμού χωρίς διάκριση εξουσιών που θα ελέγχει τους αρμούς και τα λογισμικά της εξουσίας. Που θα απονέμει πεζοδρομιακή δικεοσύνη και θα επιτηρεί τις ροές των παραστάσεων, αισθημάτων και επιθυμιών των υπηκόων του. ΕΥΠίζοντας, βέβαια, με τη φινέτσα ενός Ρουμπάτη, και την ευγενή πατριωτική συναίνεση του κ.Φίλη,! (βλ.προηγούμενα άρθρα μου στην Μ)
Η λύτρωση
Ευτυχώς η συριζανελέητη κυβέρνηση της ΠΦΑ και του αυξημένου ΦΠΑ άλλαξε το 2019 με τη ψήφο του ελληνικού λαού. Κι αυτό επιτεύχθηκε, γιατί αρκετοί από τον ελληνικό λαό μείνανε Ευρώπη, κοντά στο κέντρο και ΑντιΣΥΡΙΖΑ γωνία.
Λυτρωθήκαμε μεν από το εναγκαλισμό του ΣΥνασπισμού της ΡΙΖοσπαστικής Ανοησίας και των ΑΝΕΛαστικών της αστρολογικής ακροδεξιάς αλλά δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι σ’ αυτά τα τεσσεράμισι (2015-2019) χρόνια της κολοτούμπας και του δημοψηφίσματος της αρπακτής τίποτε δεν έμεινε στην πατρίδα μας χωρίς να προσβληθεί περαιτέρω από την ύβρη και το βρίσιμο ενός υβριδίου του εκφοβιστικού προπηλαϊκισμού που ήταν ο Τσιπρισμός της αυταπάτης, του ζωντανού ψεύδους (2012-2015) και της ανοχής ή κολακείας των πλέον ταπεινών οχλοκρατικών πυρομανών ενορμήσεων και εξορμήσεων.
Η αναδρομή
Κοιτάζοντας τώρα πίσω την περίοδο 2019-2023 και κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό διαπιστώνει κανείς με απόλυτη λύπη ότι υπάρχουν ελάχιστες στιγμές όπου η αξιωματική αντιπολίτευση ως πολιτικό υποκείμενο να έχει δράσει ή ακόμη και να ρητορεύσει με λόγο εποικοδομητικό, συναινετικό ή συνθετικό και ανάλογο των απαιτήσεων που απαιτούσαν αφενός ο ρους των γεγονότων και των κρίσεων και αφετέρου κάποια λογικώς αναμενόμενα μαθήματα εξ αιτίας του αρνητικού ισοζυγίου της δικιάς της κυβερνητικής θητείας
Αντίθετα σ΄ ένα πλαίσιο σχεδόν απόλυτης ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, εναντίωσης σε όλα, γενικευμένης εργαλειοποίησης των πάντων και διαρκούς προσπάθειας καπελώματος του ΠΑΣΟΚ, δεν άφησε και την παραμικρότερη ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για να :
- Κουκουλωθούν και ξεχαστούν τα πεπραγμένα του και το τρίτο καταστρεπτικό μνημόνιο, η απλή αναλογική και η σκευωρία Novartis.
- μην παραδεχθεί τα λάθη και τα «εγκλήματα» του στο Ματοκαύτωμα
- ελαχιστοποιηθεί η παρακοινοβουλευτική, παραθεσμική (ΕΥΠ 1, ΕΥΠ 2) ή αντιθεσμική του στάση. «Υποκλοπές; Ποιες υποκλοπές; Εμείς προστατεύαμε την χώρα»
- μην υπονομεύσει οποιοδήποτε ανάγκη ηρεμίας και κανονικότητας που έχει η χώρα λόγω πολυκρίσης. Όπου ο κ. Πολάκης και ο κ. «Αντικαρτεράκης» εναλλάσσονται ανάλογα με τις ανάγκες της πίστας της πολιτικής, όπως οι δύo επίσημοι οδηγοί που έχουν οι κατασκευαστές στους αγώνες της Formula 1.
