Συνηθίσαμε από χρόνια, σαν χώρα, να βάζουμε μπροστά από κάθε κανονική λέξη την πρόθεση «παρά» δημιουργώντας μια παράλληλη, δική μας παραπραγματικότητα. Παραοικονομία, παραπαιδεία, παραεμπόριο, παραδικαστικό και πάει λέγοντας.

Το τελευταίο διάστημα στον χορό της παρανομίας έχουν μπει κι επίσημα πλέον θεσμικοί και κυβερνητικοί παράγοντες επιχειρώντας να παρέμβουν στη διαμόρφωση του νέου χάρτη της διαπλοκής που θα τους συντηρήσει στην εξουσία και μάλιστα με αυξημένες-ανεξέλεγκτες αρμοδιότητες.

Η απροσχημάτιστη και θρασύτατη εμπλοκή σε διάλογο με καταδικασθέντες και η προσπάθεια παρέμβασης σε εκκρεμείς δικαστικές υποθέσεις δεν είναι τα μοναδικά περιστατικά που αποδεικνύουν ότι ο επικίνδυνος κατήφορος της κρίσης αποκτά ολοένα και νέα ανησυχητικά χαρακτηριστικά.

Το ερώτημα δεν είναι ως που μπορεί να φτάσουν αυτά τα φαινόμενα αλλά το ποιος μπορεί και θέλει να τα σταματήσει. Και τελικά, πόσο μπορεί να αντέξει ο πρωθυπουργός στην ομηρεία μιας παραεξουσίας που μετατρέπει την Ελλάδα σε παραχώρα!