Η δημόσια συζήτηση για την ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας πρέπει επειγόντως να μετατοπισθεί από τα ζητήματα ασφάλειας και αντιμετώπισης της βίας και από τα ζητήματα διοίκησης, δηλαδή τρόπου εκλογής και αρμοδιοτήτων των πανεπιστημιακών οργάνων στα ζητήματα που αφορούν την ένταξη των πανεπιστημίων μας στο παγκόσμιο περιβάλλον της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, των νέων τεχνολογιών, του επαναπροσδιορισμού της παγκοσμιοποίησης, της κλιματικής αλλαγής, των νέων βιοϊατρικών προκλήσεων, της νέας «ανθρώπινης κατάστασης» που αναδείχθηκε κατά την παρατεινόμενη δυστυχώς περίοδο της πανδημίας.

Για την ακρίβεια υπάρχουν δυο συγκρουόμενες προσεγγίσεις του ελληνικού πανεπιστημίου. Η πρώτη είναι η συνήθης και διαδεδομένη που αναδεικνύει τις δυσλειτουργίες, τα φαινόμενα βίας και ανασφάλειας, την κομματικοποίηση και τον συντεχνιασμό, τις μειωμένες προϋποθέσεις εισόδου των φοιτητών, το χαμηλό ποσοστό αποφοίτησης σε σχέση με τους ενεργούς φοιτητές, το φαινόμενο των «αιωνίων φοιτητών», τις αντιδράσεις στην αξιολόγηση. Η δεύτερη είναι αυτή που αναδεικνύει τις πολλές εστίες ερευνητικής και διδακτικής αριστείας, τον ερευνητικό μόχθο μέσα στα πανεπιστημιακά εργαστήρια, ινστιτούτα και κέντρα με λαμπρά αποτελέσματα, τον αγώνα για την αντιμετώπιση και ανάσχεση της Covid -19 που δίνουν οι πανεπιστημιακές κλινικές και ΜΕΘ, τα εργαστήρια που αναλύουν αστικά λύματα ή επεξεργάζονται χρηστικά μοντέλα πρόγνωσης για την εξέλιξη της πανδημίας, οι ερευνητικές ομάδες που δοκιμάζουν φάρμακα ή θεραπευτικά πρωτόκολλα, τα χιλιάδες διαδικτυακά μαθήματα που διεξάγονται σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, τα πάμπολλα χρηματοδοτούμενα από μη κρατικούς πόρους ερευνητικά προγράμματα, τους χιλιάδες αποφοίτους που διαπρέπουν επιστημονικά ή επαγγελματικά στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr

Πηγή: www.athensvoice.gr