Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες δίνουμε ευχές στους δικούς μας και στους φίλους. Έτσι και τώρα, προσφέρουμε μια καλή κουβέντα, έναν ζεστό λόγο, κάτι που να δίνει κουράγιο και ελπίδα. Στις δύσκολες μέρες (χρόνια) που διανύουμε, η ηθική συμπαράσταση του ενός προς τον άλλον, μέσα στην αφιλόξενη μεγαλούπολη, είναι βάλσαμο ψυχής και αναγκαία έκφραση ανθρωπισμού. Και ενώ η κοινωνία δοκιμάζεται ήδη από φορολογίες, περικοπές και άλλα πολλά, έρχονται νέες νομοθετικές οδηγίες και καινούργιοι νόμοι να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο τη ζωή όλων μας.

Όλοι αναζητάμε μια θαλπωρή που θα μας κάνει συντροφιά, όχι μόνο για να μην αισθανόμαστε μόνοι, αλλά για να νιώθουμε το μοίρασμα και το μαζί. Αναζητούμε τη συλλογικότητα που θα μας τονώσει το ενδιαφέρον για καλύτερη ζωή. Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι οικουμενική ελπίδα και δοξασία τής παγκόσμιας κοινότητας για ένα μέλλον καλύτερο, δημιουργικότερο, ελπιδοφόρο, χαρούμενο και με ίσες ευκαιρίες για όλους. Φτωχούς, μικρομεσαίους, κάθε φυλής, κάθε χρώματος, μακριά από τη βία, την απάνθρωπη εκμετάλλευση και τον ρατσισμό… Σ’ αυτά, να προσθέσουμε όλους εκείνους τους άμοιρους που έχασαν περιουσίες, ιδιοκτησίες και εστίες, εξ’ αιτίας τής παράλογης και ανερυθρίαστης εξουσίας.

Εννοείται πως όλα αυτά που εύχομαι είναι προθέσεις, χαρτιά, λόγια και ευχολόγια. Δεν είναι πράξεις, δεν αποτυπώνονται στην πραγματικότητα, ούτε υλοποιούνται στην καθημερινή ζωή.

Τώρα σε πρώτο πλάνο, είναι οι μέρες που ενδύονται με λόγια που θα τα παίρνει ο άνεμος και θα τα εναποθέτει όπου δει… Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να σκιαγραφούν την ιστορία τους, δηλαδή τη ζωή τους. Η ίδια η πορεία μας αποτελείται από μικρές ή μεγάλες ιστορίες τού καθενός από εμάς, και αυτές οι ιστορίες θαρρείς και έχουν… χάσει το οξυγόνο τους, την παραμυθία τους και τη διαδρομή τους. Σ’ αυτή τη διαδρομή βρίσκονται μέσα και τα όνειρα, οι ελπίδες και οι επιθυμίες…

Αυτό αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, δεν μοιάζει για Σχολιάκι αλλά ανάγκη εκμυστήρευσης, σαν αυτό που λέμε «επί προσωπικού». Ομολογώ πως βαριέμαι τις γιορτές, από πολλά χρόνια τώρα, αλλά ξέρω πολύ καλά πως είναι ανθρώπινη ανάγκη να επικοινωνήσουμε με άλλο τρόπο, έξω από την σκληρή πραγματικότητα. Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να δυσφορεί τις γιορτινές μέρες, όταν όλοι βρίσκονταν μέσα στην καλή χαρά. Έβλεπα το πλήθος να μοιράζετε ευχές κι εγώ να είμαι εκτός σκηνικού… Οι άνθρωποι είχαν δίκιο κι όχι εγώ. Να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν (έθιμα, παραδόσεις, δώρα, εκκλησιασμούς, εκδρομές, διασκέδαση) και ό,τι άλλο έχουν ορίσει ως τρόπο ζωής. Οι γιορτές είναι μια ευκαιρία, ένας τρόπος να νιώσουν οι άνθρωποι ένα χαμόγελο παραπάνω, μια ζεστή αγκαλιά και λίγη χαρά, που δεν μπορεί να τους δώσει η απρόσωπη και ανίκανη γι αυτά πολιτεία. Τον ρόλο τής παρηγοριάς τον έχει ο συμπολίτης, ο συγκάτοικος, ο σύντροφος, ο φίλος.

Παρ’ όλα αυτά λοιπόν, κι εγώ ευχές θα δώσω. Τι άλλο; Παρ’ όλο που αντιλαμβάνομαι πως είναι λόγος που δεν κομίζει λύσεις και προοπτικές, σας στέλνω θερμές ευχές για τις γιορτές και για την ανατολή τού καινούργιου χρόνου… Να ευχηθώ να βιώσουμε τουλάχιστον έναν πολιτισμό με πιο ανθρώπινο πρόσωπο…

Τα σέβη μου σε όλους προς πάσα κατεύθυνση. Μικρούς, νέους, μεγάλους, μεγαλύτερους και γέροντες.