- φέρει την αναταραχή, την πόλωση και τον διχασμό, σκανδαλοθηρεύοντας μήπως και κατορθώσει με αυτόν τον τρόπο να γυρίσει το παιχνίδι.
- αναβαθμίσει το ψεκασμένο, το απρόβλετο, το μη αποφασίσημο, το δίγλωσσο, το αμφίβολο, το θολό, το ανόητο και την άμβλυνση κριτηρίων αληθείας σε γοητευτικά φωτόνια μιας δήθεν ανελεύθερης αριστεράς που στενάζει κάτω από την μπότα του «Κούλη»
- εμφανίσει τον κ. Τσίπρα ως τον ενάρετο εξολοθρευτή των επάρατων αντιδημοκρατικών «άλλων» λασπώνοντας και συκοφαντώντας ό,τι κινείται σε αντίθετη γραμμή με την Κουμουνδούρου.
- για να διαδώσει και παραδώσει την ανύπαρκτη Νεκρή Μαρία στην πολιτική «νεκροφιλία» της αριστεράς. Urbi et orbi, εξοργισμένη και χωρίς ντροπή υιοθέτησε και κατασκεύασε έναν ψευδοανθρωπισμό υπεράνω και του στοιχειώδους πατριωτισμού (εμμένοντας στο ότι εθνικό, είναι το ψευδές)
- στήσει αυτόφωρες διαδικασίες με ντοκουμέντα που μπορούν να πλαισιώσουν και να μετατρέψουν κάθε σχόλιο και κάθε ολίσθημα γλωσσικό και αμφιλεγόμενη συμπεριφορά των αντιΣΥΡΙΖΑ φίλων και πλησιεστέρων συγγενών σε μείζονα ευκαιρία καταγγελίας του «σάπιου καθεστώτος της Ν.Δ(ανιμαρκίας)»
- για να υιοθετήσει αναζωογονήσει και προάγει το παρανοϊκό ύφος και την κουλτούρα της συνομωσίας στην ελληνική πολιτική ζωή και ρητορική, μιμούμενος «αλεπουδίσιες γαλιφιές»
Η προσοχή
Η παραπάνω αντιΣΥΡΙΖΑ πολεμική, έστω και τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο να υποτιμήσουμε και παραβλέψουμε, στην σημερινή συγκυρία, τις ευνοϊκές συνθήκες και το πρόσφορο έδαφος των υπαρκτών κοινωνικών ανισοτήτων μέσα στο οποίο πάντα υπάρχει σημαντικό ρίσκο, άνθρωποι που αισθάνονται τσαλακωμένοι από τη σύγχρονη κοινωνία, που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα, στην αντιπροσωπευτική φιλελεύθερη δημοκρατία, στην εγκυρότητα των επιστημονικών προτάσεων, στις προτάσεις και αξιολογικές κρίσεις του ορθού λόγου, στην αξιοπιστία των ειδήσεων στα ΜΜΕ, που φοβούνται ότι βρίσκονται έξω από τα πράγματα, που βλέπουν τις ιδέες τους ηττημένες και άκυρες, μπορούν να στηρίξουν την πολιτική ύπαρξή τους στη βάση μιας κατασκευασμένης ψευδαίσθησης-αυταπάτης και να γίνουν, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, βορά χειριστικών δημαγωγών και αδίστακτων τσαρλατάνων της πολιτικής πάνω στην δίψα (κίνητρο) να πιστέψουν σε κάτι μέσα σ’ αυτόν στον μελαγχολικό και «απομαγεμένο κόσμο» της ρευστής νεωτερικότητας με τη διαρκώς μειούμενη κριτική ικανότητα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που χρήζουν μεγαλύτερης προσοχής μας στην κατάφαση των διαφορών.