Ελπίζω πως από την Κυριακή δεν θα ζούμε στιγμές πανωλεθριάμβου. «Θριάμβου» για την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και πανωλεθρίας από την έξοδο της από τον πολιτισμό. Πώς φτάσαμε ώς εδώ;

Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς απορεί γιατί η κυβέρνηση προχωρεί σε δημοψήφισμα, ενώ τίποτα δεν ήταν οριστικό. Ο Γιούνκερ δήλωσε πως η συζήτηση ήταν σε εξέλιξη και κανένα τελεσίγραφο δεν υπήρξε. Ο βρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ δεν καταλαβαίνει πώς ένας πρωθυπουργός τοποθετεί το κόμμα του πάνω από τη χώρα του. Ο αρθρογράφος της εφημερίδας «Die Welt» Αντρέ Τάουμπερ γράφει πως δεν καταλαβαίνει γιατί ο κ. Τσίπρας προσέβαλε τους πάντες.

Τι έχουν όλοι αυτοί και δεν καταλαβαίνουν την ελληνική Αριστερά; Είναι εμπαθείς; Ανόητοι; Όργανα των αγορών; Εντάξει, οι έλληνες αντίπαλοι της κυβέρνησης είναι «νενέκοι». Αλλά οι Ευρωπαίοι; Τι συνέβη και μεγάλα τμήματα κυβερνήσεων, λαών και διανοουμένων στην Ευρώπη, ενώ αρχικά δέχτηκαν να ακούσουν με προσοχή και ελπίδα τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα;

Η μεταπολεμική Ευρώπη στηρίχτηκε σ’ ένα μοντέλο στο οποίο κυριάρχησε η συνύπαρξη μεταρρυθμιστικών χριστιανοδημοκρατικών αστικών και εργατικών κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όλοι αυτοί συναινούσαν να μην οδηγούνται οι ταξικές και κοινωνικές διαφορές και διαιρέσεις σε πολιτική πόλωση και βία.

Σ’ αυτό το ευρωπαϊκό μοντέλο είχε τεθεί από το 1968 και ολοκληρώθηκε το 1989 η ταφόπλακα στη δυνατότητα του «μεταρρυθμιζόμενου κομμουνισμού». Δυστυχώς σ’ αυτή την περίοδο η ελληνική Αριστερά είχε να αντιμετωπίσει άλλου είδους προβλήματα. Γι’ αυτό και εδώ κυριάρχησε μια Αριστερά που είχε ως πυξίδα της τη σύγκρουση και όχι τον μεταρρυθμιστικό συμβιβασμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έλκει την καταγωγή του στην μπολσεβίκικη αντίληψη ότι δεν αρκεί να έχεις την κυβέρνηση για να έχεις και την εξουσία. Αυτή η αντίληψη είναι έξω από κάθε ευρωπαϊκό δεξιό ή αριστερό υπόδειγμα. Να τι δεν αντέχουν στην Ευρώπη. Να τι δεν λάβαμε υπόψη μας εδώ, όσοι πιστέψαμε (ήμουν ένας εξ αυτών) ότι είναι δυνατόν να στηθεί ένας φιλοευρωπαϊκός πόλος με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, υπό την ηγεμονία της ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι το αντίστροφο, όπως συχνά συμβαίνει στην Ευρώπη. Μεγάλη πλάνη. Απολογούμαι γι’ αυτή.

Στο δίλημμα με τον πολιτισμό ή την βαρβαρότητα πρέπει να απαντήσουμε με το ένα μεγάλο ΝΑΙ στον πολιτισμό και στην Ευρώπη.