Εχω φάει τόσες «μονταζιέρες» στο κεφάλι σ’ αυτήν την προεκλογική εκστρατεία, απέκτησα τόσα καρούμπαλα, που τελικά το πήρα το μάθημά μου. Συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις. Ορκίζομαι στον λόγο μου και στο νερό που πίνω ότι όλες, μα όλες οι σουρεαλιστικές δηλώσεις στελεχών και υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ, που προς στιγμήν με ανησύχησαν, α) ουδέποτε έγιναν β) παρεξηγήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν και γ) είχαν ένα δεύτερο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο επίπεδο, που το φτωχό μου το μυαλό δεν ήταν σε θέση να συλλάβει.

Και έτσι άφησα τη Ραχήλ και την παρέα της, ακόμα και τον Δραγασάκη και τη δική του, και προσέτρεξα στα φώτα του αρχηγού. Αλλά κι αυτός ζάχαρη την πέρασε. Με συνθηματάκια, γενικολογίες και τσαχπινιές -είναι και επικοινωνιακός τύπος. Το «πακέτο» (δεν λέω «κιβώτιο» και σας δημιουργήσω εμφυλιοπολεμικούς συνειρμούς), με το οποίο θα μεταφέρει το δίκιο μας στις ευρωπαϊκές αυλές, δεν θα το αποκάλυπτε σε μια πελαγωμένη ψηφοφόρο.

Πάλι έμεινα στον άσο. Το μόνο που αποκόμισα από τη στενή παρακολούθηση του Τσίπρα είναι μια αγαπησιάρικη εικόνα για την Ευρώπη. Που δεν ιδρώνει και ξε-ιδρώνει πια, όπως κάποτε, μπροστά του. Στήνει το αυτάκι της, σκάει τα χαμογελάκια της, σκουπίζει τα δάκρυά της και αναγνωρίζει τα λάθη της. Ετσι μου λένε, και τους πιστεύω -τα καρούμπαλα, είπαμε. Pas mal.

Και πού θα πάει. Οι φιλικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ ξένοι οικονομολόγοι, νομπελίστες, αναλυτές και δημοσιογράφοι, μη σας πω και για δύο στελέχη του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος που θα πουν κάνα καλό λογάκι στον δυσκοίλιο Φρανσουά, θα γίνουν γρήγορα πλατύ ποτάμι. Θα πάρουν σβάρνα τρόικα, Σόιμπλε και Μέρκελ (τον Ντράγκι, α, τον έχουμε στο τσεπάκι). Και όπως ακριβώς πιστεύει το 59,9% του ελληνικού λαού (τσάμπα εντρυφούμε στα άπαντα του Κοέλιο;) ο εφιάλτης που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια θα αποδειχτεί μια μπλόφα. Χάπι εντ. Οποιος αγαπάει, παιδεύει.

Και κει που ηρέμησε η ευρωπαϊκή ψυχή μου και πήρε τα πάνω του και το ελληνικό φιλότιμό μου, τόσο που όταν πήγα στην τράπεζα να σηκώσω 100 ευρώ μόνο που δεν ζήτησα συγγνώμη από τον ταμία, εγώ, ξέρετε, κάτι λογαριασμούς έχω να πληρώνω, να τρέχει νερό από τη βρύση και για τα άλλα έχει ο Θεός, μου ήρθε ο Βαρουφάκης στο κεφάλι.

Συνέντευξη στη «La Tribune», γαλλική οικονομική εφημερίδα, και στον δημοσιογράφο Romaric Godin. Eδώ δίπλα μου τυπωμένη την έχω. Αν θέλετε, σας δίνω και το λινκ (http://www.latribune.fr/actualites/economie/international/20150120trib9a…) μη με πείτε «μονταζιέρα».

Κατ’ αρχήν ο Γάλλος δημοσιογράφος παραήταν μανιαμούνιας. Ολο ρώταγε και ρώταγε τι θα κάνετε, τι θα προτείνετε, θα τα πληρώσετε τα λεφτά τον Ιούνιο. Τι ζόρι τράβαγε; Δεν περίμενα, φυσικά, από τον κοσμοπολίτη καθηγητή να χρησιμοποιήσει, όπως κάποιος άλλος, αναφορές στον Βελουχιώτη. Αλλά και πάλι η επίκληση του «όχι» (ο Μεταξάς δεν το ’πε;) και η ελπίδα του ότι θα ξαναβρούμε «το πνεύμα της 28η Οκτωβρίου» με ξένισε.

Λεπτομέρειες. Εκεί που κόλλησα είναι στην απάντησή του όταν ο Ρομαρίκ τον ρώτησε στα ίσα: «Αν, όμως, καμία συμφωνία δεν είναι δυνατή, δεν βρεθεί;». Προς τιμήν του ο κ. Βαρουφάκης δεν άλλαξε θέμα, ούτε επικαλέστηκε το Σύμπαν που συνωμοτεί. «Τότε, το λέω καθαρά: “Ο θάνατος είναι προτιμότερος”», είπε.

Κι όταν ο Γάλλος δημοσιογράφος επέμενε, «τι υπαινίσσεσθε με τον “θάνατο”; Την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ;», η απάντησή του μού άνοιξε επιτέλους τα μάτια. Πάνε και οι συνέπειες των καρούμπαλων, πάνε και όλα. «Ο όρος “θάνατος” ήταν αλληγορικός. Και όπως κάθε αλληγορία, όσο λιγότερο την εξηγείς, τόσο καλύτερα την καταλαβαίνεις».

Εγώ, όμως, ξέρω έναν άλλο στίχο, που, δεν μπορεί, και ο Βαρουφάκης κάπου θα τον έχει ακούσει: «Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές, είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει…». Μου αρέσει που θα πάω στην κάλπη παρέα με τον Σεφέρη. Καθείς και το αποκούμπι του.