Και ενώ οι εξελίξεις σχετικά με τις υποκλοπές σε βάρος του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ και τον πολιτικό σεισμό με επίκεντρο το Μαξίμου που αυτές δημιούργησαν, είναι ακόμα εν κινήσει, θα επιχειρήσω να σταθώ στην πολιτική διάσταση του ζητήματος και να βάλω σε μια σειρά τα γεγονότα και τις σκέψεις μου. Εξάλλου, για το νομικό και συνταγματικό σκέλος του ζητήματος υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού, που ήδη έχουν γράψει και μιλήσει.

Το χρονικό των αποκαλύψεων

Τι έχουμε μάθει μέχρι αυτή την ώρα; Ότι η ΕΥΠ, με αγνώστου προέλευσης εντολή, παρακολουθούσε το κινητό τηλέφωνο του Ανδρουλάκη, από την περίοδο που ήταν υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ μέχρι την εκλογή του. Ο διοικητής της Υπηρεσίας Πληροφοριών (Κοντολέων) γνώριζε αλλά δεν έκρινε αναγκαίο να ενημερώσει το γραφείο του πρωθυπουργού (Δημητριάδης) -στο οποίο ήταν πολιτικά υπόλογος-  που με την σειρά του θα ενημέρωνε -λόγω του προσώπου που βρισκόταν υπό παρακολούθηση- τον ίδιο τον Μητσοτάκη.

Επιχείρηση διάσωσης του Μητσοτάκη

Η εμπλοκή πρωθυπουργού υπάρχει ακόμα και δια της τεθλασμένης γιατί, από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ο Μητσοτάκης προσπάθησε να συγκεντρώσει γύρω του και υπό τον πλήρη έλεγχό του, όλες τις πτυχές του λεγόμενου «επιτελικού κράτους». Μόνο που δεν σκέφτηκε ότι το με «εντολή Μητσοτάκη» δεν ισχύει μόνο για όσα ενδεχομένως κουβαλούν θετικό φορτίο, αλλά και για εκείνα που μπορούν να γκρεμίσουν, από την μία στιγμή στην άλλη, ολόκληρες πολιτικές καριέρες. Έτσι, μετά τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, υποχρεώθηκαν σε παραίτηση τόσο ο διοικητής της ΕΥΠ, όσο και ο υπεύθυνος του γραφείου του πρωθυπουργού, γιατί είτε γνώριζε και έπρεπε να έχει ενημερώσει τον Μητσοτάκη, είτε δεν γνώριζε άρα δεν έκανε σωστά την δουλειά του. Τι έμενε από πλευράς Μαξίμου; Να ζητήσει συγγνώμη στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και η επιχείρηση «σώστε τον πρωθυπουργό» θα είχε πάει ρολόι. Μόνο που δεν πήγε.

Ο τζίτζικας του Μαξίμου και η κολοβή ΠΝΠ

Ο Μητσοτάκης θεώρησε σωστό να μιλήσει δημόσια για το θέμα με διάγγελμα, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, χωρίς ενοχλητικές ερωτήσεις και χωρίς πολλά λόγια. Αλλά ούτε η σκηνοθεσία δούλεψε σωστά, καθώς ξαφνικά και ενώ υποτίθεται ότι ο πρωθυπουργός μιλάει από τους χώρους του Μαξίμου, ο τζίτζικας και το τραγούδι του πρόδωσαν τους image makers. Αλλά και πάλι, όλα αυτά ίσως να ξεχνιόντουσαν, αν οι ανακοινώσεις, που έκανε μέσω του διαγγέλματος, δεν αποδεικνύονταν ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μεγάλα λόγια. Με την ΠΝΠ που ακολούθησε λίγες ώρες μετά, δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτα, καθώς πίσω από το γενικό «περί θέματος εθνικής ασφαλείας», θα εξακολουθούν να δικαιολογούνται εσπευσμένες εισαγγελικές εγκρίσεις, θα υπάρχει ακόμα ελλιπής κοινοβουλευτική ασπίδα ελέγχου και για την επιλογή των στόχων κανείς δεν θα λογοδοτεί. Η αλήθεια θα μένει μέσα στους τέσσερις τοίχους του Μαξίμου, αφού η ΕΥΠ θα εξακολουθεί να είναι υπό τον στενό έλεγχο του πρωθυπουργικού γραφείου.

Ο Ανδρουλάκης περιμένει ακόμα εξηγήσεις

Σε ότι αφορά τις πολιτικές εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ δικαιολογημένα «είναι στα κάγκελα», καθώς ο πρόεδρός του βρίσκεται στο επίκεντρο της υπόθεσης. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η στάση Ανδρουλάκη εργαλειοποιεί το ζήτημα και λειτουργώντας μικροκομματικά προσπαθεί να γυρίσει ξανά το παιχνίδι υπέρ του. Αστεία πράγματα. Το να ανακαλύπτεις ότι σε παρακολουθούν και να ζητάς εξηγήσεις και ευθύνες γι’ αυτό, δεν είναι σε καμία περίπτωση εργαλειοποίηση. Όταν εκείνοι που σε παρακολουθούν έχουν τόσο στενή σχέση με το Μαξίμου, ακριβώς λόγω των επιλογών της σημερινής κυβέρνησης, το να καλείς προσωπικά τον πρωθυπουργό να δώσει εξηγήσεις είναι εκ των ουκ άνευ. Μάλιστα, όταν βλέπεις ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει το θέμα άρον άρον και με μισόλογα, τότε δεν μπορεί να μην μπει στην εξίσωση και η πιθανότητα παραίτησης, είτε συνολικά της κυβέρνησης και άρα εκλογές, είτε μόνο του πρωθυπουργού με την Κ.Ο. της Ν.Δ. να αναλαμβάνει την ευθύνη της διαδοχής.

Διαφορετική αφετηρία, κοινός στόχος

Τέλος, σχετικά με το μετεκλογικό τοπίο, έχει ξεκινήσει ένας νέος χορός δηλώσεων και σεναρίων. Από την μία, όσοι εκτός ΠΑΣΟΚ, αλλά εντός κεντροαριστεράς, τόκισαν το πολιτικό τους μέλλον στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, και εξακολουθούν να βλέπουν τον Μητσοτάκη ως μοναδική λύση. Από την άλλη, όσοι μιλούν ως ανένταχτοι, αλλά χτίζουν εδώ και καιρό τις δικές τους καριέρες πάνω στο αντιδεξιό μέτωπο, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε θέση ηγεμονίας. Οι πρώτοι θέλουν να παρουσιάσουν τον Ανδρουλάκη ως εν δυνάμει σύμμαχο του Τσίπρα, να φοβίσουν το λεγόμενο κεντρώο τμήμα των ψηφοφόρων του κόμματος και να το σπρώξουν ξανά στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. Οι δεύτεροι θέλουν να ξυπνήσουν το παλιό αντιΝΔ κομμάτι και να υποστηρίξουν ότι είναι μονόδρομος η κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, μοναδικός κοινός στόχος είναι η αποσυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, το δημοσκοπικό και εν τέλη το εκλογικό κόντεμα του κόμματος, προκειμένου να ορίσουν ανεξέλεγκτοι το μετεκλογικό σκηνικό.