Το να σχολιάσει κανείς πόσο λάθος είναι η στάση του Γερμανού ΥΠΟΙΚ Β. Σόιμπλε είναι εκτονωτικό αλλά όχι χρήσιμο. Το να θυμίσει πόσες υποχωρήσεις έκανε η ελληνική πλευρά, που θα μπορούσαν να είναι και λιγότερες αν είχε δείξει ευελιξία από την πρώτη μέρα και δεν είχε αναλωθεί στην λαϊκιστική υπερεπικοινωνία, δεν είναι εποικοδομητικό. Το να περιγράψει πώς έχουν οι συσχετισμοί ισχύος στην ευρωζώνη, όπου κυριαρχεί το Βερολίνο, είναι περιττό.
Αυτό που ίσως έχει νόημα, έστω για την αξία της καταγραφής, είναι να επισημανθεί ότι αν δείξει σοβαρότητα και υπευθυνότητα η ελληνική πλευρά στην κρίσιμη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ μπορεί να εξασφαλίσει τις αναγκαίες συμμαχίες και να κερδίσει σεβασμό από όλους, ακόμη και από τη γερμανική ηγεσία, εφόσον, όπως πιστεύουμε και ελπίζουμε, δεν έχει κάποια «κρυφή ατζέντα».
Δεν είναι ώρα για blame game ούτε για παιχνίδια εντυπώσεων. Η κυβέρνηση οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να εγκαταλείψει το αφήγημα του θύματος και να κάνει ό,τι χρειάζεται για να διασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα και η ελληνική παρουσία στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ.
Προέχει να σωθεί η χώρα και όχι τα προσχήματα.