—του Γιώργου Τσακνιά για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Με αφορμή το σύμφωνο συμβίωσης, επανέρχεται στην περί ομοφυλοφιλίας συζήτηση ο παράγοντας «φύση». Παρ’ όλο που κάποια πράγματα έχουν λυθεί θεωρητικά εδώ και κάνα-δυο αιώνες, φαίνεται πως μάλλον πρέπει να τα διευκρινίσουμε.
«Στη φύση δεν υπάρχει ομοφυλοφιλία», λέει. Ε και; Γιατί, υπάρχουν στη φύση παπάδες και μητροπολίτες;
Στη φύση δεν υπάρχουν παπάδες και μητροπολίτες, ούτε σύλλογοι, ενώσεις, ενορίες, βουλευτές, πρωθυπουργοί, ΕΝΦΙΑ, συντάξεις, τάξεις, TAXIS, κεφάλαιο, προλετάριοι, αυτοκίνητα, μπρίκια, τηλεοράσεις, δελτία ειδήσεων, συμβολαιογράφοι, σουβλάκια, κομπιούτερ, κινητά, ρούχα, βιβλία, τέχνη, θρησκεία, τσιμπιδάκια, κομμωτήρια, παγωτά, μαγαζιά, εκπτώσεις, εφημερίδες, γιατροί, πόρτες, παράθυρα, ταβάνια, πατώματα, μουσεία, τραγούδια, μετεωρολόγοι, αστρολόγοι, χασαποταβέρνες, φόλες, σόλες, κατσαρόλες, πύραυλοι, δορυφόροι, κάλαντα, μετανάστες, πρόσφυγες, παπούτσια, κορδόνια, κάλτσες, σάλτσες, περουκίνια, κομποσκοίνια, κομπολόγια, ρολόγια, καστανάδες, στραπατσάδες, μαντινάδες, μεντεσέδες, μεντρεσέδες, τσελεμεντέδες, μπουφέδες, κομοδίνα, συρτάρια, φουλάρια, μαξιλάρια, υπουργοί, οδηγοί, κοτέτσια, οδοντόβουρτσες, χαλκοσωλήνες, σχολεία, στεγνοκαθαριστήρια, σούπερ μάρκετ, μίνι μάρκετ, μίνι φούστες, υδροηλεκτρικά φράγματα, φωτοβολταϊκά, τζάκια, σόμπες, φούρνοι, γέφυρες, οδοντίατροι, μασέλες, σέλες, μανταλάκια, ορυχεία, πτυχεία, χαρτί υγείας, πάνες, μπιμπερό, τράπεζες, ταχυδρομεία, γενέθλια, πάρτι, μνημόνια, νομοσχέδια, φάρμακα, μπαρ, ποδόσφαιρο, τρενάκια, κούκλες, περίπτερα, περιπτεράδες, μετρό, πλοία, κανό, σερφ, πετονιές, σκοινιά, τσουβάλια, κοντέινερ, τάνκερ, καρέκλες, περιοδικά, φωτογραφίες, φωτογράφοι, φωτογραφικές μηχανές, μηχανές για το γκαζόν, γκαζόν, γκαζόζες, αναψυκτικά, αντιψυκτικά, βεγγαλικά, πρωτοχρονιές, σαπουνόπερες, πόλεις, χωριά, πανεπιστήμια, φυλακές, νοσοκομεία, ασθενοφόρα, ιστιοφόρα, ιχθυοτροφεία, εργοστάσια, φουγάρα, τσιγάρα, αλκοόλ, ναρκωτικά…
Και το πιο τρομερό απ’ όλα: στη φύση δεν υπάρχει καν facebook.
Ο άνθρωπος παραμένει ζώο, βέβαια, αλλά ταυτόχρονα ο άνθρωπος είναι και ο πολιτισμός του. «Πολιτισμός» δεν σημαίνει αυτό που συχνά λέμε στην καθομιλουμένη, ότι κάποιος είναι «πολιτισμένος», δηλαδή ευγενικός κ.λπ. Πολιτισμός —αδόκιμα και πρόχειρα, για να συνεννοηθούμε— είναι το σύνολο των έργων που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος από τότε που διαφοροποιήθηκε από τα υπόλοιπα ζώα ανακαλύπτοντας το χέρι του —ναι, αυτή είναι η πρώτη του ανακάλυψη!— και εν συνεχεία τον Λόγο, το σύνολο του προφορικού και γραπτού λόγου που παρήγαγε έκτοτε, το σύνολο των οικονομικών σχέσεων, των κοινωνικών δομών και κανόνων που δημιούργησε κ.λπ.
Γι’ αυτό όποτε ακούω ή διαβάζω να γίνεται επίκληση της φύσης ως κανόνα ή ως βάσης για αναλογίες με θέματα που αφορούν τη ζωή του ανθρώπου —κοινωνική, οικονομική, πολιτική— μου γυρνάνε τα μάτια ανάποδα· είτε η επίκληση αυτή αφορά τάχα μου «φιλελεύθερες» ονειρώξεις για την καθολικότητα του laissez-faire σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής χωρίς όρους και όρια είτε, καλή ώρα, «επιχείρημα» που υποτίθεται πως καθαγιάζει την οικογένεια όπως την ξέρουμε. Και μπαίνω συχνά στον πειρασμό να υιοθετήσω προσωρινά τη λογική αυτή, μόνο και μόνο για να σκοτώσω εν τη γενέσει της οποιαδήποτε συζήτηση για οποιοδήποτε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτιστικό θέμα, χρησιμοποιώντας τη «Φύση» σε συνδυασμό με οποιαδήποτε έννοια που «δεν υπάρχει στη Φύση» από τον παραπάνω κατάλογο, που είναι ενδεικτικός και όχι αποκλειστικός…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art