Από τους μύθους με τους οποίους γαλουχήθηκε η νεοελληνική κοινωνία είναι και εκείνος που λέει ότι ο Ελληνας αγαπάει την παιδεία, κάνει τα πάντα για να μορφωθούν τα παιδιά του και πονάει βλέποντας τις ατέλειες του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας του. Δυστυχώς, τίποτε από αυτά δεν ισχύει, στη σημερινή Ελλάδα τουλάχιστον. Ο νεοέλληνας αγαπάει τα παιδιά του και προ χούντας έβλεπε την εκπαίδευση και τη λεγόμενη μόρφωση σαν όχημα κοινωνικής ανόδου τους, ενώ στη μεταπολίτευση την αντιμετώπισε κυρίως σαν μέσο διορισμού στο Δημόσιο.
Προ χούντας η δημόσια εκπαίδευση δημιουργούσε όντως συνθήκες κινητικής ανόδου, αλλά όχι μόρφωσης και έτσι ακριβώς αντιμετωπιζόταν από την κοινωνία, που απλώς φιλοδοξούσε τα παιδιά της να έχουν μια πιο άνετη ζωή. Στη μεταπολίτευση επικράτησε το καθεστώς της ισοπέδωσης προς τα κάτω, ώστε όλοι να αποκτούν ένα «χαρτί» και να βολεύονται. Από τους διδάσκοντες μέχρι τους διδασκομένους, αλλά και από τους γονείς μέχρι τους ιδιοκτήτες δωματίων και διαμερισμάτων, φτάνοντας ακόμη και σε καφετζήδες και σουβλατζήδες.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε, χωρίς όμως η πολιτική τάξη να ανησυχεί, τα ηλεκτρονικά μίντια να σχολιάζουν ή την πολιτική τάξη να ανησυχεί. Στα ανώτατα ιδρύματα έχει επικρατήσει η νοοτροπία των γηπέδων, αφού οργανωμένες μειοψηφίες λειτουργούν και δρουν ακριβώς όπως οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων. Απειλούν, προπηλακίζουν, δέρνουν, καταστρέφουν, λεηλατούν, διαλύουν όποιον και ό,τι βρίσκουν στον δρόμο τους και θεωρούν εμπόδιο… Εν ονόματι κάποιας δήθεν αριστερής ιδεολογίας.
Μόνο το τελευταίο διάστημα, «φοιτητές» κατέλαβαν δύο φορές αίθουσες στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών για να τις μετατρέψουν σε αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, άλλοι στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας ξυλοκόπησαν συναδέλφους τους και τους έστειλαν στο νοσοκομείο γιατί ανήκαν σε διαφορετική παράταξη, στο Τμήμα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν νεοανακαινισμένα γραφεία καθηγητών στην οδό Σοφοκλέους για να τα κάνουν «στέκι», όπως είχαν κάνει προηγουμένως στην οδό Καπνικαρέας, άγνωστοι διέλυσαν και λεηλάτησαν τα γραφεία καθηγητών στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης στην πανεπιστημιούπολη της Αθήνας, τρίτο ανάλογο επεισόδιο στον ίδιο χώρο, πριν από μερικές μέρες, «παλικάρια» της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς διέρρηξαν και κατέλαβαν το κυλικείο του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών για να το… αυτοδιαχειριστούν, σχολές κλείνουν επειδή μετατράπηκαν σε σκουπιδότοπους. Το αποκορύφωμα ήταν ο ξυλοδαρμός του προέδρου του Τμήματος Φυσικής, Γ. Τόμπρα, από τραμπούκους που απείλησαν και την οικογένειά του.
Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα πανεπιστήμια. Αφετηρία τους είναι η ασυδοσία που επικρατεί στη δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση, όπου ανθίζουν τα «λουλούδια» της βίας, των βανδαλισμών, της μετριότητας, της αδιαφορίας, των καταλήψεων και των απεργιών από μαθητές και ΟΛΜΕ. Το χειρότερο, δεν ιδρώνει το αυτί κανενός, ούτε της κοινωνίας ούτε της πολιτικής τάξης και των κομμάτων γι’ αυτά τα φαινόμενα, τα οποία είναι ενδημικά πλέον. Και η κατάσταση θα συνεχίζεται, ενώ ο νέος υπουργός Παιδείας Ανδρ. Λοβέρδος έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα επίδειξης ικανότητας στη διατήρηση πελατειακών σχέσεων (διοικητικοί υπάλληλοι ΑΕΙ, μετεγγραφές φοιτητών, παραβίαση διαδικασιών για τα πειραματικά σχολεία) ακολουθώντας το λαμπρό παράδειγμα του προκατόχου του Κ. Αρβανιτόπουλου.
Κατά τα άλλα, η παιδεία ανεβάζει το επίπεδο μιας κοινωνίας…