Θα με συγχωρήσουν ελπίζω οι ειδικοί που θα προσπαθήσω να μιλήσω κι εγώ για το πρόβλημα της παιδείας. Αφορμές πολλές. Εδώ η αφορμή ξεκινάει απ το πρόσφατο άρθρο (ΝΕΑ και Μεταρρύθμιση) του κ. Γρυσπολάκη τις απόψεις του οποίου παρακολουθώ και εκτιμώ αν και τον κατατάσσω στους αθεράπευτους που επιμένουμε...
Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι τρις είναι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία. (Δεν υποτιμώ πολλές άλλες).
Η μεταρρύθμιση του 1928-30 των Ελ. Βενιζέλου-Παπανδρέου. Του Ευγ. Παπανούτσου το 1964 και της Διαμαντοπούλου το 2010. Εν συντομία.
- Η πρώτη του Ελ. Βενιζέλου είχε πολλές πτυχές αλλά μια διπλή στόχευση. Την εξάλειψη του αναλφαβητισμού και τον περιορισμό της άμετρης (για την εποχή ) φοίτησης στα Γυμνάσια και στα Πανεπιστήμια με στόχο τον διορισμό στο δημόσιο . Είχε συγκλονιστική επιτυχία.
- Η δεύτερη είχε πολλές επιδιώξεις αλλά μια πρωτεύουσα. Την ανόθευτη εισαγωγή στα Πανεπιστήμια (καθολικός τρόπος που αντέχει ακόμα και σήμερα). Είχε όντως επιτυχία. Έδωσε την δυνατότητα να εισάγονται στα Πανεπιστήμια και κάποιοι που πριν δεν είχαμε τύχη. Ο στόχος εκείνος έχει πλέον ακυρωθεί, στο κλίμα της μεταπολίτευσης, με την είσοδο χωρίς μέτρο.
- Η μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου ήταν η πιο πλήρης. Όμως είχε σαν αιχμή την διοίκηση των Πανεπιστημίων. Ενώ ψηφίστηκε από σχεδόν το σύνολο της βουλής (όχι βέβαια από Σύριζα και ΚΚΕ) αντιμετωπίστηκε ως δήθεν πολυτελής επιδίωξη από το πελατειακό σύστημα (Δεξιό και Αριστερό, μέσα κι έξω από τα Πανεπιστήμια) και βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι να την κατεδαφίσουν τελικά στο σύνολό της. Μάλιστα με τον νόμο Διαμαντοπούλου καταργήθηκε και η βάση του 10 (νόμος Γιαννάκου) που αποτελούσε μέτρο περιορισμού εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ κάποιων από εκείνους που δεν είχαν ούτε έχουν καμιά δυνατότητα να τα παρακολουθήσουν.
Το γεγονός του μεγάλου αριθμού εισαγομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι το κυρίαρχο ζήτημα εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό είναι το πρωτεύον πολιτικό ζήτημα. Και με βάση αυτό, σένα απόλυτα κρατιστικό περιβάλλον, διαμορφώνονται οι εξελίξεις στην παιδεία.
- Στα ίδια τα Πανεπιστήμια. Από τον αριθμό των υπεράριθμων καθηγητών και του εν γένει διδακτικού προσωπικού. Από τον τρόπο διοίκησης και το εξεταστικό ως την τρομοκρατία . Από την δημιουργία και νέων τμημάτων ως τα ενοικιαζόμενα και τις καφετέριες ανά την επικράτεια κοκ.
- Στην κυριαρχία των φροντιστηρίων και στη διάλυση πρωτίστως των Λυκείων αλλά και των Γυμνασίων στη Μέση εκπαίδευση. Το κλίμα αυτό επηρεάζει ακόμα και την στοιχειώδη εκπαίδευση.
Η προσδοκία εισαγωγής τόσων παιδιών στα ΑΕΙ διαμορφώνει όλο το κλίμα στην παιδεία, σε όλους, ως τις οικογένειες...
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν στην Παιδεία. Αλλά ξεκινώντας όπως είναι τώρα η κατάσταση από τα πάνω.
- Καμιά χώρα στον αναπτυγμένο κόσμο δεν μπορεί να έχει τόσο μεγάλο ποσοστό παιδιών που μπορούν να κάνουν πανεπιστημιακές σπουδές ακόμα και η χώρα «με τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου» ούτε τόσους πανεπιστημιακούς, ούτε τόσα Πανεπιστήμια.
- Και ο απίστευτος Γαβρόγλου κάνοντας και τα ΤΕΙ Πανεπιστήμια, τα κατάργησε προσφέροντας άθελά του υπηρεσίες στη χώρα. Γιατί τα ΤΕΙ εξελίχθηκαν, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, όχι ως επαγγελματικές σχολές αλλά σε ιδιόμορφα Πανεπιστήμια νοθεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Εδώ είναι το δεύτερο πολιτικό ζήτημα. Η επαγγελματική εκπαίδευση.
Μιλώντας πολύ χοντρικά
Α. Ο αριθμός των εισαγομένων στα Πανεπιστήμια, (με βάση τα στατιστικά των προηγουμένων ετών πόσοι παρακολουθούν, πόσοι τελειώνουν σε εύλογο χρόνο κλπ) πρέπει να περιοριστεί στο 50-60 % των σημερινών εισαγομένων. Αυτός ο περιορισμός θα επιτρέψει να διαμορφωθεί βαθμιαία νέας ποιότητας περιβάλλον στα Πανεπιστήμια και στην παιδεία γενικότερα.
Β. Οι υπόλοιποι νέοι πρέπει να βοηθηθούν να στραφούν σε επαγγελματικές σχολές ιδιωτικού δικαίου και μάλιστα διετούς φοίτησης. Για τη στροφή αυτή το κόστος μπορεί να προκύψει από την κατάργηση των πρώην ΤΕΙ και οι ανά την χώρα υποδομές να προσφερθούν ως κίνητρο σε ιδιώτες σε μια λογική συνεργασίας με το κράτος.(ΣΔΙΤ). Μια λογική που θα επιτρέψει την ενίσχυση εκείνων των παιδιών που θέλουν και μπορούν να γίνουν άριστοι ή καλοί επαγγελματίες αλλά όχι επιστήμονες.
Φυσικά γνωρίζω ότι αυτά που βάζω για συζήτηση είναι τίτλοι ενός μεγάλου μεταρρυθμιστικού προγράμματος . Ισχυρίζομαι ότι η κοινωνία, παρά τα περί του αντιθέτου, έχει την διάθεση να βγει πλέον από αυτό το βραχνά μιας καταστροφικής παιδείας για την νέα γενιά και τη χώρα.
Υ.Γ. Στο βιβλίο μου που κυκλοφόρησε το περσινό Φθινόπωρο «ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ» Εκδόσεις Κριτική υπάρχει ένα σύντομο αλλά πιο αναπτυγμένο σκεπτικό για την Παιδεία.