Κόβουν την πίστωση στους ασφαλισμένους του ΕΟΠΠΥ τα φαρμακεία από την 1η Σεπτεμβρίου, με απόφαση του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου.
Αν νομίζετε ωστόσο ότι αυτό αποτελεί είδηση, είστε μακριά νυχτωμένοι.
Είδηση είναι κάποια από τα αιτήματα του ΠΦΣ. Όπως:
*Άμεση χρηματοδότηση του ΕΟΠΠΥ στο 0.6% του ΑΕΠ και άμεση απόδοση των εισφορών των ασφαλιστικών ταμείων προς τον ΕΟΠΠΥ.
*Εγγύηση του ελληνικού δημοσίου για τραπεζικό δανεισμό των φαρμακείων και βελτίωση της ρευστότητάς τους.
*Τακτοποίηση των οφειλών του ΕΟΠΠΥ.
Ας τα πάρουμε ένα-ένα.
Σύμφωνα με το πρώτο αίτημα, ένα συνδικαλιστικό σωματείο (ο ΠΦΣ) θεωρεί εντελώς λογικό να διατυπώσει ως απεργιακό αίτημα (όχι ως γνώμη σε κάποιον διάλογο) την αξίωσή του, να καθορίσει εκείνο το ύψος των κονδυλίων που ένα δυτικοευρωπαϊκό κράτος θα αποδώσει από τα δημόσια έσοδά του στον κρατικό φορέα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και τον χρόνο που αυτά θα αποδοθούν.
Δηλαδή, μορφωμένοι επιστήμονες, δεν ντρέπονται να δημοσιεύουν στα ΜΜΕ την απόφασή τους να εκβιάζουν το κράτος, μέχρι αυτό να αποφασίσει ότι ακόμα και αν στα ταμεία του δεν υπάρχει μία, οι πρώτοι που πρέπει να εξοφληθούν είναι οι δικές τους επιχειρήσεις. Όποιος μου πει ότι ενδιαφέρονται για την οικονομική υγεία του ΕΟΠΠΥ, να έρθει αύριο με τον κηδεμόνα του!
Σύμφωνα με το δεύτερο αίτημα, κάποια ομάδα επιχειρήσεων εντός της χώρας, ζητά, όχι απλώς να τεθεί στη διάθεση όσων μελών της το επιθυμούν κάποιο έκτακτο τραπεζικό χρηματοδοτικό εργαλείο, αλλά να εγγυηθούμε όλοι εμείς οι έλληνες πολίτες (γιατί αυτό θα πει ελληνικό δημόσιο) ότι θα πληρώσουμε τα χρέη προς τις τράπεζες, όσων φαρμακοποιών, μία ωραία πρωία και για οποιονδήποτε λόγο, πουν… δεν πληρώνω – δεν πληρώνω!
Δηλαδή, μορφωμένοι επιστήμονες δεν διστάζουν να ταυτίσουν την συνδικαλιστική λογική τους με αυτήν των μαφιόζικων Ποδοσφαιρικών Α.Ε., που με αντίστοιχο εκβιασμό -την απειλή να εξαπολύσουν στους δρόμους το στρατό των αλητοφασιστών με καμένα μυαλά που διαθέτουν- καταφέρνουν κάθε τόσο να απαλλάσσονται από τα χρέη τους προς το κράτος, λέγοντας τσαχπίνικα… και πού είσαι, αγαπούλα… δεν πληρώνω ρε, δεν πληρώνω!
Σύμφωνα με το τρίτο αίτημα, η ικανοποίηση των προηγουμένων δύο, έχει σημασία μόνο για να ικανοποιηθεί αυτό. Να ικανοποιηθεί κατά απόλυτη προτεραιότητα, ως σημαντικότερο και από το επίδομα ανεργίας, τις συντάξεις, τους μισθούς του δημοσίου και γενικά όλες τις κρατικές υποχρεώσεις, γι’ αυτό και ο, για πολλοστή φορά, εκβιασμός. Οι φαρμακοποιοί έχουν απόλυτο δίκιο να ζητούν τακτοποίηση των οφειλών του ΕΟΠΠΥ προς τις επιχειρήσεις τους. Δεν μπορεί ένα κράτος να λέει στους όποιους προμηθευτές του, δεν πληρώνω – δεν πληρώνω, και να μην κουνιέται φύλλο.
Αλλά ενώ πρόπερσι τέτοια εποχή, το κράτος τους χρωστούσε βερεσέδια πολύ μεγαλύτερου χρόνου, κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια και μάλιστα σε συνθήκες ακραίων δημοσιονομικών δυσκολιών, να τους χρωστάει σήμερα βερεσέδια δύο μηνών, δεδομένου ότι την Πέμπτη, 30 Αυγούστου, θα τους πιστωθούν τα χρέη του Μαΐου.
Δηλαδή, μορφωμένοι επιστήμονες δεν αναγνωρίζουν την τεράστια προσπάθεια που έγινε για λογαριασμό τους, ενώ δεν έβγαζαν κουβέντα τόσα χρόνια που το κράτος τους πλήρωνε με πολύ μεγαλύτερη καθυστέρηση, αρκεί που άφηνε τη μεν φαρμακευτική δαπάνη ανεξέλεγκτη, τη δε άδεια, αδαμαντωρυχείο και κληρονομικό δικαίωμα, συσσωρεύοντας στις τσέπες των επιχειρηματιών φαρμακοποιών χοντρό-πολύ χοντρό χρήμα.
Δεν απομένει παρά να κατέβουν, αγανακτισμένοι κι αυτοί, στο Σύνταγμα, με πανό που ενδεχομένως θα γράφουν πως νόμος είναι το δίκιο του φαρμακοποιού και σε κυριολεκτική μετάφραση, «ο θάνατός σου, η ζωή μου».
Ντροπή τους.